Λέσβος το νησί, Μυτιλήνη η πρωτεύουσα!

Γράφει η Ποτούλα Πασχαλίδη

Στο ΒΑ Αιγαίο, πολύ κοντά στα Τουρκιά παράλια, υπάρχει ένα πανέμορφο νησί. Το νησί της Σαπφούς και του Αλκαίου, του Μυριβήλη και του Ελύτη, του Βενέζη και του Θεόφιλου. Αυτό το νησί το λένε Λέσβο και την Πρωτεύουσα του την λένε Μυτιλήνη. Βέβαια τον τελευταίο καιρό, στα πλαίσια της αναφοράς του στο μεταναστευτικό κύμα που έχει πλημυρίσει το νησί και έχει δημιουργήσει ένα σωρό προβλήματα, ο κ. Πρωθυπουργός, αποφάσισε πως υπάρχουν εκεί δυο νησιά. Το ένα ,λέει είναι η Λέσβος και το άλλο η Μυτιλήνη.

Και μια και το είπε ο Πρωθυπουργός, έτσι θα είναι είπαν και κάποιοι άλλοι ημιμαθείς και το πήραν και το περιφέρουν. Παντέρημη Λέσβος! (Λέσβος το νησί, Μυτιλήνη η πρωτεύουσα). Δε σου φτάνανε όσα τραβάς τα τελευταία χρόνια, ήταν ανάγκη να σε βρει και τούτο;

Όμως το …γεωγραφικό θέμα που αφορά την Λέσβο δεν είναι τωρινό, σε ότι έχει να κάνει με την γνώμη και γνώση κάποιων αιρετών. Και φυσικά δεν εννοώ των Λέσβιων αιρετών, αλλά από άλλες περιοχές της χώρας. Σας μπέρδεψα; Θα σας διηγηθώ μια ιστορία που την έζησα και θα καταλάβετε.

Στο κέντρο του πανέμορφου νησιού της Λέσβου (Λέσβος το νησί, Μυτιλήνη η πρωτεύουσα), σκαρφαλωμένο σε μια πλαγιά του Όλυμπου, υπάρχει ένας επίγειος Παράδεισος. Μια κωμόπολη που σε κερδίζει με το έμπα. Είναι η Αγιάσος, ή Αγία Σιών. Χτισμένη αμφιθεατρικά, στην καταπράσινη πλαγιά, κάτω από το δάσος με τις καστανιές, με τα λιθόστρωτα σοκάκια της, τα σπίτια με την δική τους αρχιτεκτονική και τα εργαστήρια με τα καταπληκτικά ξυλόγλυπτά και τα πανέμορφα πήλινα. Με την Παναγιά της Αγιάσου, ένα από τα πιο δημοφιλή προσκυνήματα στο Αιγαίο, και το Αναγνωστήριο, ένα κέντρο πολιτισμού μοναδικό. Με, με, με, .. Ώρες θα μπορούσα να γράφω και να περιγράφω. Η Αγιάσος είναι μια ορεινή κωμόπολη.

Πριν από κάμποσα χρόνια, γύρω στα 10 υπολογίζω, βρισκόμουν με τον σύζυγο μου στη Λέσβο (Λέσβος το νησί, πρωτεύουσα η Μυτιλήνη). Ο σύζυγος, από την μεριά της μάνας του της Μανταμαδιώτισσας είναι Λέσβιος. Μάλιστα μεγάλωσε και πήγε στο σχολείο στην Αγιάσο όπου ήταν και η μητέρα του δασκάλα. Το νησί το επισκεπτόμαστε όταν δίδεται η ευκαιρία. Επίσκεψη δε στη Λέσβο (Λέσβος το νησί, Μυτιλήνη η πρωτεύουσα, μην ξεχνιόμαστε), δεν εννοείται χωρίς προσκύνημα στον Άγιο Ραφαήλ. Πήγαμε λοιπόν και εκείνη τη φορά, καθ οδόν προς Μανταμάδο, να προσκυνήσουμε. Βγαίνοντας από την εκκλησία, πέφτουμε πάνω σε Λάκωνες αιρετούς, δύο τον αριθμό, με τα έτερα τους ημίσεα. Διακοπές κάνουν και αυτοί, σκέφτηκα, τους χαιρετήσαμε τυπικά και φύγαμε.

Την επόμενη μέρα, το πρόγραμμα είχε Μυτιλήνη. Βόλτα, ψώνια και καφεδάκι στον Ερμή, το παραδοσιακό καφενείο-ουζερί στο τέρμα της Ερμού. Ενώ βρισκόμασταν στα μέσα της Ερμού, του πιο εμπορικού-τουριστικού δρόμου του νησιού, νάσου από ένα κατάστημα να βγαίνει ένα από τα άτομα που είχαμε συναντήσει την προηγούμενη μέρα στον Άγιο Ραφαήλ. Άντε πάλι χαιρετούρες, τι ψώνισες, τι ψώνισα και πάνω στην κουβέντα μας αμολάει πως δεν ήταν για διακοπές στο νησί αλλά για κάποιο συνέδριο. Πάνω στην ώρα, νάσου και μας πλησιάζει άλλο ένα από τα άτομα που αποτελούσαν την χτεσινή παρέα. Καλέ, πότε πήγαιναν στο συνέδριο;

Όπου πηγαίναμε, πάνω τους πέφταμε! Με έζωσαν τα φίδια. <<Τούτοι κάνουν τουρισμό με τα λεφτά μας, σκέφτηκα>>. Και άρχισα να κάνω ερωτήσεις μπας και βγάλω άκρη. Μέσα στα άλλα ρώτησα.
-Στην Αγιάσο πήγατε; Εμείς είμαστε εκεί κάθε βράδυ.
Και ήρθε η απάντηση για να με τελειώσει.
-Δεν πήγαμε τούτη τη φορά. Αλλά έχω πάει άλλη φορά που ήρθα στο νησί.
-Και πως σου φάνηκε; Σου άρεσε;
Και η απάντηση του …πολιτικού!
-Όμορφο μέρος! Έκανα και μπάνιο στη θάλασσα!

Αν βλέπατε στην Ερμού μια γυναίκα ακούνητη και άλαλη σαν την γυναίκα του Λοτ όταν γύρισε και είδε τα Σόδομα και τα Γόμορρα να καίγονται, εγώ ήμουν αυτή.

Λίγες ώρες αργότερα, πηγαίνοντας στο χώρο που είχαμε σταθμεύσει το αυτοκίνητο, με μια μικρή παράκαμψη, περάσαμε από το νεοκλασικό στην παραλία που στέγαζε την Νομαρχία. Ολόκληρη η Μυτιλήνη βρίθει νεοκλασικών κτηρίων. Τα περισσότερα από αυτά στέγαζαν το πάλαι ποτέ προξενεία διαφόρων χωρών. Έξω από το κτήριο λοιπόν, υπήρχε γιγαντοαφίσα με τους σκοπούς του συνεδρίου και το ωρολόγιο πρόγραμμα. Μέσα είχα πέσει. Είχαν μπερδέψει τον τουρισμό με το συνέδριο.

Το ίδιο βράδυ στην Αγιάσο, μετά από μια ιδιαίτερη εκδήλωση στο Αναγνωστήριο, με τα ανήλικα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα που φιλοξενούνταν στο παλιό Σανατόριο, βρεθήκαμε, μια μεγάλη χαρούμενη παρέα, κάτω από μια κληματαριά για την απαραίτητη ουζοκατάνυξη. Τελευταίος ήρθε ο Δήμαρχος, ο φίλος, συμμαθητής συμφοιτητής, ο κολλητός του συζύγου. Πριν καθίσει στην καρέκλα του, σηκώθηκα και με ύφος, για να το καταλάβουν όλοι, τον ρώτησα.
-Δεν είσαι εντάξει Χρύσανθε! Δεν είσαι εντάξει!
-Γιατί; Τι έκανα; Ρώτησε και η απορία ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του.
-Καλά ρε Χρύσανθε. Τόσα χρόνια ερχόμαστε στην Αγιάσο (και μην ξεχνιόμαστε. Λέσβος το νησί, Μυτιλήνη η πρωτεύουσα) και τα καλύτερα μας τα κρατάς καλά κρυμμένα. Γιατί; Τι σου έχουμε κάνει;

Ο Δήμαρχος άρχισε να μην αισθάνεται άνετα. Με κοιτούσε και δεν ήξερε πώς να συμπεριφερθεί. Για να τον βγάλω από την δύσκολη θέση, άρχισα να γελάω.
-Νάχεις μωρέ Χρύσανθε, θάλασσα στην Αγιάσο και να μας το κρύβεις; Ντροπή σου! Και μην αρνηθείς γιατί ήρθαν από την Λακωνία στην Αγιάσο και κάνανε μπάνιο. Σήμερα το έμαθα, στην Μυτιλήνη (Λέσβος το νησί, Μυτιλήνη η πρωτεύουσα).

Ξεκαρδίστηκαν στα γέλια όλοι και η βραδιά κύλισε σαν το νεράκι μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.

Αυτοί είναι οι αιρετοί μας φίλοι μου. Όλων των βαθμίδων. Αυτούς ψηφίζουμε, αυτούς έχουμε. Αυτούς θα έχουμε γιατί δεν βάζουμε μυαλό και θα τους ξαναψηφίσουμε. Και στο τέλος-τέλος, αυτοί, μάλλον, μας αξίζουν.