Γράφει ο Ηλίας Μπόνος

Λέγεται ότι η αίσθηση του μέτρου και η δυνατότητα διάκρισης είναι χαρίσματα στον άνθρωπο. Ακόμα πιο σημαντικά και από την έφεση στην επικοινωνία ή την ροπή στην διερεύνηση.
Η κοινωνία σήμερα με το κινητό ανά χείρας ή το laptop υπο μάλης θεωρεί ότι κατέχει όλη την αλήθεια…
Πρόσφατα η Σπάρτη υπέστη έναν ακόμα «βιασμό», δημόσιο, τηλεοπτικό και ανελέητο.
Κάποιος που δεν γνωρίζει τις συνθήκες που επικρατούν στη Σπάρτη «βλέποντας» ότι στους δρόμους της πέφτουν νεκροί οδηγοί, στα νυκτερινά bar σφάζονται παλικάρια και στους μαχαλάδες οργιάζουν σε βάρος ηλικιωμένων ανήλικοι Ρομά θα την διέγραφε από τον χάρτη όχι μόνον ως προορισμό διακοπών αλλά και ως τόπο καταγωγής και ως εκ τούτου επανόδου…
Όποιος μπορεί να διακρίνει και να υπολογίσει τις συνέπειες αυτής της «προβολής» τότε θα είναι σε θέση να την διαχειριστεί με τέτοιον τρόπο ώστε και τον τόπο να μην βλάψει και την κοινωνία να ωφελήσει.
Δυστυχώς όμως λείπουν οι ψύχραιμοι και περισσεύουν οι θερμόαιμοι διαχειριστές της δημόσιας και κοινωνικής ζωής, εικόνας και επικαιρότητας. Δυστυχώς διαχειριστές έχουμε γίνει όλοι όσοι φιλιώνουμε στο facebook, δίκια και άδικα…
Φλυαρία και αστοχία (έως και αφασία) σε όλο το μεγαλείο της…

Και εξηγούμαι:

Όταν στο τιμόνι τις πρώτες πρωινές ώρες βρίσκονται συχνότατα κεφισμένοι νεαροί με ακράτητα οχήματα η πιθανότητα δυστυχήματος είναι αυξημένη. Το ίδιο όταν οδηγούν κατάκοποι υπερήλικες…

Όταν σε ένα νυκτερινό bar διασκέδασης, παρουσία γυναικών της «δουλειάς» αρσενικά καταναλώνουν αλκοόλ πέραν του μέτρου, δεν κάνουν μόνο λογαριασμό στο ταμείο, κάνουν - στη συνέχεια - και ζημιά, κάποιες φορές μάλιστα ανεπανόρθωτη.

Όταν η ατιμωρησία βασιλεύει σε ένα διάτρητο δικαιακό κράτος και ανήλικοι Ρομά μόλις ενός μέτρου ύψος είναι οι δυνάστες της κοινωνίας που «παρασημοφορούνται» ενίοτε για τις επιδόσεις τους, τότε όχι μία γιαγιά αλλά ολόκληρη η κοινωνία θα συρθεί και θα ματώσει στα πόδια τους.

Η καταγραφή και διάδοση των συνεπειών δεν έχει πλέον νόημα και η δραματικότητα λίγα προσφέρει στην επίλυση των προβλημάτων και στη θεραπεία της αιτίας. Όλοι γνωρίζουμε καιρό τώρα τα συμπτώματα. Κανείς δεν ασχολείται με τις αιτίες.

Παραμένουμε, σχεδόν όλοι, θεατές σε ένα επικίνδυνο έκτρωμα που τείνει να ταυτιστεί με την κοινωνία… (όλο και περισσότερο του μοιάζει η κοινωνία). Επειδή λοιπόν δεν βρισκόμαστε σε κρίση για να εξαλείψουμε τις συμπτωματικές συνέπειες αλλά σε παρακμή και μάλιστα διαρκείας, ας εντοπίσουμε που είναι πραγματικά το πρόβλημα και η αιτία.
Ας πάψουμε να νομιμοποιούμε και να φωτίζουμε το ακραίο, το κακό και το τραγικό στην καθημερινότητά μας.

Όταν καταλάβουμε πως όσα συμβαίνουν γύρω μας δεν έτυχαν αλλά πέτυχαν και όταν αντιληφθούμε ότι δεν είναι η κακιά ώρα αλλά η κακιά νοοτροπία μας που τα επιφέρει, τότε ίσως έχουμε ελπίδα να τα διορθώσουμε.

Αλλιώς θα γεμίσει ο τόπος όψιμους ηθικολόγους, τσάμπα μάγκες της αυτοδικίας και αναμάρτητους κριτές και εμπειρογνώμονες των πάντων.
Η κοινωνία θα έχει χάσει μια άλλη ιστορική ευκαιρία: μέσα από την δοκιμασία της παρακμής να γίνει καλύτερη και να εξέλθει πιο σοφή.

Θυμίζω ότι ο καρκίνος που θερίζει, η υπογεννητικότητα που μαστίζει, η κατάθλιψη που βασανίζει και ο ατομισμός που ταλανίζει την κοινωνία μας δεν είναι λιγότερο κακά από όσα προβάλλονται στα αστυνομικά ρεπορτάζ στις στήλες των ΜΜΕ.

Μια Σπάρτη του αίματος πάντα «πουλάει» αφού όμως προηγουμένως έχει ξεπουληθεί…

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr