Η απενεργοποίηση καλά κρατεί!

Γράφει η Ποτούλα Πασχαλίδη

Ο άνθρωπος, από την κατασκευή του, έχει δυο πόδια και δύο χέρια. Και έχουν λόγους ύπαρξης και χρήσης και τα δυο αυτά ζεύγη. Λόγους που όμως σιγά-σιγά φθίνουν και τείνουν προς εξαφάνησιν.

Για να θυμηθούμε πως ξεκίνησαν την χρήση των ποδιών τους οι άνθρωποι και σιγά-σιγά να φτάσουμε και στο σήμερα. Πριν από 1.600.000 χρόνια λοιπόν, οι πρόγονοι μας, περπατούσαν στα τέσσερα. Οι εξαιρετικά υψηλές θερμοκρασίες όμως, οι οποίες επικρατούσαν στις σαβάνες όπου ζούσαν, έκαναν το έδαφος να καίει, δυσκολεύοντας την κίνηση! Κάπως έτσι αναγκάστηκαν να σηκωθούν όρθιοι, ώστε να εκτίθεται μικρότερη επιφάνεια του σώματός τους στο καυτό έδαφος,

Από τα πρώτα βήματα στα δυο πόδια, μέχρι σήμερα η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους πέρασε από πολλές και δύσκολες φάσεις. Και πάντα βρίσκουμε τον άνθρωπο να χρησιμοποιεί τα πόδια του για να πάει από το ένα μέρος στο άλλο. Τον πρώτο καιρό, στα μέρη που θα έβρισκε την τροφή του. Άλλαζε τον τόπο που έμενε, κάθε εποχή, ανάλογα με το που έβρισκε θηράματα. Όταν απόκτησε μόνιμη κατοικία, πάλι με τα πόδια πήγαινε στα γύρω μέρη , πάλι για να βρει θηράματα και όταν άρχισε να καλλιεργεί την γη, πάλι με τα πόδια και φορτωμένος τα υποτυπώδη εργαλεία του πήγαινε στο χωράφι. Με την πάροδο των χρόνων, και αφού εξημέρωσε κάποια ζώα τα είχε βοηθούς και τα χρησιμοποιούσε για την μεταφορά του στον τόπο εύρεσης της τροφής, μια και αυτός ήταν ο κύριος σκοπός της εργασίας του.

Και που δεν πήγαινε κάποτε ο άνθρωπος βασισμένος μονάχα στην αντοχή των ποδιών του. Οι αγρότες στα χωράφια τους ζαλωμένοι με σκάλες, δρεπάνια, λιόπανα και άλλα απαραίτητα για την γεωργία. Δάσκαλοι και μαθητές διέσχιζαν σε καθημερινή βάση δύσβατα μονοπάτια για να πάνε στο διπλανό χωριό που ήταν το σχολείο. Δύσκολη και κουραστική υπόθεση τα ‘’γράμματα’’ ήταν κάποτε (να τα βλέπουν όσοι διαμαρτύρονται σήμερα). Ιερείς και διάκονοι όλη μέρα να περπατούν για να πάνε από το ένα χωριό στο άλλο, από το ένα ξωκλήσι στο άλλο να λειτουργήσουν, να τελέσουν μυστήρια, να κηρύξουν τον λόγο του θεού. Γυρολόγοι, εμπορευάμενοι, με φορτωμένα τα μουλάρια με τις πραμάτειες τους και εκείνοι με τα πόδια να πηγαίνουν σε βουνά και κάμπους, να περνάνε δρόμους και γιοφύρια, δάση και μονοπάτια για να βγάλουν το ψωμί τους. Ο κατάλογος μακρύς. Τα πόδια χρήσιμο χρησιμότατο εργαλείο ζωής.

Σιγά-σιγά …εισέβαλαν στη ζωή του ανθρώπου τα μεταφορικά μέσα για να την κάνουν πιο εύκολη. Ζώα, άμαξες που τις έσερναν ζώα, ποδήλατα, τρένα, αυτοκίνητα, καράβια, αεροπλάνα, βοήθησαν στις μετακινήσεις και μίκρυναν τις αποστάσεις από το ένα μέρος στο άλλο. Και όσο έμπαιναν αυτά στη ζωή του ανθρώπου τόσο λιγότερο χρησιμοποιούσε τα πόδια του. Και έτσι φτάσαμε στην σημερινή εποχή που σπάνια τα πόδια είναι απαραίτητα για την μετακίνηση. Καβάλα σε ένα αυτοκίνητο, ή μια μηχανή ο άνθρωπος πηγαίνει παντού. Και απαιτεί να υπάρχει χώρος στάθμευσης του οχήματος μπροστά από τον προορισμό του.

Πριν από λίγες μέρες στο περιφερειακό συμβούλιο, στην Τρίπολη, συζητούσαν το θέμα των κυκλοφοριακών ρυθμίσεων στο Γύθειο για την περίοδο του καλοκαιριού. Και για ποιο θέμα ήταν λέτε η ένσταση του εκπροσώπου του Εμπορικού Συλλόγου; Για το που θα σταθμεύουν τα αυτοκίνητα τους εκείνοι που το έκαναν μπροστά στις ψαροταβέρνες. (-Χάνονται θέσεις στάθμευσης) ήταν ο καημός, τη στιγμή που, με το γκρέμισμα του παράνομα χτισμένου την εποχή της Δικτατορίας Γηπέδου, οι θέσεις στο όμορφο επίνειο, έχουν αυξηθεί κατά πολλές. Όμως μην περπατήσουν (και μάλιστα μετά το φαγητό) κάμποσα μέτρα και λιώσουν τις σόλες τους! Μόνο γκάζι, φρένο, άντε και κανένα συμπλέκτη αν το αυτοκίνητο δεν είναι αυτόματο! Απενεργοποιούνται τα πόδια σιγά-σιγά, τα καθιστούμε αχρείαστα και δεν το παίρνουμε χαμπάρι.

Αλλά και τα χέρια η ίδια μοίρα τα κατατρέχει. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος σηκώθηκε όρθιος βρέθηκε νάχει δύο χέρια για να πιάνει, να κουβαλάει, να φτιάχνει, να χαλάει. Με τα χέρια καλλιέργησε τη γη, για να έχει την τροφή του. έφτιαξε τα εργαλεία και τα όπλα του, έχτισε σπίτια για να μείνει, ρούχα και παπούτσια να φορέσει, έφτιαξε αγάλματα και ζωγραφιές, έφτιαξε τα πάντα. Και ότι χαλούσε, δεν το πετούσε, αλλά το επιδιόρθωνε και του έδινε μια ακόμη ευκαιρία.

Στην οικιακή οικονομία τα πάντα ήταν έργα των χειρών, της νοικοκυράς επί το πλείστον. Η καθαριότητα του χώρου, η παρασκευή του φαγητού, το ράψιμο των ρούχων (και το πανί υφασμένο στον αργαλειό). Οι ελιές, τα ζυμαρικά για όλο το χρόνο αλλά και το σαπούνι της οικογένειας, όλα έργα των χεριών . Ο κατάλογος μακρύς και τα περιείχε όλα. Τα χέρια ακούραστα όλη μέρα , ασταμάτητα , έφτιαχναν τα πάντα.

Τα χρόνια πέρασαν, ενέσκηψε πολιτισμός, ο πλανήτης άρχισε να γεμίζει σκουπίδια (αδιάψευστος δείκτης πολιτισμού) και εκεί που όλα τα έφταναν τα χέρια, οι άνθρωποι κονόμησαν χρήμα και άρχισαν να μην φτιάχνουν αλλά να αγοράζουν τα πάντα έτοιμα. Από πού να αρχίσω και που να τελειώσω; Γλυκίσματα και φαγητά, τυλιγμένα σε σελοφάν με ημερομηνία λήξης. Προψημμένα και προτηγανισμένα προϊόντα προικισμένα με ορδές από συντηρητικά περιμένουν στα ψυγεία των σπιτιών να ζεσταθούν και να ταΐσουν παιδιά και μεγάλους. Και η παράδοση φαγητού κατ΄ οίκον (ντελίβερυ στα Ελληνικά για να καταλαβαινόμαστε) αγαπημένη συνήθεια. Τα χέρια δεν χρειάζονται πια να φροντίσουν να μαγειρέψουν. Παρωχημένη κατάσταση.

Όσο για το κέντημα και το πλέξιμο, το αγχολυτικό των παλαιών γυναικών, έχουν γίνει πλέον θέματα λαογραφικής αναφοράς. Τώρα τα χέρια χρειάζονται μονάχα για να κρατούν το τιμόνι του αυτοκινήτου και να αλλάζουν κανάλια με το τηλεκοντρόλ. Άντε και να πατάνε τα κουμπιά του υπολογιστή.

Πριν από λίγες μέρες, ανάμεσα σε επισκέψεις σε Δ.Υ. και Τράπεζες, θέλησα να πιώ έναν καφέ μα δεν είχα πολύ χρόνο. Πήγα λοιπόν σε ένα κατάστημα για να αγοράσω έναν για τον δρόμο. Όση ώρα η υπάλληλος τον ετοίμαζε χτύπησε το τηλέφωνο και το σήκωσε ο υπεύθυνος των παραγγελιών. Γύρισε και είπε…

-Έναν γλυκύ βραστό στην …….. .. 2ος όροφος όνομα …..>>.

Η κοπέλα που με εξυπηρετούσε αναρωτήθηκε

-Καλά μπρίκι δεν έχουν στο σπίτι τους να φτιάξουν έναν καφέ;

Πήρα τον καφέ μου, είχα βγει στο πεζοδρόμιο και παραμιλούσα.

–Καλά, ούτε έναν Ελληνικό καφέ δεν φτιάχνουν πιά; Ούτε έναν Ελληνικό καφέ;

Πάνε και τα χέρια! Απενεργοποιούντα και αυτά!