Προληπτική Πιστωτική Γραμμή

Γράφει ο Χρόνης Πολυχρονίου*

Παρακολουθούμε όλοι τελευταία, την επιμονή και το θράσος του Έλληνα Κεντρικού Τραπεζίτη κυρίου Στουρνάρα να επιβάλει στην νόμιμα εκλεγμένη από το Λαό Κυβέρνηση, κόντρα στη θέλησή της, την προληπτική πιστωτική γραμμή. Ταυτόχρονα ‘λυπάται για την Χώρα μας’, την Χώρα που τον έθρεψε. Δεν διαφεύγει της προσοχής μας βέβαια ότι ο εν λόγο κύριος φέρεται να είναι εμπλεκόμενος στο σκάνδαλο NOVARTIS και διερευνάτε ο ρόλος του.

Αυτό όμως δεν δικαιολογεί τόσο μίσος απέναντι στην Κυβέρνηση, με την οποία άλλωστε οφείλει να συνεργάζεται στα πλαίσια των καθηκόντων του, όπως αυτά ορίζονται από το καταστατικό της Τράπεζας της Ελλάδας. Το ερώτημα είναι ‘είναι μόνος του’. Όχι. Καθοδηγείται από διάφορους τραπεζικούς, κερδοσκοπικούς, (τοκογλυφικούς) Ευρωπαϊκούς κύκλους τύπου Draggi, Bizer και Shoible οι οποίοι επιθυμούν το ‘πειραματόζωο Ελλάς’ να είναι πάντα σε θάλαμο αερίων αυστηρής επιτήρησης. Το κακό είναι ότι εκτός του Στουρνάρα και οι Βενιζέλος, Φώφη, Σημίτης, Σαμαράς, Μητσοτάκης κλπ. θέλουν ακριβώς το ίδιο. Προληπτική πιστωτική γραμμή και όχι καθαρή έξοδο της Χώρας στις αγορές. Δηλαδή νέο ξανά Μνημόνιο. Ένα ακόμη Μνημόνιο, σαν αυτά που μας έβαλαν το 2010.

Διότι τι είναι το Μνημόνιο; Δεν είναι τίποτα άλλο από ένας μηχανισμός πειθαναγκασμού, μια τεχνολογία επιβολής πολιτικών, που λειτουργεί με έναν συγκεκριμένο και πολύ απλό τρόπο: Μέτρα έναντι χρημάτων για την αποπληρωμή του χρέους. Διότι διαφορετικά, επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα πρόσβασης στις αγορές, η οικονομία θα οδηγηθεί σε χρεοκοπία. Αυτό είναι τo Μνημόνιο. Αυτή είναι η τεχνολογία πειθαναγκασμού. Για ποιο λόγο επιβλήθηκε αυτή η τεχνολογία; Γιατί απλούστατα η χώρα μας δεν είχε τη δυνατότητα να δανείζεται από τις αγορές από το 2010 και μετά. Τώρα όμως απέδειξε ότι έχει αυτή την δυνατότητα και με χαμηλό μάλιστα επιτόκιο.
Επομένως, για όποιον θέλει και για όποιον μπορεί να καταλάβει, είναι αυτονόητο ότι οι βαθμοί πολιτικής ελευθερίας αυξάνονται αμέσως μόλις απεγκλωβιστεί κανείς απ’ αυτόν τον συγκεκριμένο μηχανισμό. Διότι πλέον οι πολιτικές που επιβάλλονται, δεν έχουν τον ίδιο βαθμό αναγκαστικότητας, καθώς ο κίνδυνος χρεοκοπίας έχει παρέλθει και δεν υπάρχει άμεσος τρόπος εξαναγκασμού. Δεν υπάρχει ο εξαναγκασμός της εκταμίευσης της επόμενης δόσης.

Προφανώς αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει εποπτεία και ότι δεν υπάρχει παρακολούθηση. Αυτό δεν σημαίνει ότι μια Κυβέρνηση μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Κατ’ αρχήν οι αγορές εκ των πραγμάτων επιβάλλουν συγκεκριμένες πειθαρχίες στις οικονομίες του αναπτυγμένου καπιταλισμού. Όπως, και οι μηχανισμοί εποπτείας της ευρωζώνης συνεχίζουν να λειτουργούν. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν μιλάμε για το ίδιο καθεστώς επιτήρησης και για το ίδιο σκληρό καθεστώς επιτροπείας.

Σε αυτήν την περίοδο που εγκαινιάζεται μετά το καλοκαίρι του 2018, όπου βγάζει η Κυβέρνηση την Ελλάδα από τα Μνημόνια, οι διαφορές της πολιτικής και οι κοινωνικές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, που ήδη είναι σαφείς, θα αρχίζουν να εμφανίζονται με ακόμη μεγαλύτερη ενάργεια. Είναι τότε που τα δύο πολιτικά σχέδια που συγκρούονται σήμερα, θα αντιπαρατεθούν με ακόμη πιο καθαρό και σαφή τρόπο μπροστά στον Ελληνικό Λαό.

Από τη μία πλευρά είναι το σχέδιο της Νέας Δημοκρατίας και των δορυφόρων της, που θέλουν να επιστρέψουμε σε μια οικονομία πλήρους δημοσιονομικής και εργοδοτικής αυθαιρεσίας και ασυδοσίας. Είναι ένα πολιτικό πρόγραμμα «σοκ και δέους» που συνοψίζεται σε συγκεκριμένο τετράπτυχο: Απολύσεις, ξεπούλημα, καταστροφή του κοινωνικού κράτους και μείωση των μισθών και συντάξεων για να δημιουργηθούν δήθεν κίνητρα επενδύσεων. Αυτή είναι η καθαρή λογική του «Θατσερισμού», που σήμερα διέπει ολόκληρο το ιδεολογικό και πολιτικό περίγραμμα της Νέας Δημοκρατίας.

Από την άλλη υπάρχει το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ που θέλει να βάλει στο επίκεντρο την εργασία, την αναδιανομή, τη στήριξη του κοινωνικού κράτους και την δίκαιη ανάπτυξη. Μιλάμε, δηλαδή, για δύο κόσμους, που δεν έχουν -και ευτυχώς!- τίποτα κοινό μεταξύ τους.

ΥΓ. Σημαντική η επιστολή του Γιάννη Παναρίτη. Μπράβο του. Ενώνω μαζί του την φωνή μου.