Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Οι Χαιρετισμοί της Παναγίας μας . Στο κατώφλι της Άνοιξης , τότε που η Φύση είναι έτοιμη να αναστηθεί και να ομορφύνει , έβαλαν , με σοφία, οι παλιοί Πατέρες , τη συνάντηση τούτη των πονεμένων Ανθρώπων (δεν υπάρχει άνθρωπος στη Γη χωρίς Πόνο) με την πονεμένη Μάνα της Γης και του Ουρανού , για να πάρουν οι Άνθρωποι , αλλά και να δώσουν , παρηγοριά κι απαντοχή .

Πέρα από τη Θεολογική - Δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας , οι Χαιρετισμοί έχουν μια βαθιά ανθρώπινη διάσταση και σχέση :
Πριν από το Πάθος και το Θάνατο του Παιδιού πρέπει να παρηγορηθεί ο μεγαλύτερος πόνος , εκείνος της Μάνας, που χάνει ή πρόκειται να χάσει το Παιδί της .

Έρχονται, λοιπόν , ευλαβικά οι Χριστιανοί μπροστά στην στολισμένη με τα πρώτα λουλούδια της Άνοιξης Εικόνα της Παναγίας , αφήνουν στα πόδια της την προσευχή τους αλλά μαζί και το : «κουράγιο Μάνα» !

Κι Εκείνη έχει τον τρόπο να μιλά με τον καθένα ξεχωριστά και να δίνει στις καρδιές αυτήν την ηρεμία και την αγαλλίαση που γίνεται βάλσαμο και στερεώνει την Ελπίδα πάνω στο βράχο της Πίστης .

Καμιά άλλη Ακολουθία της Εκκλησίας μας δεν έχει τούτη τη μοναδική δύναμη και ομορφιά της επικοινωνίας της Γης και του Ουρανού , της Μητέρας με τα παιδιά Της .
Για τούτο και οι πιστοί ψάλλουν από καρδιάς , και ανεπιτήδευτα , το : «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε» κι Εκείνη ανταποδίδει με το δικό Της το «Χαίρε» που είναι «κρίνον ευωδιάζον· θυμίαμα εύοσμον , μύρον πολύτιμον».