Γράφει ο Ηλίας Μπόνος

53 χρόνια.
Μια ζωή, μια πόλη. Μια ιστορία, μια αγάπη, μια πίκρα, μια απορία.
Έρχεται η εποχή που τα γλυκά κεράκια φωτίζουν το όριο της αν(τ)οχής.
Όταν γίνεσαι 53 χρονών και ζεις σε μια πόλη αρχαία, θα μπορούσες να είσαι πάντα νέος και ζωηρός. Παρόλα αυτά εδώ και καιρό πολύ, νιώθεις υπερήλικας και κουρασμένος.
Γιατί άραγε το κεφάλι τόσο σκυμμένο;
Δεν είναι ούτε η υγρασία ούτε οι ζευγαρωτές βουνοκορφές που σε καθηλώνουν.

Αναζητάς κάθε μεθυσμένη Άνοιξη τους λόγους που δεν είναι νέα η πόλη σου.
Ψάχνεις τα βράδια του Καλοκαιριού να μάθεις γιατί η πόλη σου δεν είναι ευτυχισμένη.
Ερευνάς στις Φθινοπωρινές ψιχάλες τις αιτίες της θλίψης.
Σκαλίζεις τον υγρό Χειμώνα για να ανακαλύψεις το μυστικό της εσωστρέφειας.
Μάταια.
Ένας αιώνιος χορός της ιστορίας και της ζωής πάντα δίνει τον ρυθμό που θέλει αυτός στο στοχασμό και στη ματιά σου.

Σέβεσαι την ιστορία και δεν τολμάς να ρίξεις ευθύνες…
Δικαιολογείς τη ζωή και δεν αποφασίζεις να δείξεις το λάθος...

Ένας αιώνιος χορός που έχει τρίψει το μάρμαρο της πόλης, τόχει φθείρει, τόχει παραμορφώσει, το κάνει σκόνη…
Μέσα εκεί στροβιλίζεται ένα κατηγορώ εναντίον σου… που σε μαστιγώνει στα μάτια.
Νεραϊδικά σου φιμώνουν το στόμα και μάγισσες σου μουδιάζουν τη λογική. Κληρονομιές στου λυγίζουν τους ώμους και Ιερά σου δένουν τα χέρια.
Τέτοια ευχή και κατάρα μαζί σε ένα τόσο μικρό και μεγάλο τόπο.
Τόση αγάπη και οργή μαζί σε ένα ευλογημένο και δαιμονισμένο χώρο.
Τόση αξία και απαξία μαζί σε μια κοινωνία.

Γιατί να πρέπει να δραπετεύσεις..;
Γιατί να πρέπει να αποδείξεις το αυτονόητο;
Γιατί να πρέπει να θυσιαστείς για το διαφορετικό;

Αν αληθεύει ότι στη ζωή η ευτυχία σπανίζει και η δυστυχία βασιλεύει τότε εδώ είναι παράδεισος;
Αν αληθεύει ότι η πίκρα και η λύπη γεννούν τον ποιητή τότε που είναι οι ποιητές γύρω μας;
Αν αληθεύει ότι η μοίρα μας είναι η συνέπεια και η θυσία τότε γιατί δυστυχούμε συνεπείς στη θυσία μας;

53 χρόνια.
Κάποιοι αναπολούν τις τριανταφυλλιές του Δήμαρχου!
Κάποιοι δακρύζουν στην θύμηση της ξενιτιάς!
Κάποιοι έχουν μνήμη (ακόμα) μόνο για τον διχασμό της Δημοκρατίας μας!
Κάποιοι επαναφέρουν ξεχασμένες εικόνες φυσικής και ασφαλούς ζωής!
Κάποιοι συμβολίζουν την κοσμικότητα με τον όνομα Λέσχη!
Κάποιοι βλέπουν μέσα από τα παράθυρα του λεωφορείου της φυγής!
Κάποιοι πασχίζουν να μην χάσουν τα χνάρια της βόλτας τους!
Κάποιοι θυμούνται την πόλη να ιδρώνει για να γίνει Πολιτεία!
Κάποιοι την θέλουν ακόμα κόρη στη σκιά του πανύψηλου πατέρα της!
Κάποιοι την κρατούν μακριά από τον έρωτα του Ευρώτα, τόσο όσο για να υποφέρει!

53 χρόνια.
Πλεξούδες κάνει η πόλη τη σοδειά με την δωρεά, την ξενιτιά με τη φυγή, την συντήρηση με την αυτάρκεια, τη δόξα με την αυτοθυσία, τη φήμη με τον μύθο…
Ένα αλλόκοτο γαϊτανάκι τόσο φαντασμένο όσο και αληθινό…
Λες και είναι αυτή η δίκαιη αδικία.
53 χρόνια!
Μια ζωή, μια πόλη. Μια ιστορία, μια αγάπη, μια πίκρα, μια απορία…

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr