Γράφει η Μ.Α.Τ.

Κι αν οι καιροί βαφτίστηκαν από τις λαχτάρες μας, και πήραν του…κόόόόσμου τα ονόματα, κι αν καιρούς της κρίσης της ανασφάλειας της αγωνίας της ανεργίας και του φόβου τους ονοματίσαμε….., κι αν οι καιροί οι δύσκολοι τόσα χρόνια γέννησαν λέξεις, λέξεις και αρκτικόλεξα…ζόρικα, μνημόνια, περικοπές, προκαταβολές, χρέη, ρυθμίσεις, Ε.Ν.Φ.Ι.Α., πλειστηριασμοί, θεσμοί, capital-controls και Γιουρογουόρκινγκ γκρουπ……..,
εμείς, μικροί μεγάλοι, εμείς οι απλοί άνθρωποι θα έχουμε να λέμε, ποιος ξέρει πια και αν και πότε, για τους καιρούς και για τα χρόνια… τα τόοοοόσα χρόνια της αναμονής!! Όταν και αν αυτή η αναμονή θα γίνει κάποτε ανάμνηση!!!

Πάει καιρός, κοντά δέκα χρόνια, τρέχουν οι ημέρες τρέχουν οι νύχτες μας, αλλάζουν οι εποχές οι χρονιές, και εμείς αδιάκοπα περιμένουμε. Πότε να κλείσει η συμφωνία, πότε να ανοίξει η συμφωνία και το πακέτο, πότε να ανοίξουν οι αγορές, πότε και αν θα γίνει το ….μοδάτο μας κούρεμα, πότε και αν και με ποιους όρους θα πάρουμε τη…δόση μας, πότε θα δούμε φως, σε ποια άκρη, σε ποιο τέλος…..σε ποιο χρόνο και ποια εποχή, βοήθειά μας!!
Κλεισμένοι, εγκλωβισμένοι, θα έλεγε κανείς, σε μια απρόσωπη άχρωμη αίθουσα αναμονής, άλλος βαδίζει νευρικά , άλλος καπνίζει, άλλος γυρίζει γύρω από τον εαυτό του αμίλητος, άλλος φωνάζει άλλος γκρινιάζει, άλλοι την….καταβροχθίζουν την αναμονή σε πίτσες και σουβλάκια, ή χτυπημένοι από…..πανηγυρί(ω)ση!!! τρέχουν στα απανταχού πανηγύρια, όλοι πάντως ανεξαιρέτως όλοι περιμένουν, περιμένουμε και περιμένουμε, να …ανοίξει αυτή η επτασφράγιστη των αμέτρητων συσκέψεων συμβουλίων και αποφάσεων και μη αποφάσεων πόρτα, μήπως και τελειώσει κάποτε αυτή η…ατελείωτη αναμονή, που δε λέει να τελειώσει!!

Στην αρχή, αφελείς και ανυποψίαστοι ακόμη, περιμέναμε να τελειώσει γρήγορα γρήγορα η κακόγουστη φάρσα! Έτσι λέγαμε!
Λίγο αργότερα, αγουροξυπνημένοι και πανικόβλητοι, περιμέναμε να τελειώσει να σταματήσει ο…μεγάλος ο σεισμός, περιμέναμε και περιμένουμε να σταματήσει… η σεισμική του….ακολουθία, που όμως, Ιανουάριος 2018, και δε λέει να κοπάσει.
Κι ακαρτέρει κι ακαρτέρει τόσα χρόνια, έφτασε να γίνει τούτη η καθημερινή αναμονή συνήθεια, και…σαν ύπουλη επιδημία εξαπλώθηκε και κυρίαρχα διαφεντεύει τις ζωές όλων μας.
Η νέα γενιά, μοιάζει νάχει σκαλώσει στο “pause” της ηλεκτρονικής της ζωής, έχει αφήσει στο περιθώριο, έχει ξεχάσει και παρατήσει στην αναμονή την άλλη της την κανονική της τη …φυσική της ζωή. Μουδιασμένη, μετέωρη, ανασφαλής, αναποφάσιστη να τολμήσει ένα επόμενο βήμα της, να διεκδικήσει μια αλλαγή μια δέσμευση μια ένωση, μια… ζωντανή συνέχεια στη ζωή της.

Οι μεγαλύτεροι, χάνονται…στο μέτρημα περιμένοντας. Εφορία, Ε.Φ.Κ.Α., Ε.Ν.Φ.Ι.Α., τέλη, δάνεια, και άλλοι συγγενείς... Στα διαλείμματα, κυνηγούν τις προσφορές της αγοράς, μετρούν υπολογίζουν, ανασφαλείς πιότερο αυτοί, σφιγμένοι και «κουμπωμένοι» στην οποιαδήποτε αλλαγή στον οποιοδήποτε σχεδιασμό. Ακινησία στην ακινησία!!
Το ισοζύγιο της ζωής, μιας ζωής σφριγηλής δημιουργικής πολλαπλής και ποικιλόμορφης, μιας ζωής όπου οι γενιές ισορροπούν και στηρίζουν με τον τρόπο της η κάθε μια την άλλη, μοιάζει στις ημέρες μας ξεκούρδιστο!!

Σ’ άλλους καιρούς θα είχαμε ….γυρίσει τον κόσμο ανάποδα να βρούμε το σωστό βηματισμό το σωστό μηχανισμό, τώρα όμως, η πολύχρονη αναμονή έγινε συνήθεια και η συνήθεια δεύτερη φύση, λένε, εμείς απλά περιμένουμε. Άλλος να ανοίξει η εφαρμογή για τις ρυθμίσεις των χρωστούμενων, άλλος να ψηφιστούν τα πολυνομοσχέδια με τα προ- απαιτούμενα!!, άλλος περιμένει να γίνει ένα…θαύμα, ένα θαύμα- θαύμα…
Και έφυγε και ο «Τζιμάκος» που μας… ξυπνούσε με τα …γαλλικά του!!!

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr