Τα σκουπίδια δείκτης πολιτισμού

Γράφει η Ποτούλα Πασχαλίδη

Λένε πως τα σκουπίδια είναι ο αδιάψευστος δείκτης του πολιτισμού μας. Μάλλον το έλεγαν. Έχω καιρό να το ακούσω. Κάποιος λόγος θα υπάρχει, δε λέω.

Τις τελευταίες μέρες, εξ αφορμής της απεργίας των εργαζομένων στην καθαριότητα, (διεκδικούν οι άνθρωποι το ψωμί τους και εκείνα που τους έταξαν), οι ντάνες των σκουπιδιών στους περισσότερους Δήμους, αυξάνονται και πληθύνονται και κυριεύουν πεζοδρόμια, δρόμους, πάρκα. Η μπόχα, βοηθούσης και της υψηλής θερμοκρασίας, ανυπόφορη. Τα …ζουμιά από τα απορρίμματα έχουν καταστήσει επικίνδυνη την διέλευση των πεζών (γλιστρήματα) και κάποια νοσήματα μεταδιδόμενα από την σήψη και γενικά την βρωμιά, καραδοκούν στη γωνία.

Οι πολίτες απλοί θεατές χωρίς να μπορούν να κάνουν κάτι. Ή μήπως έπρεπε να έχουν κάνει κάτι;
Μια δεύτερη ματιά στους αυξανόμενους ώρα την ώρα σωρούς των σκουπιδιών, αποκαλύπτεις εύκολα την συνενοχή των πολιτών στο πρόβλημα (μιλάμε για την μόλυνση του περιβάλλοντος και την απειλή των ασθενειών). Και επί πλέον κάνεις και μια έγκυρη έρευνα για το πιο Σουπερμάρκετ έχει τις μεγαλύτερες πωλήσεις.

Που και που δε, βλέπεις και κάποια σακούλα σκουπιδιών, μαύρη ή γαλάζια ως επί το πλείστον, να προσπαθεί να βολευτεί ανάμεσα στο χάλι που κυριαρχεί.

Και απευθύνομαι σε σένα πολίτη. Εκεί στο Σουπερμάρκετ που ψωνίζεις της Παναγιάς τα μάτια (χρειαζούμενα και αχρείαστα προϊόντα), σε ένα ράφι υπάρχει ένα προϊόν που λέγεται ‘’σακούλα σκουπιδιών’’. Τοποθετείς εκεί τα απορρίμματα σου, δένεις την σακούλα καλά ώστε να μην υπάρχουν διαρροές και αν έχεις χώρο στο μπαλκόνι σου, ή αν υπάρχει χώρος στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας σου, τα αποθηκεύεις μέχρι να τελειώσει το πρόβλημα και βοηθάς να μην διογκωθεί. Όμως εσύ τι κάνεις τις περισσότερες φορές; Κατά την πάγια συνήθεια σου, βάζεις τα σκουπίδια σου πρόχειρα στην λεπτή σχεδόν διάφανη σακούλα του Σουπερμάρκετ, κάνεις ένα πρόχειρο δέσιμο (κόμπος) και ένα περιποιημένο πέταμα εκεί που κάποτε ήταν ο κάδος και δεν πάει
να βρωμίσει ο κόσμος όλος! Να κόψει το λαιμό του ο Δήμαρχος να τα μαζέψει. Και όταν σε ενοχλούν πολύ, πάς και δύο δρόμους παρακάτω και τα πετάς στου αλλουνού την πόρτα. Και ξεκινάς το σχολιασμό, τις επικρίσεις, τις βρισιές και όλα τα συναφή. Γ@#ώ τον πολιτισμό σου!

Κάποτε λοιπόν, πριν από κάμποσα χρόνια, δεν ήμασταν και τόσο πολιτισμένοι όπως είμαστε σήμερα. Το αποδείκνυαν περίτρανα τα σκουπίδια μας. Ήταν τόσο λίγα , τόσο φτωχά, τόσο μίζερα. Σκέτη απογοήτευση. Δεν είχε εφευρεθεί η συσκευασία, κυρίως σε σελοφάν αλλά και σε κάθε είδους χαρτί που κάπου πρέπει να την πετάξεις αφού χρησιμοποιήσεις το προϊόν. Πηγαίναμε λοιπόν στον μπακάλη, στον χασάπη, στον μανάβη, στον τυρά, στον ψαρά με την μεγάλη τσάντα για τα ψώνια, φτιαγμένη από γερό-αθάνατο υλικό και ψωνίζαμε τα χρειαζούμενα, χύμα με το κιλό. Και για τα μικροπράγματα είχαμε το δυχτάκι. Πόσα πράγματα χωρούσε το δυχτάκι! Επιστροφή στο σπίτι και όλα τα προϊόντα εύρισκαν τη θέση τους. Πρώτες ύλες δηλαδή, μια και οι νοικοκυρές έφτιαχναν τα πάντα με τα άξια χεράκια τους. Και τα απορρίμματα ήταν ελάχιστα.

Όσο για τα αποφάγια που δεν ήταν τόσο πολλά όπως είναι σήμερα, υπήρχαν στην αυλή αρκετά στόματα που τα περίμεναν με λαχτάρα να τα απολαύσουν. Κότες, κουνέλια, γάτες σκυλιά και τόσα άλλα δίποδα και τετράποδα.

Έτσι εκείνα τα βράδια που περνούσε το απορριμματοφόρο, δυο φορές την εβδομάδα αν δεν με απατά η μνήμη μου, έβγαιναν οι ντενεκέδες από τα σπίτια, τις περισσότερες φορές μισογεμάτοι, τους άδειαζαν οι εργαζόμενοι και ξανάμπαιναν, στα σπίτια για την επόμενη χρήση. Και ούτε γάτα ούτε ζημιά αλλά και ούτε σκουπίδια τόνους ολόκληρους. Απολίτιστοι ήμασταν δεν το συζητώ. Απολίτιστοι και με καθαρή την ατμόσφαιρα. Η μόνη μυρωδιά που περιφερόταν ήταν εκείνη του φαγητού που μαγειρευόταν και έσπαγε μύτες. Ήταν όμορφα όμως τις εποχές που δεν είχαμε αυξημένο πολιτισμό.

Πριν από λίγες μέρες βρισκόμουν στο ταμείο του Σουπερμάρκετ (Ελληνικού πάντα). Μπροστά μου ήταν μια νέα γυναίκα, εκεί γύρω στα 30 χρόνια. Μαζί της είχε και ένα κοριτσάκι στην ηλικία του εγγονού μου περίπου. Γύρω στα 6 χρόνια δηλαδή. Περιμένοντας την σειρά μου, παρατηρούσα τα προϊόντα που έβγαζε από το καρότσι της και τοποθετούσε στον πάγκο του Ταμείου. Σχεδόν όλα ήταν έτοιμα προϊόντα. Καμία πρώτη ύλη για να φτιάξει κάτι με τα χέρια της. Να μαγειρέψει, να δημιουργήσει, να μοσχομυρίσει ο τόπος Και όλα φυσικά μέσα σε σελοφάν και χαρτόκουτα. Είχε λοιπόν αγοράσει για να θρέψει το παιδί της, κατεψυγμένες πίτσες και κεφτεδάκια, προτηγανισμένες πατάτες, σούπες σε φακελάκια, πατατάκια και διάφορα άλλα σνακς που δεν τα γνώριζα, σοκολάτες, μπισκότα, σοκολατούχα γάλατα, μπόλικα αναψυκτικά και άλλα που δεν θυμάμαι. Δεν κρατούσα και μπλοκάκι δα! Σήμερα δεν θα σχολιάσω τον ανορθόδοξο τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουν κάποιοι γονείς τα παιδιά τους και όταν έρθουν οι αρρώστιες απορούν και καταριούνται τη μοίρα τους. Η μανούλα στο ταμείο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Θα αναφερθώ μόνο στον όγκο των απορριμμάτων που απομένουν μετά από τέτοιο τρόπο αγορών. Και όλα αυτά τα προμαγειρεμένα που θα τα ζεστάνει στον φούρνο μικροκυμάτων (άλλη πονεμένη ιστορία) μετά, ότι περισσέψει θα πρέπει να τα πετάξει μια και δεν τα τρώνε ούτε τα σκυλιά.

Και έτσι δημιουργούνται οι τόνοι σκουπιδιών, που όσο πιο πολύ μεγαλώνουν, δίνουν κύρος στον πολιτισμό μας. Τόνοι σκουπιδιών που σε άλλα κράτη, όπως στη Σουηδία για παράδειγμα, μετατρέπονται σε ενέργεια.

Εμείς όμως στήνουμε χορό εκατομμυρίων πάνω σε αυτά και απειλούμε και τη δημόσια υγεία με ότι συνεπάγεται.

Είμαστε όμως πολιτισμένοι!

Έχουμε υψηλό Δείκτη Πολιτισμού!