Tι με κοιτάς; Θα με ξεχάσεις…

Tι με κοιτάς; Θα με ξεχάσεις…
Θα φτιάχνεις με έξοδα πολλά την ταπεινή μου φάτνη εκεί που θέλεις και όχι εδώ...
Εκεί όπου μανάδες και μωρά φτωχά, κυνηγημένα δεν θα με φτάνουν.
Μόδα θα με κάνεις και παιχνίδι όπως τ’ άλλα.
Στη φάτνη συμφέρω. Στο σταυρό κοστίζω…
Με φώς σκοτεινό θα πασχίζεις να δεις το θαύμα και αυτό θα γεννιέται εκεί που κρυώνει, πεινάει και πονάει η καρδιά και η ψυχή.
Χορεύεις δίπλα μου, φωνάζεις, βρίζεις, κοιτάς το ρολόι της φθοράς σου για να γίνεις μέρος της παράστασης…
Με κοιτάς και πάλι… Θα με ξεχάσεις. Σε λίγο. Μέχρι να λήξει η αργία.
Μέχρι να έρθει ο άγιος της αφθονίας, της κατανάλωσης και της ύλης… αφήνοντας μια τεράστια σκιά με κέρατα να κρύψει τον Μέγα…
Τι με κοιτάς; Θα με ξεχάσεις πριν οι σειρήνες λαλήσουν τρείς φορές για να μοιράσεις την τύχη στο τραπέζι… του δικού σου δείπνου.
Με ξέχασες όταν ρωτούσες πότε θα ανάψει το δένδρο.
Με ξέχασες όταν μασούσες βιαστικά τους στίχους κοιτάζοντας τον μπουναμά.
Με ξέχασες όταν αγωνιούσες πότε θα στήσεις χορό.
Με ξέχασες όταν κλείδωνες την ευτυχία σου από μέσα.
Με ξέχασες όταν με θυμήθηκες όπως εσύ το άντεχες.
Με ξέχασες καθώς με κοιτούσες και με έβλεπες εκεί που δεν ήμουν.

Έλα να με βρεις…
Στο παιδικό δωμάτιο που κρυώνει και βουρκώνει.
Στο καντήλι της μάνας που βλέπει τον σταυρό πριν τη γέννα.
Στο σοκάκι της θλίψης και της παραίτησης.
Στης μοναξιάς το θάλαμο.
Στου πόνου τη φυλακή.
Στο κελί της μετάνοιας.
Στο δώρο της ανωνυμίας
Στο βουνό της προσευχής.
Στο βιβλίο της σιωπής.
Στης φτώχειας τη φάτνη.

Έλα να με βρεις και θα βρεις τον εαυτό σου…

Τι με κοιτάς;