Γράφει ο Χαράλαμπος Κουκάκης*

Η επιλογή της επικεφαλίδας του άρθρου δεν είναι τυχαία. Μολονότι πολλοί θα είναι αυτοί που ενδεχομένως να θεωρήσουν ότι το εν λόγω άρθρο είναι μια προσωπόληπτη καταγγελία ενάντια των ποιμένων της εξουσίας, για τους οποίους - να το ξεκαθαρίσω - δεν εμφορούμαι από αγνά συναισθήματα, ωστόσο, ο επιθανάτιος ρόγχος του νοσοκομείου της Σπάρτης είναι μια πανθομολογούμενη διαπίστωση όλων των ασθενών (και των συγγενών τους) αφού η νοσηλεία τους σε αυτό είναι πολύ πιθανόν να επιδεινώσει την κατάστασή τους όσο κι εάν η ακατάπαυστη προσπάθεια κάποιων γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού χαρακτηρίζεται αλτρουιστική.

Και για να ξεκαθαρίσω την θέση μου, δεν είμαι ούτε τιμητής, ούτε θεράπων του παθογενούς συστήματος υγείας προκειμένου να δώσω λύσεις στις εξαντλητικές εφημερίες των γιατρών, στις ελλείψεις νοσηλευτικού προσωπικού και φαρμάκων, στις περιορισμένες κλίνες που είναι στοιβαγμένοι οι ασθενείς, στα απαρχαιωμένα μηχανήματα των εργαστηρίων, στις τραγικές ελλείψεις αναλωσίμων υλικών, στα ελάχιστα ασθενοφόρα και δυστυχώς σε ένα σωρό άλλα προβλήματα που ταλανίζουν χρόνια τώρα το ΕΣΥ.

Θέλω λοιπόν να δημοσιεύσω την προσωπική μου εμπειρία, όχι γιατί περιμένω να ενεργοποιηθούν τα ευαίσθητα αντανακλαστικά των υπευθύνων, αλλά γιατί νοιώθω ότι σιωπώντας θα ήμουν συνένοχος με όλους αυτούς τους συνδαιτυμόνες που έχουν την ευθύνη γι’ αυτό το αίσχος που λέγεται νοσοκομείο Σπάρτης. Προφανώς, κανείς από όλους αυτούς που απολαμβάνουν τα οφίκια δεν είχαν ποτέ κάποιον δικό τους άνθρωπο νοσηλευόμενο χωρίς την ιδιαίτερη φροντίδα των ανθρώπων που τους υπηρετούν πιστά, ή ενδεχομένως να αγνοούν τα χάλια που έχουν τα δημόσια νοσοκομεία αφού έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν τις προσφερόμενες υπηρεσίες υγείας από τα ιδιωτικά.

Αντίστοιχη περίπτωση είναι και το νοσοκομείο της Σπάρτης, που είναι απολύτως βέβαιο ότι οι άθλιες συνθήκες που επικρατούν έχουν επηρεασθεί από την εξάρτηση που ασκούσαν για χρόνια (και δυστυχώς συνεχίζουν ακόμη να ασκούν) κάποιοι επαγγελματίες πολιτικοί που προφανώς βρίσκουν τον χώρο του νοσοκομείου και τους αξιολύπητους ασθενείς πρώτης τάξεως για να προσεταιρισθούν ψήφους και όχι για να συμβάλλουν στη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας.

Ωστόσο, πριν εξαχθούν βιαστικά συμπεράσματα, σας γνωρίζω ότι οι υπαινιγμοί μου δεν στοχοποιούν κανέναν συγκεκριμένα πολιτικό, εκτός εάν αυτοστοχοποιήθηκε κανείς από μόνος του (ο νοών νοείτω). Για να είμαι ειλικρινής τα βέλη απ’ τη φαρέτρα μου δεν στοχεύουν μόνο τους πολιτικούς, αλλά και τους διορισμένους από αυτούς, υποπόδιους γραφιάδες του διοικητικού προσωπικού, των οποίων, τα άνετα και ευρύχωρα γραφεία δεν συγκρίνονται με τα στοιβαγμένα κρεβάτια των ασθενών. Και επειδή θέλω να σας προλάβω πριν επικαλεστείτε την οικονομική κρίση και τον περιορισμό κονδυλίων από την συντεταγμένη πολιτεία, θα ήθελα να σας ρωτήσω το εξής: πόσο δύσκολο είναι να απομακρύνετε τα περιστέρια τα οποία έχουν κάνει φωλιές στα εξωτερικά παντζούρια των δωματίων των ασθενών και τα διάσπαρτα περιττώματα και οι ακαθαρσίες τους είναι πιθανόν να μεταφέρουν μυκητώδεις μολύνσεις και σοβαρές ασθένειες για τους ανθρώπους, πόσο μάλλον, όταν οι περισσότεροι από αυτούς είναι σοβαρά ασθενείς και η υγεία τους είναι ήδη εξασθενημένη; Θα ήθελα πραγματικά να γνωρίζω μήπως και γι’ αυτό φταίει η πολιτεία που δεν διαθέτει τα απαιτούμενα κονδύλια.

Αντιλαμβάνομαι ότι η περιορισμένη χρηματοδότηση από την πολιτεία διαιωνίζει τις χρόνιες παθογένειες του ΕΣΥ, αλλά θα ήθελα πραγματικά άλλη μια απάντηση. Πόσο δύσκολο είναι για μια διοίκηση νοσοκομείου να εφαρμόσει μια νοικοκυρεμένη συνταγή προκειμένου να εξοικονομήσει πόρους από την μείωση δαπανών κατανάλωσης πετρελαίου, που θα προκύψουν, εάν εφαρμόσει ένα χρηματοδοτικό μοντέλο εξοικονόμησης ενέργειας μέσω επιδοτούμενων προγραμμάτων αλλαγής των παλιών ξύλινων ενεργοβόρων κουφωμάτων με νέα, που περιορίζουν στο ελάχιστο τους ρύπους του CO2. Γιατί, είναι γεγονός ότι, για να διατηρηθούν ζεστοί οι χώροι του νοσοκομείου όλο το 24ωρο (για να είμαι ειλικρινής διατηρούνται) καταναλώνονται τεράστιες ποσότητες πετρελαίου.

Για όλα αυτά που καταγγέλλω, θέλοντας να παρουσιάσω μια αυθεντική εικόνα χωρίς κανένα τέχνασμα υπερβολής, σας παραθέτω αντίστοιχες φωτογραφίες.

Τέλος, ο λόγος που ζητώ να δημοσιευτεί η επιστολή μου στο NotosPress είναι γιατί πιστεύω ότι δεν πρόκειται να ιδρώσει το αυτί κανενός από τους ανευθυνοϋπεύθυνους καρεκλοκένταυρους και δυστυχώς εάν απευθυνόμουν σ’ αυτούς είναι πολύ πιθανόν η επιστολή μου - καταγγελία να είχε την τύχη μιας επιστολής σε ένα μπουκάλι στον ωκεανό.


*Τρωθείς από το ΕΣΥ