Γράφει ο Παναγιώτης Τζουνάκος

Ο άνθρωπος, με το ξεχωριστό πνευματικό χάρισμα της σύλληψης και της ανταπόκρισης, με τις ιδιαίτερες νοητικές ικανότητες και δεξιότητες, εξελίχθηκε σταδιακά και διαμόρφωσε το αίσθημα της πίστης ότι είναι ο απόλυτος ρυθμιστής της κάθε μορφής ζωής. Συγκροτημένος από πνεύμα και ύλη έχει ή πρέπει να έχει συνείδηση των πράξεών του που εκπορεύονται από την απόλυτη κυριαρχία του, όπου τα πάντα είναι επιστημονικά μελετημένα και τεκμηριωμένα. Είναι ένα ολοκληρωμένο κύτταρο εφοδιασμένο και προικισμένο με σκέψη, συλλογισμό και ομιλία και αποτελεί την ανώτερη βαθμίδα της φύσης.

Παρά ταύτα δεν είναι εύκολος ο εντοπισμός ισορροπημένων ψυχικά και σωματικά, που επιλέγουν συνειδητά να κάνουν σωστή χρήση της ύπαρξής τους, της ζωής τους. Παρατηρείται απόλυτη συγκέντρωση και ροπή προς τα υλικά αγαθά και επίτευξη προσωπικών επιδιώξεων και φιλοδοξιών γύρω από αυτά, ενώ η θησαύριση και η συσσώρευση πλούτου αποτελούν κυρίαρχο και μοναδικό στόχο. Η αναζήτηση της ατομικής ευδαιμονίας με κάθε μέσο έχει συντελέσει στην απομάκρυνση των ανθρώπων, όπου η διάσταση, η αποξένωση, οι έντονες αντιπαλότητες, πολιτικές και κοινωνικές έχουν παραμερίσει και ξεριζώσει τα πνευματικά στοιχεία της ανθρώπινης συγκρότησης, έχουν αποβάλλει την κοινωνικότητα της αλληλεγγύης, τη συμπαράσταση και τη βοήθεια και ο καθένας οδεύει μοναχικά προς εκπλήρωση και ικανοποίηση των τεχνητών ψευδαισθήσεων.

Στη δίνη της παγκοσμιοποίησης που παρασύρει, στροβιλίζει και αλέθει τα πάντα, ο άνθρωπος αμύνεται, αγωνίζεται και ελευθερώνεται ή υπακούει, υποκύπτει και παραδίνεται. Μέσα σε ένα πλαίσιο ιδεολογικής σύγχυσης και οικονομικής αβεβαιότητας κλονισμένος και δαρμένος από τις επιλογές των σκυμμένων πολιτικών άγεται και φέρεται ασύνταχτα και ακανόνιστα προς το πουθενά. Κινούμενος στα στενά όρια-περιχαρακώματα που έχει χαράξει και επιτρέπει η οικονομική ολιγαρχία, ασφυκτιά αναμένοντας τα υπολείμματα των αδίστακτων αρπαχτικών. Σαν μια κουκίδα μέσα στη σωρευμένη μάζα του ελέγχου και της πειθαρχίας κουτουλάει στα κάγκελα μήπως μπορέσει και ελευθερώσει-περισώσει το άτομό του, τον εαυτό του, από τα φυλακισμένα μνήματα και τη σκούπα της περιθωριοποίησης και γεμίσει το άδειο κουφάρι του από την ουτοπία της διαφορετικότητας, της μοναδικότητας, της δήθεν ανωτερότητας. Και όταν μετά από προσπάθειες ικεσίας και υποτέλειας η ικανοποίηση των απατηλών φιλοδοξιών σε κάποιο βαθμό επιτυγχάνεται περιφέρεται σαν κουρδισμένο μόρφωμα νοητικής και πνευματικής ανεπάρκειας.

Εντάσσεται από μικρός σε μια κοινωνία συγκεκριμένης μόρφωσης και διαμόρφωσης, όπου η μάθηση, η Παιδεία και η εκπαίδευση έχουν επαγγελματικό-τεχνικό προσανατολισμό ραμμένο και ενταγμένο στα πρότυπα ξένων και ντόπιων συμφερόντων και σκοπιμοτήτων μακριά από την καλλιέργεια, τον εμπλουτισμό και την πνευματική ανάπτυξη των ανθρώπων. Επιρρεπής και αδύναμος, συμβιβασμένος με τις έννοιες της ανάπτυξης, της προόδου και της επιτυχίας, όπως την αξία προσδίδει σε αυτές η κυρίαρχη τάξη, έχει υποστείλει τη σημαία του αγώνα και επιβιώνει αδιαμαρτύρητα με τις χορηγίες και τα μερίσματα που ο ίδιος έχει παράξει. Αποδέκτης κρησαρισμένων εικόνων και πληροφοριών άκριτα και άβουλα οδηγείται στην αποχαύνωση, την έλλειψη σκέψης και προβληματισμού.

Η επιθυμία για την αντιμετώπιση των τεχνητών αναγκών, την ανταπόκριση στον υπερβολικό καταναλωτισμό, την εκπλήρωση εσωτερικών παρορμήσεων, η τάση για ικανοποίησή τους και η συνεχόμενη βάσανος για πλασάρισμα στους επιφανείς, τους σπουδαίους, τους λίγους εκτρέπουν από την ευθεία και ανασύρονται και δρομολογούνται τα αντιανθρώπινα αισθήματα προκειμένου να επιφέρουν την προβολή και τη διάκριση. Η παρέκκλιση του ανθρώπου από την κοινωνία της υπόστασής του έχει γύρει αρκετά σε βάρος της πνευματικής του ανάπτυξης. Η επαναφορά, η επανασύνδεση και η ισορροπία θα προκύψουν από την αυτογνωσία της κοινωνικής ευαισθησίας, η οποία θα βάλει φρένο στο εγώ, στον αρρωστημένο εγωισμό και ατομικισμό.

Οι σχέσεις είναι πλέον επιφανειακές, σχεδόν υποκριτικές, με τα ανθρώπινα γνωρίσματα να έχουν παραχωρήσει τη θέση τους σε προσποιητά μειδιάματα και χαμόγελα μάλλον χαιρεκακίας παρά ευχαρίστησης, με το συμφέρον να είναι πάντοτε η πρόταξη της οποιασδήποτε μορφής συνάντησης, συναναστροφής και φιλίας. Το σημερινό κατάντημα είναι η απεικόνιση μιας κοινωνίας που βρίσκεται αλλού, που εκπέμπει ασυλλόγιστα, ακανόνιστα και θολά, που ψευδίζει και τραυλίζει απερίσκεπτα. Είναι επιτακτική ανάγκη να βρει το βηματισμό της, να ακολουθήσει το δρόμο που επιτάσσουν η ανθρώπινη ελεύθερη σκέψη, η πραγματικά αληθινή και ποιοτική γνώση και όχι να συντηρεί, να στηρίζει και να συντάσσεται στο πλευρό των λίγων, του πλούτου και της αφθονίας, που είναι η αιτία της μιζέριας, της φτώχειας, της θλίψης και της εξαθλίωσης των πολλών.

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr