Δεν τους σώζει ούτε ο νόμος της βαρύτητας…

Γράφει ο Ηλίας Μπόνος

Ποιός μπορεί να κατηγορήσει την Δημοτική Αρχή Σπάρτης για εξαπάτηση;
Αυτό όμως που μπορεί να της καταλογίσει είναι η ροπή προς την αυταπάτη.
Πως αλλιώς να εξηγήσει κάποιος την μόνιμη ευφορία και ικανοποίηση που διακρίνει τα μέλη της πλειοψηφίας για τα αποτελέσματα που (νομίζουν) ότι πετυχαίνουν στον Δήμο Σπάρτης.
Το σημείο εκκίνησης τους, ίσως να είναι αυτό που τους επιτρέπει να φαντάζονται και να ελπίζουν σε βουνά από δάφνες και ποτάμια από δόξα, ωστόσο η πραγματικότητα είναι τόσο αμείλικτη όσο και η εικόνα της πόλης και των χωριών. Εικόνα που δεν έχει να κάνει μόνον με το φαίνεσθαι αλλά και το ζειν (κι ευζείν). Τι βιώνει και πως αισθάνεται ο δημότης.

Θα έλεγε κανείς ότι η παρατεταμένη θητεία τέτοιων αυτοδιοικήσεων μπορεί και να οδηγήσει στην εδραίωση της πεποίθησης στον δημότη της νομοτελειακής ήττας και της αναπόφευκτης αποχής. Να αποτελέσει δηλαδή τραγικό συστατικό της ταυτότητας του.
Η κατάσταση που διαγράφεται σήμερα στην Αυτοδιοίκηση της Σπάρτης είναι άκρως ανησυχητική. Διαμορφώνεται ένα πλαίσιο που σχετίζεται - αρνητικά βεβαίως - με τη διεκδίκηση, τη δημιουργία, την διάδραση, την αισθητική, την αξιολόγηση, την αξιοκρατία, την αριστεία, την οργάνωση, την ευρηματικότητα, την αλληλουχία, τη έκφραση, την ποιότητα και τη δημοκρατία…
Είναι ανησυχητική αυτή η κατάσταση διότι η Δημοτική Αρχή δεν αντιλαμβάνεται ότι έχει χαθεί στους απύθμενους ποταμούς της αυταρέσκειάς της και στους ατέρμονους λόγγους της πρωτοτυπίας της.
Με λίγα λόγια η Δημοτική Αρχή (όταν δεν αντιγράφει, καλώς ή κακώς, τα αρχέτυπα της καλής δημαρχίας), πειραματίζεται, τις περισσότερες φορές, χωρίς γνώση και συναίσθηση. Ομοιάζει δηλαδή με τον μαθητευόμενο (μάγο) που έχει και τον χρόνο και τη διάθεση να δοκιμάζει και να επιχειρεί ανεξάρτητα από το κόστος και την φθορά. Αν ανήκει μάλιστα στην κατηγορία των ανεπίδεκτων μαθήσεως και των αιωνίων φοιτητών, τότε και το κόστος και η φθορά είναι ανεπανόρθωτα.

Δεν θα μπορούσε βέβαια να είναι αλλιώς αφού η σημερινή Δημοτική Αρχή Σπάρτης σηκώνει αβάσταχτα βάρη που άλλα επεδίωξε και άλλα δέχθηκε να πάρει στις πλάτες της.
- Καταρχήν ένα ποσοστό άνω του 60% που δεν αντικατοπτρίζει τόσο την έγκρισή της από το εκλογικό σώμα αλλά την απόρριψη της προηγούμενης και αντίπαλης παράταξης. Δηλαδή δεν υπάρχει η ετυμηγορία της θετικής εκτίμησης της αλλά καταγραφή αρνητικής ψήφου.
- Μία σύγκλιση - συμμαχία, απαιτητική και δομημένη με στόχο και σκοπό, με το κίνημα «ΕΛΠΙΔΑ» που τελικά εξελίσσεται για την συμβαλλόμενη Δημοτική Αρχή Σπάρτης σε δυσβάσταχτο πολιτικό δανεισμό που ουδέποτε εξυπηρετήθηκε εμπρόθεσμα και επειδή δεν τηρείται καταγγέλλεται.
- Μια μωσαϊκή σύνθεση κόκκινων, μπλε και πράσινων ψηφίδων ατάκτως ερριμμένων. Η ανάγκη και ίσως κάποια προπατορικά αδιέξοδα στοίβαξαν πρόσωπα και δυνάμεις σε ένα καλούπι χωρίς σχήμα, χωρίς διαίσθηση αυτού που έρχεται και χωρίς γνώση, ρυθμό και τάξη. Αριστεροί με σκληρό πυρήνα, κομμουνιστές με άποψη, σοσιαλιστές ροβινσώνες, κεντρώοι της μακαριότητας, φιλελεύθεροι της οκάς, ορθόδοξοι του δόγματος και δεξιοί της δεξιάς.

Η αυταπάτη, τελικά να ήταν ο μόνος τρόπος και δρόμος να διαφύγει η ηγεσία από τις συμπληγάδες μέσα από τις οποίες οδήγησε το πλοίο.

Έτσι, πότε ποιητική και πότε σκηνοθετική αδεία, η Δημοτική Αρχή Σπάρτης, με τον απόντα πολίτη σύμμαχο της, βαφτίζει την αποτυχία – επιτυχία, ονομάζει το μικρό – μεγάλο, εκλαμβάνει το λάθος – σωστό, χαρακτηρίζει το ασαφές – ευκρινές, «πουλάει» φύκια για μεταξωτές κορδέλες και αναδεικνύει το χύδην μωσαϊκό της ως ελληνοβυζαντινό ψηφιδωτό υψηλής τέχνης. Ο ορισμός δηλαδή της παρειδωλίας.

Αυταπάτη και στη συνέχεια επίπλαστη πολιτεία.

Λησμονούν ή μάλλον αγνοούν ότι οι έννοιες αυτές είναι όμορες με την εξαπάτηση και την δημαγωγία.

Για να μην αφήσουμε όμως καμία σκιά, μεγαλύτερη του όγκου που την προκαλεί, θυμίζουμε:

Μας είπαν πετυχημένες τις Χριστουγεννιάτικες γιορτές τους και σήκωσαν τα Χερουβίμ ψηλά με παλέτες…
Μας είπαν ωραίες τις Αποκριάτικες τσίκνες τους, «καθαρές» μόνο την Δευτέρα…
Μας είπαν ότι είδαν χιλιάδες επισκεπτών να ρέουν στην πόλη εις το όνομα των παραγώγων του ονόματος Sparta...
Mας είπαν ότι οι δρόμοι πλημμύρισαν κόσμο τόσον όσο και οι ταμειακές μηχανές χρήμα στις λευκές νύκτες των πεζόδρομών τους.
Μας είπαν ότι νοιάζονται για το δίκιο του εργάτη, σε καθεστωτικούς όρχους.
Μας είπαν ότι ανακάλυψαν τη Δημοκρατία με φιμωμένους «συντρόφους».
Μας είπαν ότι αιρετός και υπάλληλος είναι το ίδιο και κατέστρεψαν και τους δύο.
Μας είπαν ότι η «πληροφορία» ισούται με τη γνώση.
Μας είπαν ότι «απευθείας» θα είναι η σχέση τους μόνο με τον πολίτη και όχι με τον προμηθευτή.
Μας είπαν ότι θα κάνουν το σκουπίδι πλούτο αλλά κάνουν τον πλούτο σκουπίδι…
Μας είπαν ότι θα υπάρχει ελευθερία έκφρασης και γνώμης αλλά ξέχασαν να πουν ότι πρέπει να είναι σύμφωνη και υποκείμενη στη δική τους.

Δεν έχουν μέτρο, δεν έχουν κάλλος, δεν έχουν αρμονία, δεν έχουν ουσία, δεν έχουν ειρμό, δεν έχουν αρμό, δεν έχουν λόγο, δεν έχουν πίστη, δεν έχουν αποτέλεσμα. Έχουν όμως λίγο χρόνο ακόμα…

Συνδιοργανώνουν χωρίς τέλος και όριο... Αντι να αναλάβουν, αναθέτουν. Αναθέτουν ως εκεί που φτάνουν...

Μετρούν απώλειες δυνάμεων και στελεχών, προσώπων και συμμαχιών, και αυτοί νομίζουν ότι απαλλάσσονται από βαρίδια που κρατούν το πολύχρωμο μπαλόνι τους χαμηλά και δεν το αφήνουν να κατακτήσει τους αιθέρες.

Κατευθύνονται εκεί όπου δεν τους σώζει ούτε ο νόμος της βαρύτητας. Γιατί και αυτή την λέξη «βαρύτητα» την εξοβέλισαν και μάλιστα πρώτη απ’ όλες.