Γράφει ο Ηλίας Μπόνος

H διαπίστωση ότι η Σπάρτη υστερεί σε ανάπτυξη θα μπορούσε, καθημερινά, να πυροδοτεί συζητήσεις και σχόλια με μεγάλη ποικιλία τόσο στην πρόθεση όσο και στη στόχευση τους. Το μόνο εύκολο είναι να βρεθούν οι ένοχοι πρωτεργάτες.

Φαίνεται όμως ότι η υστέρηση της πόλης, (που αναλογικά είναι η πιο καθυστερημένη σε σύγκριση με τις άλλες έδρες των Δήμων της Λακωνίας), έχει επιβάλει μια δυναστική λαϊκή σιωπή και απραξία.
Μάλιστα τόσο χαρακτηριστική είναι η αποχή των πολιτών ώστε μερίδα των αιρετών, κάθε βαθμίδας, να έχει την ψευδαίσθηση ότι όλα βαίνουν καλώς αφού οι πολίτες δεν αντιδρούν.

Υπάρχουν χαρακτηριστικά παραδείγματα που δείχνουν πόσο απαθείς και αδιάφοροι είναι οι πολίτες της Σπάρτης. Παραδείγματα που αποστομώνουν ακόμα και τον πιο οξυδερκή πολιτικάντη που θα ήθελε να πολιτεύεται σε ένα «ασφαλές» περιβάλλον.

Αρχαίο Θέατρο. Ο Μητροπολίτης κ. Ευστάθιος στην ομιλία του στα πλαίσια του Φεστιβάλ «Σπάρτη. Παγκόσμια Πόλη» τόνισε την ανάγκη οι σημερινοί Σπαρτιάτες να αφήσουν κάτι στους μεταγενέστερους αναφέροντας ως αρνητικό παράδειγμα το Αρχαίο Θέατρο της πόλης που για να το δει εκτιμώντας το ο ξένος επισκέπτης «τσακίζεται». Το Αρχαίο Θέατρο δείχνει να βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος αλλά το θέμα είναι η αναστήλωση – ανάπλαση του να αποτελέσει έργο της παρούσας Σπαρτιατικής κοινωνίας, η οποία δεν έχει να επιδείξει σχεδόν τίποτα μεγάλο και οραματικό, όσο θα ήταν το αναστηλωμένο Αρχαίο Θέατρο.


Μουσείο Σπάρτης. Το νέο Αρχαιολογικό Μουσείο αποτελεί μάλλον έναν ερειπιώδη στίβο αναμέτρησης πολιτικών αντιπάλων παρά το κοινό όραμα των Σπαρτιατών. Πώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι για το Μουσείο αυτό «σφάζονται» παλικάρια και «φίλοι» χωρίς όμως να υπάρχει ανάλογη πρόοδος. Όταν μια πόλη με την ιστορία της Σπάρτης δεν μπορεί να τεκμηριώσει απόλυτα και καθολικά την ανάγκη για άμεση δρομολόγηση του έργου του νέου Μουσείου, και αρέσκεται σε παλλόμενες συλλογικότητες και «κατόπιν πρωτοβουλιών μου» παρεμβάσεις, τότε ποτέ δεν θα δημιουργηθεί το Μουσείο εκείνο που θα είναι αντάξιο της ιστορίας της πόλης, γιατί απλούστατα η νέα Σπάρτη, «άρχοντες» και «προεστοί», λαός και «κολωνάκι» δεν έχουμε συναίσθηση της ευθύνης αλλά και της βαρύτητας του ονόματός της. Οι αντιμαχόμενοι για την υπόθεση του Μουσείου το αποδεικνύουν καθημερινά.


Οδός Λυκούργου. Δεν πάει πολύς καιρός που οι αντιπαλότητες και τα λεγόμενα «ξεκατινιάσματα» οδήγησαν ένα οδικό έργο που ενώ θα μπορούσε να είναι κόσμημα για την πόλη και υποδομή ανάπτυξης τελικά να είναι τελεσίδικα ημιτελές και προβληματικό. Ο λόγος για την ανάπλαση της οδού Λεωνίδου. Αρκετές ομοιότητες φαίνεται να έχει το άλλο οδικό έργο της πόλης, η προέκταση της οδού Λυκούργου προς ανατολάς και η δημιουργία νέας εισόδου από την σύνδεσή της με την Ε.Ο. Λεύκτρο – Σπάρτη – Σκούρα. Όλα δείχνουν ότι θα βρεθούμε πάλι μπροστά σε μια αντιπαράθεση που μπορεί να μετατρέψει ένα έργο πνοής και ανάπτυξης σε διελκυστίνδα στασιμότητας, διχόνοιας και απραξίας.
Είναι γνωστό ότι η Σπάρτη πάσχει από την έλλειψη πυλών και στα 4 σημεία του ορίζοντα. Είναι επίσης γνωστό ότι μικροσυμφέροντα και τραγικές πολιτικές πάνω στο σχέδιο πόλης μετέτρεψαν την Σπάρτη από φημισμένη, για την ρυμοτομία της, πόλη σε ένα κουβάρι τυφλών δρόμων, μοιραίων μονόδρομων και ασφάλτινων μονοπατιών.
Θα είναι τραγικό και πάλι το σφάλμα εκείνων που, αλλάζουν γνώμη όπως αλλάζουν λωρίδα με την μοτοσικλέτα τους, και οδηγούν την πόλη σε έναν διαρκή και άδικο μαρασμό ακόμα και σε υποθέσεις όπως η ανάγκη δημιουργίας νέας πύλης εισόδου στη Σπάρτη από την οδό Λυκούργου.

Υπάρχουν δεκάδες ακόμα παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι η Σπάρτη καταδικάστηκε σε υστέρηση και μαρασμό. Αεροδρόμιο, Μέγαρο Μουσικής, Ξενοδοχειακές Επενδύσεις, Ευρώτας, Ταϋγετος…

Στο δια ταύτα: δεκάδες ειδικοί, μορφωμένοι, αυθεντίες, εντολοδόχοι, επαΐοντες, αρμόδιοι, γνώστες, εντεταλμένοι, καθορισμένοι, εκλεγμένοι, τεχνοκράτες και ιδεολόγοι χρειάστηκε να συνυπάρξουν και να συνεργαστούν για να οδηγήσουν την Σπάρτη σε ανάπτυξη τα τελευταία 40 χρόνια. Απέτυχαν παταγωδώς! Απέτυχαν να αποδώσουν στο λαό της Σπάρτης ένα καλύτερο παρόν και ένα ελπιδοφόρο μέλλον.

Γιατί;
Είτε τελικά, δεν είχαν την ικανότητα, είτε δεν είχαν τη θέληση.
Σε κάθε περίπτωση είναι υπόλογοι.
Οι ανίκανοι βαρύνονται από την ευθύνη!
Οι μη θέλοντες βαρύνονται από την ενοχή!

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr