ΤΡΙΠΟΛΗ. Kάποιοι λένε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τηρουμένων των αναλογιών, αναζητούμε τα κοινά σημεία που το σήμερα μπορεί να επιδείξει σε σχέση με το παρελθόν.
Παραδοσιακός τόπος η Πελοπόννησος και διόλου ριζοσπαστική κοινωνία.
Το Συνέδριο για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση της Πελοποννήσου (πλην Ηλείας και Αχαϊας) μας υποχρεώνει να εστιάσουμε στο αν και τα πόσο οι στιγμές ήταν σημαντικές, οι εξαγγελίες θετικές και οι δεσμεύσεις αυθεντικές.

Υποχρεωτικά σε ένα τέτοιο συνέδριο οι πυλώνες εντός κάδρου είναι δύο, Κυβέρνηση / Κράτος και Περιφέρεια / Αυτοδιοίκηση. Προσωποποιούμενοι σημαίνουν Τσίπρας και Τατούλης.
Αυτή και μόνον η δυαδική όψη προσδίδει και στους δύο πολιτικούς «παίκτες» πόντους (τουλάχιστον προς το παρόν) και ίσως μεγαλύτερη ευθύνη στον κάθε έναν για όσα εκφέρει, για όσα δεσμεύεται, για όσα ενδεχομένως παραλείπει.

Φυσικά δεν περνούν απαρατήρητα τα επεισόδια και τα ΜΑΤ έναντι των διαφωνούντων πολιτών που εξέφρασαν άποψη στους δρόμους της Τρίπολης. Ο τρίτος πυλώνας, εκτός κάδρου. (Το κάδρο το οριοθετεί πάντα το σύστημα Εξουσίας και ΜΜΕ)

Ο Πρωθυπουργός όπως στην Τρίπολη έτσι και σε όλες τις έδρες των Περιφερειών της χώρας θα δώσει το παρόν και θα εξαγγείλει έργα για τον τόπο ενώ δεν θα χάσει την ευκαιρία να στείλει, δώρα φέρων, και πολιτικά μηνύματα προς τους αντιπάλους.

Τι κάνει όμως ο Περιφερειάρχης Πέτρος Τατούλης; Ο αρκάς πολιτικός, που έχει μεν φυγόκεντρη σταδιοδρομία αλλά κεντρομόλο φλέγμα..;

Στα πλαίσια του Συνεδρίου προσπάθησε να σταθεί ως εκπρόσωπος των Πελοποννήσιων (πλην Ηλείας και Αχαίας) και να μην εισέλθει είτε σε λεπτομέρειες, είτε σε συγκρίσεις, αντεγκλήσεις, αναλύσεις, κ.λ.π.

Ικανοποιημένος τα μάλα από το αποτέλεσμα του Συνεδρίου. «Πήραμε πολλά» θα πει αλλά θα σταθεί περισσότερο στο συναίσθημα που πλημμύρισε ένα πολιτικό αλλά και τεχνοκρατικό Συνέδριο, από τη συμμετοχή των πολιτών της Περιφέρειας. Προφανώς δεν εννοεί το πλήθος των απλών πολιτών αλλά εκείνων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εμπλέκονται, εμπνέονται, έλκονται, ευημερούν, ευελπιστούν και ελπίζουν από τη σύνθεση και τη σύμπραξη Κυβέρνησης - Περιφέρειας. Ισως και να αντιδιαστέλει τα πλήθη που συμμετείχαν με εκείνα που αντιδρούσαν απ’ έξω…

Ο αρκάς πολιτικός δεν άφησε να πάει χαμένη η ευκαιρία. Μετέτρεψε μια γιορτή ανέλπιστης κυβερνητικής πολιτικής πλειοδοσίας σε στιγμή ανάφλεξης της Πελοποννησιακής ελπίδας. Εμφανίστηκε ενωτικός και συνετός ενόψει εξαγγελιών που αλλάζουν τον χάρτη της Πελοποννήσου, αν κι εφόσον από σχέδιο επί χάρτου γίνουν έργα άμεσης προτεραιότητας που θα αφορούν σε αυτή τη γενιά Πελοποννήσιων.

Είναι τελικά ο Τατούλης ο νέος Κολοκοτρώνης (τηρουμένων των αναλογιών) που θέλει, πρέπει αλλά και μπορεί να εκφράσει αλλά και να συνεγείρει το σύνολο των Πελοποννήσιων; Δηλαδή είναι ο άνθρωπος που δώσει στα συμπεράσματα του Συνεδρίου τον χαρακτήρα που τους αναλογεί; Αυτά που εξήγγειλε η Κυβέρνηση είναι δίκαια; Είναι οφειλόμενα; Είναι χαρίσματα; Είναι ανταλλάγματα;
Θα γίνει έντιμος τιμητής ο Πέτρος Τατούλης ή θα επιτρέψει τον ρόλο αυτόν ( με όποιους κινδύνους) να τον αναλάβουν Κόμματα και Συλλογικότητες;

Είναι στόφα πολιτικού που γράφει ιστορία; Είναι το πρόσωπο που θα μπορέσει να συγκεράσει τάσεις, αντιστάσεις, ενστάσεις και να οδηγήσει τον τόπο στην πρόοδο και την προκοπή;

Είναι χαρακτηριστικό ότι περιγράφοντας την θετική και γόνιμη ενέργεια της Περιφέρειας Πελοποννήσου για την εμπέδωση και ολοκλήρωση του Συνεδρίου δεν άφησε απ’ έξω την Αντιπολίτευση στο Περιφερειακό Συμβούλιο.

Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι ως οξύνους αρκάς δεν έσπευσε να πανηγυρίσει για όλα όσα ήρθαν ως συμβολή της Κυβέρνησης στην Πελοπόννησο γιατί - όπως είπε - απλούστατα όλα αυτά (ή σχεδόν όλα) ήταν ήδη ώριμες διεκδικήσεις, όψιμα οράματα και προκεχωρημένα έργα στη συνείδηση της κοινωνίας της Περιφέρειας Πελοποννήσου.

Ευφυής κι εύστροφος δε παρέλειψε να θυμίσει τόσο στο Κυβερνητικό κλιμάκιο όσο και στους πολίτες της Πελοποννήσου ότι ο κόσμος της Περιφερειακής Αρχής είναι ένας άλλος κόσμος από αυτόν της Κυβερνητικής, που πρέπει όμως να συνεργαστούν για το καλό της Πελοποννήσου. Η πολιτική επιτρέπει αυτή την ομολογία, ότι κανείς πολιτικός δεν εκφράζει το όλον, εκτός και αν είναι Κολοκοτρώνης…

Ως ισχυρός εταίρος τόσο στον σχεδιασμό όσο και στην υλοποίηση του αναπτυξιακού χάρτη της Πελοποννήσου, στάθηκε αγέρωχος καθιστώντας την Κυβέρνηση εταίρο με όρια και ρόλο. Τουλάχιστον μπροστά στις κάμερες και τα φώτα. Πάντα στοχεύει στην ισχυρή Περιφέρεια.

Κολοκοτρώνης; Ο Πέτρος του Μοριά;
Οι αρκάδες πάντα είχαν την οξύνοια να προηγούνται, να στρατηγεύουν και να νικούν. Ο τόπος τους, η Αρκαδία, τόπος φτωχός σε σύγκριση με τη Μεσσηνία, ή την Αργολίδα… Γεωπολιτικά υστερεί σε σχέση με την Κορινθία. Πάντα υστερούσε στην μάχη της πρώτης γραμμής σε σχέση με τη Λακωνία.
Κι όμως οι αρκάδες πάντα υπερείχαν αρχηγικά λες και τα υψόμετρα της Γορτυνίας και της Κυνουρίας οξυγονώνουν τους πολιτικούς τους πνεύμονες.

Βέβαια οι αρκάδες πάντα προσέτρεχαν σε συμμαχίες και σε βοήθεια, ειδικά στους μανιάτες, που έδιναν τη λύση. Ποτέ οι αρκάδες δεν άφηναν το σκήπτρο της στρατηγείας και στην ιστορία δικαιώθηκαν…

Ο Πέτρος Τατούλης είναι τελικά ο άνθρωπος που έχει ανάγκη σήμερα η Πελοπόννησος; Είναι ο Στρατηγός που έχουμε ανάγκη μέσα σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον όπου Κυβερνήσεις, Κόμματα και Συστήματα ισοπεδώνουν οράματα και πόθους τοπικών κοινωνιών, την ώρα που τους μιλούν γι΄ αυτά;

Στερεά Απόβλητα, Δίκτυα Ενέργειας, Δίκτυα Συγκοινωνίας, Τουρισμός, Πρωτογενής Παραγωγή, Υδατικοί πόροι. Το ζητούμενο, γύρω απ’ όλ’ αυτά δεν είναι να μεσουρανήσουν μόνον οι ισχυροί που μεσιτεύουν για την ευημερία του λαού. Το ζητούμενο είναι να υπάρξει διάχυση πλούτου, ευκαιριών κι ελπίδας σε κάθε νευρώνα της Πελοποννήσου, σε κάθε αγγείο παραγωγής και αγώνα. Αν η πολιτική δεν είναι αιμοδυναμική και δεν αγγίζει και τον τελευταίο πολίτη της Περιφέρειας τότε δεν θα έχει άμεσο και εύστοχο αποτέλεσμα. Δε θα είναι το έργο της ούτε πατριωτικό ούτε ευλογημένο…

Προτάσεις υπήρξαν από Φορείς και Θεσμούς. Λογικά εκπροσωπούν την κοινωνία και τους πολίτες. Ωστόσο τα δεδομένα σήμερα αλλάζουν δραματικά και ακαριαία λόγω παρακμής και απειλής. Ο τόπος έχει ανάγκη από Στρατηγό που να μπορεί να περνά από τον τακτικό στον κλέφτικό πόλεμο και να επανέρχεται. Να γνωρίζει τόπο, χρόνο, ιδιώματα και κουσούρια. Να ξέρει τα «περάσματα» και να μην έχει «αυλή» για την «αυλή». Να έχει προσλαμβάνουσες και ερεθίσματα που θα ταυτίζουν αναπόφευκτα το όραμά του με το συμφέρον του πολίτη του.

Είναι ο Πέτρος Τατούλης αυτός ο άνθρωπος;

Καλωσορίζει το Κυβερνητικό προσωπικό και διαπιστώνει ότι σιγά – σιγά εγκαταλείπει τα κράσπεδα του «Δεν πληρώνω» και πλησιάζει στο μοντέλο της Σύμπραξης Δημόσιου και Ιδιωτικού Φορέα. Ακούσαμε και επιχειρηματίες, εξ ίσου έξυπνους, να λένε «δώστε σε μας την υπόθεση της Ανάπτυξης»…

Ο Κολοκοτρώνης είχε το χάρισμα να βρίσκεται ανάμεσα στον εχθρό και στον πατριώτη. Τον πρώτο τον ανίχνευε, τον δεύτερο τον ξεσήκωνε.
Έμεινε στην ιστορία για τη συμβολή του. Αδικήθηκε, τιμήθηκε, λατρεύτηκε, υπονομεύτηκε, δοξάστηκε, φυλακίστηκε…

Ο τόπος έχει ανάγκη από ανθρώπους ικανούς να θυσιάσουν το χάρισμα τους για το καλό των πολλών και να κερδίσουν από την κεντρική πύλη εξουσίας όχι ό,τι αυτή θέλει, ό,τι μπορεί και ό,τι έχει αλλά ότι είναι αναγκαίο για να γίνουν οι πολίτες της Πελοποννήσου αυτάρκεις, δημοκράτες, δίκαιοι και πρωτοπόροι άνθρωποι.
Άλλο αυτάρκης άλλο αυτόνομος. Άλλο δημοκράτης άλλο δημοκρατικός. Άλλο πρωτοπόρος, άλλο προοδευτικός…

Είναι ο Τατούλης ο Πέτρος του Μορία;
«Αυτού γαρ και Πελοπόννησος και πήδημα…»