ΣΠΑΡΤΗ. Ένα κείμενο γραμμένο από ψυχής δημοσιεύει το Obstacle-mag.com. Πρόκειται για μια αφιέρωση του αθλητή Yoan Argiolas που συμμετείχε στον αγώνα του Spartan Race που διεξήχθη στη Σπάρτη το Σαββατοκύριακο 3-4 Νοεμβρίου με προσθετικό μέλος (πόδι) και πέτυχε το Trifecta τερματίζοντας και στους 3 αγώνες του διημέρου. Έμπνευσή τουοι Ελληνικές του ρίζες, ο θαυμασμός του στους Σπαρτιάτες που δεν τα παρατάνε ποτέ και η ανάγκη του να κάνει τους δικούς του περήφανους!
Το κείμενο που χρησιμοποιήσαμε για αυτό το δημοσίευμα και του οποίου μόνον τα βασικότερα σημεία αναδημοσιεύουμε προέρχεται από την ελεύθερη μετάφραση που έκανε στο αυθεντικό ο Αντιδήμαρχος Σπάρτης Χρήστος Πλειώτας. Ο Yoan Argiolas ονομάζει το κείμενό του «Το φανταστικό έπος του Spartan Race Greece» και δηλώνει πως, αντί να κάνει μια απλή περίληψη των αγώνων, προτιμά να περιγράψει ένα κομμάτι της ζωής του.

Η υποδοχή των αθλητών και το event της Παρασκευής μπροστά στο άγαλμα του Λεωνίδα τον εντυπωσιάζει: «Ότι κάθε αθλητής θα πρέπει να κάνει 30 burpees στα πόδια του αγάλματος του Λεωνίδα σε μια μεγαλειώδη ατμόσφαιρα, το γεγονός αυτό από μόνο του υποδηλώνει ότι οι αγώνες θα είναι μαγικοί εδώ στη Σπάρτη».
Και φτάνει το Σάββατο. «Η ατμόσφαιρα είναι πολύ ιδιαίτερη προπαντός για μένα, να βρίσκομαι εδώ στη Σπάρτη με ότι έχω ζήσει πριν, το ελληνικό όνομα της κόρης μου Ανθέα, οι αξίες των αγώνων του Σπαρτιατών και του Spartan Race βρίσκουν εδώ όλη τους την έννοια, σε όλο τους το μεγαλείο, όλα αυτά καθιστούν την εκκίνηση πολύ συναρπαστική», γράφει. Και είναι έτοιμος για την κούρσα με λίγο άγχος μόνο γιατί φορά τη νέα προσθήκη τεχνητού μέλους ειδικά κατασκευασμένου για τους αγώνες αυτούς το οποία όμως δεν έχει προλάβει να δοκιμάσει. Ο αγώνας αυτός πρόκειται να είναι εξαιρετικά κουραστικός και επεισοδιακός. Ένα λάθος στη σήμανση του κοστίζει 30 burpees (γυμναστικές ασκήσεις-ποινή για κάθε αποτυχία) και οι πόνοι αρχίζουν στο 13ο χιλιόμετρο: «οι πόνοι στο «κούτσουρο μου» είναι όλο και πιο ανυπόφοροι και πρέπει να κάνουμε περισσότερες στάσεις για χαλάρωση […] όμως είναι ο καιρός που μας ταλαιπωρεί με τα τερτίπια που κάνει, με μια δυνατή παγωμένη βροχή και έναν δυνατό παγωμένο αέρα».

Χρησιμοποιεί μπατόν ως βοηθητικά μέσα και σε όλη τη διαδρομή τον ακολουθεί η γυναίκα του. Όταν μαθαίνει πως απέχει ακόμα 8-10 χιλ. από τον τερματισμό «αϊ αϊ αϊ, αρχίζω να φθάνω στα όριά μου, αλλά […] «πάμε πάμε» αυτό αντηχεί και γυρίζει μέσα στο κεφάλι μου […]να μην υπάρξει σκέψη για τον πόνο ο οποίος προκαλείται από την αποσύνδεση του πρόσθετου μέλους στο κουτσουρεμένο πόδι μου που με σταματάει κυριολεκτικά […] αλλά ο Σπαρτιατικός αγώνας δεν έχει τελειώσει μαζί μας ... πίσω στη σπαρτιατική αγωγή (στη κοίτη του ποταμού) όπου υποφέρω μαρτυρικά σε κάθε βήμα σε αυτές τις πέτρες και σ’ αυτό το παγωμένο νερό».

Αρχίζει να νυχτώνει και όσο προχωρά είναι «αναγκασμένος συχνά να ξεκουμπώνω το πρόσθετο μέλος, ο πόνος είναι διαρκής και αφόρητος, και όταν ξεκουμπώνω σταματάμε περιμένοντας να μπορέσω να ξαναφορέσω το πρόσθετο μέλος, αισθάνομαι τελείως χαμένος, δεν υπάρχει τρόπος να περπατήσεις, πόνοι ανακούφισης ουφ!». Κρυώνει και φοβάται πως θα είναι ο τελευταίος στη διαδρομή αλλά λέει «δεν θα εγκαταλείψω ποτέ ποτέ ποτέ!». Το πρόσθετο μέλος του ξεκουμπώνει διαρκώς και τον δυσκολεύει, τα τελευταία μέτρα του αγώνα είναι ατελείωτα και επίπονα. Όμως, «αρχίζουμε να βλέπουμε φώτα και να ακούμε μουσική από τη Σπάρτη είναι επιτέλους από την πόλη και ο Λεωνίδας μας περιμένει όπως και η κόρη μου η οποία όταν με αντιλαμβάνεται τρέχει προς εμένα, και από εκείνη τη στιγμή όλος ο Γολγοθάς μου σβήνει, εξαφανίζεται!».

Κι ενώ αισθάνεται πως δεν θα μπορέσει την επόμενη μέρα να το ξανακάνει, πηγαίνει να φάει το βράδυ του Σαββάτου. Κι όταν μπαίνει στο εστιατόριο αρχίζουν όλοι να τον κοιτούν, να τον χειροκροτούν και να του φωνάζουν AROO! Συγκινείται και σκέφτεται «είμαστε σπαρτιάτες δεν εγκαταλείπουμε ποτέ, δεν υποχωρούμε ποτέ, δεν παραδινόμαστε ποτέ !!!».

Την Κυριακή, εμψυχωμένος από όλους, ακολουθεί τη συμβουλή της γυναίκας του, παίρνει πατερίτσες αντί για μπατόν και βρίσκεται ξανά στη γραμμή της εκκίνησης του Super: «έκανα λίγο χώρο στο πρόσθετο μέλος με το μαχαίρι: σπαρτιάτες είμαστε χρησιμοποιούμε ότι έχουμε στη διάθεσή μας». «Το αληθινό πνεύμα των Σπαρτιατών αναδεικνύεται σε αυτή την κούρσα, προχωράμε προχωράμε» σκέφτεται και ξεκινά τον 2ο αυτόν αγώνα με πολύ καλή διάθεση. Τερματίζοντας το Super πηγαίνει γρήγορα στην εκκίνηση του Sprint για να πετύχει το Triffecta: «Έχοντας χρόνο για να αλλάξω πριν ξαναφύγουμε, διαπιστώνω ότι έχω σοβαρά τραύματα, κανονικά αν ήμουν αρτιμελής δεν θα ξεκινούσα αλλά πρόκειται για την τελευταία κούρσα και δεν πρόκειται ποτέ να εγκαταλείψω».
Και περιγράφει: «Κάνει ζέστη, η εκκίνηση δόθηκε, κάνω 50 μέτρα με την σύζυγό μου δίπλα μου, και εκεί (στα 50 μέτρα) ξαφνικά με πιάνουν τα δάκρυα, τόσα πολλά συναισθήματα τόσα πολλά πράγματα ξεβγαίνουν στην επιφάνεια εκείνη τη στιγμή: το ατύχημα μου, οι προπονήσεις μου, η σημερινή νέα μου ζωή, η κόρη μου, οι προκλήσεις μου, η αγάπη μου για την κόρη μου και τη σύζυγό μου, το να μπορέσω να κάνω την κόρη μου περήφανη για τον πατέρα της μετά από τόσες πολλές δυσκολίες σε αυτό το Σαββατοκύριακο, μια αίσθηση λάμψης ελπίδας, τόσα πολλά συναισθήματα προερχόμενα – τροφοδοτούμενα από τη Σπάρτη, από τις αξίες που υπερασπίστηκε ο Λεωνίδας και οι 300.
Είμαι πολύ μικρός εδώ και όμως οι άνθρωποι με βλέπουνε μεγάλο. Σας ευχαριστώ, τα δάκρυα ρέουν κάτω από τα γυαλιά ηλίου μου, πολύ συγκίνηση. Σε αυτόν τον τελευταίο αγώνα συνοδευόμαστε από τον Alex του Συλλόγου No Difference που κάνει ολόκληρη τη κούρσα μαζί μας για να βοηθήσει την Céline (γυναίκα μου) να μεταφέρει εναλλάξ το πρόσθετο μέλος και τις πατερίτσες […] στο τέλος ήλθε και η απώλεια στη λάσπη ενός μέρους από την πατερίτσα καθιστώντας την άχρηστη για τα 2 τελευταία χιλιόμετρα της κούρσας. […]Φθάνοντας στην πόλη της Σπάρτης όλα είναι καταπληκτικά – θεαματικά. Νιώθω σαν ένα διεθνές αστέρι, που από παντού χειροκροτούν έχοντας δίπλα μου την κόρη μου και την μητέρα μου που μας ακολουθούν. Ένα λάθος στο monkey bar (εμπόδιο) με αναγκάζει να κάνω burpees. Η κόρη μου (6 ετών) έρχεται κοντά μου και παίρνουμε οικογενειακά burpees. Είμαι καταβεβλημένος σωματικά και συνεχίζω να προχωρώ προς τον τερματισμό. […] Περνάμε τη φωτιά οικογενειακά με την Ανθέα και την μητέρα μου όλοι χέρι με χέρι. Ό,τι γίνεται γύρω μου είναι μια τρέλα, ο κόσμος θέλει να μου δώσει το χέρι του, οι γυναίκες με αγκαλιάζουν, είναι αξεπέραστο, είναι καταπληκτικά. Μου προσφέρουν δώρα, πάντα μέσα σε ένα κλίμα τρελά φορτισμένο συναισθηματικά !!!
Η απονομή του μεταλλίου του Trifecta γίνεται στην πλατεία μπροστά στα πόδια του Λεωνίδα, σε ότι αφορά τα συναισθήματα; είναι απλά τεράστια, μπροστά στο πλήθος κόσμου. […] Αυτή η κούρσα δεν ήταν μια απλή κούρσα για εμένα. Αυτή η κούρσα έβγαλε στην επιφάνεια πολλά από το παρελθόν μου για να συνεχίσω να παλεύω προκειμένου: η κόρη μου να είναι πάντα περήφανη για τον πατέρα της, η γυναίκα μου να μ’ αγαπά παρά την αναπηρία μου, οι αθλητές να με δεχθούν στην οικογένειά τους, προκειμένου το μειονέκτημά μου να γίνει μια δύναμη και όχι ένα έλλειμμα. Κατάφερα να ολοκληρώσω κάτι εξαιρετικό αλλά όμως αυτή η νίκη δεν είναι μόνο δική μου. Είναι μια νίκη για όλους αυτούς που είχαν μια σκέψη για εμένα αυτό το Σαββατοκύριακο, οι οποίοι με στήριξαν σωματικά και ψυχολογικά με σκουντήματα, με χτυπήματα στα χέρια και στη πλάτη, για να πετύχω, με τα χαμόγελά τους.
Σας αφιερώνω αυτή τη νίκη διότι χωρίς εσάς δεν θα υπήρχε.
Ευχαριστώ Σπάρτη!!!! AROO»

Φωτό: Χρήστος Πλειώτας, obstacle-mug.com