Τελικά ο Τούρκος και ο Σκοπιανός είναι αυτός που ενεργοποιεί τον πατριωτισμό των Ελλήνων;
Η απειλή εξ ανατολάς και εκ δυσμάς είναι που φουσκώνει από εθνικό φρόνημα τα στήθη των πατριωτών που είμαστε έτοιμοι να ριχτούμε στη μάχη για τα όσια και ιερά;

Πλημμυρίσαμε από Έλληνες που ψυχικά και σωματικά πανέτοιμους να δώσουν τη μάχη για την πατρίδα και τα ιδανικά της.

Ένα ποτάμι πατριωτών έτοιμο να παρασύρει κάθε επιβουλή και να «πνίξει» κάθε τι που εχθρεύεται την Πατρίδα, το Έθνος, τη Χώρα, τον Έλληνα, την Κοινωνία, την Ορθοδοξία, τον Ελληνισμό, τους εκλεκτούς του Θεού, των Θεών, των Εθνών και των Λαών…

Πατριώτες λοιπόν…

Για να πλησιάσουμε λίγο πιο κοντά, να αφουγκραστούμε την πατριωτική ανάσα των εκατομμυρίων που θέλουν να πάρουν πάνω τους τη σωτηρία της Πατρίδας.


Πατριώτης Νο 1. Ο άνθρωπος που έχει ως πρώτο μέλημα να διασφαλίσει το κελάρι στην περίπτωση που δει στις τηλεοράσεις ότι άρχισε πόλεμος με την Τουρκία. Θεωρεί ότι τυλωμένος θα έχει καλύτερη κρίση και ρόλο στον αγώνα…

Πατριώτης Νο 2. Ο άνθρωπος που ξεπερνά τον Νο1 και στοχάζεται το μεγαλείο της Ελλάδας και του λαού της, νιώθοντας ότι είναι μέρος του μεγαλείου που πρέπει και πάλι να νικήσει. Θεωρεί τον εαυτό του φορέα της μεγάλης ιδέας που πρέπει να διαδίδει σε κάθε ευκαιρία.

Πατριώτης Νο 3. Ο άνθρωπος που ξεπερνά τον Νο2 και πιάνει τη σημαία στα χέρια, κατεβαίνει στους δρόμους για να αυξήσει το πλήθος εκείνων που σηκώνουν ανάστημα και πρέπει να γίνουν θάλασσα που θα πνίξει το κακό που έρχεται.

Πατριώτης Νο 4. Ο άνθρωπος που παρακολουθώντας τα Νο 1,2,3 θεωρεί ότι κατέχει καλύτερα το μυστικό και τον τρόπο για να διασωθεί η χώρα και να νικήσει η Ελλάδα. Μεσιτεύει με προσευχή και με νοερό αγώνα ώστε ο εκλεκτός λαός να γίνει και πάλι ο κραταιός της περιοχής και της εποχής.

Πατριώτης Νο 5. Ο άνθρωπος που ξεφεύγει από τα λόγια και περνά σε πράξεις. Κινείται, πασχίζει, αφιερώνεται και συχνά πωρώνεται με τα χαμένα μεγαλεία, τις αλύτρωτες πατρίδες, τα σημάδια του Θεού και τις ιστορικές παρακαταθήκες.

Πατριώτης Νο 6. Ο άνθρωπος θαυμαστής του Λεωνίδα, λάτρης του Παλαιολόγου, αναλυτής του Μακρυγιάννη, αναβιωτής του Κολοκοτρώνη, του Ρήγα γραμματικός, του Παλαμά ερμηνευτής, του Θεοδωράκη μεταφραστής. Θεωρεί ότι είναι ταγμένος να διαφωτίσει το λαό και να τον οδηγήσει στο δρόμο της «επιστροφής»…

Πατριώτης Νο 7. Ο άνθρωπος συνειδητά στρατευμένος, που συντηρεί και επιμελείται ακόμα και όπλα με πυρομαχικά γιατί αυτός είναι ο πρώτος που θα ριχτεί στη μάχη όταν σημάνει η ώρα. Χαράζει τους χάρτες και ορκίζεται πίστη. Μυστικά γεύεται πρόωρα τον αγώνα…

Πατριώτης Νο 8. Ο άνθρωπος όψιμος πολίτης της παγκόσμιας κοινωνίας. Διαφωνεί σε πολλά με όλους τους παραπάνω και θεωρεί ότι με τις ιδέες και την προοδευτικότητά του θα συμβάλει ώστε η Ελλάδα, μέλος της παγκόσμιας κοινωνίας θα πρέπει να αλλάξει για να μην υποφέρει από εμμονές και αγκυλώσεις περί εθνών και συνόρων.

Πατριώτης Νο 9. Ο άνθρωπος που δηλώνει ψύχραιμός και νιώθει διακεκριμένος εκπρόσωπος μερίδας πολιτών που ξέρει καλύτερα από αυτούς που εκπροσωπεί ποιός είναι ο τρόπος και η μέθοδος για την σωτηρία τους, σε μια χώρα που θα διαπραγματεύεται και θα συζητά τα δίκαια, τα κεκτημένα, τα ιερά και τις αρχές της. Η καριέρα του θεωρεί ότι έχει αρχή αλλά δεν έχει τέλος…

Πατριώτης Νο10. Ο άνθρωπος που εκτιμά ότι η χώρα είχε την ατυχία να έχει αφήσει την τύχη της σε λάθος ανθρώπους κι εξουσίες και δηλώνει παρουσία αναμένοντας να του αναθέσουν τη σωτηρία της Πατρίδας. Ήσυχος με την συνείδησή του γιατί δηλώνει παρών… είτε αναλάβει είτε όχι κι εν τω μεταξύ διασφαλίζει κάπου «έξω» τα κεφάλαιά του.


Θα μπορούσα να καταγράψω πολλά Νούμερα Πατριωτών.

Σχεδόν όσοι οι πολίτες αυτής της χώρας, τόσα και τα Νο πατριώτη.

Προς Θεού… Μην τολμήσει κάποιος να φυλακίσει τις έννοιες και τις αξίες στη χώρα αυτή. Γιατί στην Ελλάδα πιστεύουμε ότι ο πολίτης έχει τη δύναμη του ήλιου. Την πνοή της θάλασσας. Τη ευλογία της ελιάς. Το κύτταρο του μεγαλείου. Την ροπή προς τη θυσία. Την ευχή να ξεχωρίσει…
Όποιος τολμήσει και κρίνει, ασχοληθεί, προσέξει, τον Έλληνα Πατριώτη είναι εχθρός της Πατρίδας…

Το ερώτημα που γεννάται μέσα από τις στάχτες της σύγχρονης κοινωνίας που κατοικεί σε τούτον τον τόπο είναι:

Τόσοι πατριώτες, τόσος στοχασμός, τέτοιο φρόνημα, τοιούτη αφοσίωση, τόση πίστη, τέτοια ιδέα γιατί δεν «έσωσαν» τη χώρα και το λαό της νωρίτερα;

Τόσα Νο πατριωτισμού που ήταν, τι έκαναν, τι έλεγαν, πως αντέδρασαν όταν αυτή η κοινωνία / έθνος / κράτος / χώρα / ιδέα κατρακυλούσε με ορμή προς τον γκρεμό;

Τόσες χιλιάδες πατριώτες που κατέχουν την αλήθεια και τον τρόπο, γιατί δεν έπραξαν το ελάχιστο, πριν έρθει η ώρα για το μεγάλο;

Μήπως τελικά κάθε σημερινός πατριώτης είναι ένας πρώην και νυν αμαρτωλός σε σχέση με την πίστη του στην Πατρίδα;

Επειδή η τύχη είναι η εξήγηση και η δικαιολογία γι’ αυτούς που αδυνατούν να κατανοήσουν… μήπως τελικά ο πατριωτισμός είναι η ομολογία της συνενοχής μας στο κακό;

Τι είναι τελικά η Πατρίδα για όλους τους πατριώτες; Ο πόθος τους, το όνειρό τους, η ανάμνησή τους..;

Με λίγα λόγια: αν κάθε Νο πατριώτη είχε σκεφθεί, νιώσει και ζήσει «πατριωτικά» η Ελλάδα σήμερα δεν θα είχε την ανάγκη του.

Δυστυχώς όμως ο «πατριωτισμός» είναι σαν το κοστούμι που ο πολίτης ξεκρεμά και φορά, για να διαδραματίσει τον ρόλο στον οποίο πιστεύει.
Ρόλος εν τω μεταξύ που μεταβάλλεται ανάλογα τα συμφέροντα ή τις ορέξεις…

Ο Πατριωτισμός όμως δεν είναι περίβλημα, δεν είναι έκρηξη, δεν είναι σκεύος, δεν είναι κραυγή, δεν είναι ιδέα, δεν είναι επιλογή, δεν είναι πρόταση, δεν είναι στόχος, δεν είναι μέσον.

Ο Πατριωτισμός είναι το ήθος (και το ύφος αν θέλετε) που έχει η παραμικρή στιγμή της ζωής σου, η πιο ασήμαντη πτυχή της συναναστροφής σου, η κρυφή γωνιά της ψυχής σου, η πιο ανύποπτη έκφραση της καρδιάς σου, η πιο φευγαλέα σκέψη σου…
Αν δεν γεννηθείς από Πατριωτισμό δεν μπορείς να τον υπηρετήσεις και πολύ περισσότερο να τον «φορέσεις».

Δυστυχώς οι Έλληνες δεν σταθήκαμε Πατριώτες την ώρα που έπρεπε…
Την ώρα που «γλύφαμε» την εξουσία.
Την ώρα που «λατρεύαμε» για έναν διορισμό.
Την ώρα που επιβραβεύαμε την αναξιοκρατία.
Την ώρα που εκμεταλλευόμαστε την κρίση του διπλανού.
Την ώρα που βάζαμε το δάκτυλο «στο βάζο με το μέλι» αντί να σφίγγουμε γροθιά.
Την ώρα που εκπαιδεύαμε την νεολαία στη λούφα και στην «εξυπηρέτηση».
Την ώρα που απολαμβάναμε πόρους άδικους.
Την ώρα που ευημερούσαμε σατιρίζοντας τον πολιτικό και όχι τα χάλια μας.
Την ώρα που σβήναμε τα χωριά υψώνοντας πόλεις
Την ώρα που η αλήθεια μας πείραζε.
Την ώρα που γίναμε όλοι χρηματιστές.
Την ώρα που εκμεταλλευτήκαμε τον μετανάστη.
Την ώρα που αποδώσαμε εξουσία στο Ποδόσφαιρο.
Την ώρα που γίναμε δανεισμένα γρανάζια τραπεζών για το αμερικανικό όνειρο.
Την ώρα που χάσαμε το μέτρο.
Την ώρα που χλευάσαμε την αρμονία.
Την ώρα που βυθιστήκαμε στο διαδίκτυο.
Την ώρα που εγκαταλείψαμε το αυθεντικό γιατί μας μύριζε… Ελλάδα.
Την ώρα που ντραπήκαμε για τη δουλειά του πατέρα μας.
Την ώρα που πιστέψαμε ότι οι άλλοι δεν κάνουν αλλά εμείς μπορούμε.
Την ώρα που γίναμε υπερόπτες για τον ήλιο και τη θάλασσα.
Την ώρα που λησμονήσαμε τον Αλέξανδρο.
Την ώρα που αλλοιώσαμε τον Λεωνίδα.
Την ώρα που «φυλακίσαμε» κι εμείς τον Κολοκοτρώνη.
Την ώρα που ξανασταυρώναμε τον Χριστό.
Την ώρα που δεν τήρησες όρκο, λόγο και υπόσχεση.
Την ώρα κοίταξες χαμηλά από ντροπή και σε λίγο το ξεπέρασες…
Την ώρα που κλείσαμε την πόρτα στη δυστυχία του διπλανού.
Την ώρα που ανοίξαμε την «κερκόπορτα» στο χρήμα.
Την ώρα…

Αν πιστεύεις ότι δεν ανήκεις στις πιο πάνω κατηγορίες μπορεί να είσαι πατριώτης... Όχι γιατί έχεις μια σημαία σπίτι σου αλλά γιατί μπορείς αυτή τη «σημαία» να την κρατάς πάντα όρθια και στο πνεύμα και στην καρδιά σου.
Σκέψου. Μπορείς;
Θυσίασες κάτι μικρό, έστω, για την Πατρίδα ή αφού βολεύτηκες πρώτα μετά θυμήθηκες ότι πρέπει να γίνεις (δείξεις) και πατριώτης;
Το κατά πόσο και το αν βολευτήκαμε την ώρα που έπρεπε να κάνουμε ένα βήμα πίσω, το ξέρει καλύτερα ο κάθε ένας από εμάς.
Γιατί ο πατριωτισμός δεν είναι μόνον βήμα μπροστά. Eίναι κρίση και στοχασμός.

Είναι και ένα βήμα πίσω όταν μπροστά σου είναι η άδικη λύση, η ανάξια τιμή, το μαύρο χρήμα, η εύκολη ζωή…

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr