Γράφει ο Λεωνίδας Γρηγοράκος

Ο τρόπος που αντιμετωπίζονται κάποιοι πρωταγωνιστές της δημόσιας ζωής (πολιτικοί, τεχνοκράτες κ.ά) είναι απόδειξη της πολιτικής υποκουλτούρας που επικρατεί στον τόπο. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι οι κυρίαρχες σήμερα δυνάμεις του εθνολαϊκισμού στοχοποιούν συγκεκριμένα πρόσωπα.

Κύριος και μόνιμος αντίπαλός τους φαίνεται να είναι ο Κώστας Σημίτης. Αποδείχθηκε τόσο στη διάρκεια της πρωθυπουργίας του όσο και τώρα. Τα δηλητηριώδη βέλη που διαχρονικά δέχεται επιβεβαιώνουν ότι οι ιδέες και οι πολιτικές που ενσαρκώνει ενοχλούν τους φορείς της υστέρησης της χώρας. Εξ ου και η σφοδρότητα των επιθέσεων που δέχεται από ένα φαινομενικά ετερόκλητο - κομματικά, ιδεολογικά, κοινωνικά- πολιτικό μόρφωμα.
Συριζαίοι, ΑΝΕΛ ακροδεξιοί σε απόλυτη σύμπνοια με τους «νεοκαραμανλικούς», δεν κρύβουν το απύθμενο μίσος και την εμπάθειά τους για τον πρώην πρωθυπουργό. Ο λόγος; Γιατί ο πρώην πρωθυπουργός ήταν και παραμένει αυθεντικός εκφραστής του ορθολογισμού στη χώρα μας. Όταν βρέθηκε στο τιμόνι της διακυβέρνησης, η Ελλάδα βγήκε από τη βαλκανική της μιζέρια. Άλλαξε όψη. Γνώρισε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Υλοποίησε μεγάλα, σύγχρονα έργα υποδομής. Συνέβαλε καταλυτικά στην ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επέβαλε με τη Συμφωνία του Ελσίνκι ένα καθεστώς ειρηνικής συνύπαρξης με την Τουρκία.

Πραγματοποίησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες στη χώρα μας. Αλλά το κορυφαίο της επίτευγμα ήταν και παραμένει η συμμετοχή στην ΟΝΕ. Έτσι γίναμε μια ευρωπαϊκή χώρα, που βρέθηκε στον στενό πυρήνα των προηγμένων κρατών της Ευρώπης, αποκτώντας φωνή και κύρος.

Τα κρούσματα διαφθοράς ούτε αμαυρώνουν ούτε ακυρώνουν το έργο του Κώστα Σημίτη. Ίσως η πολιτική του ευθύνη να έγκειται στο ότι δεν επέδειξε τα απαραίτητα αντανακλαστικά, απέναντι στα σκιερά φαινόμενα. Όμως, οι επικριτές στην ουσία δεν τον χτυπούν γι’ αυτά. Άλλωστε, γνωρίζουν ότι τα άνθη του κακού φύονται σε όλους τους κομματικούς χώρους. Οι επιθέσεις τους αποσκοπούν στο να πλήξουν το πολιτικο-ιδεολογικό και αξιακό φορτίο του ευρωπαϊστή, μεταρρυθμιστή και εκσυγχρονιστή Σημίτη. Δυστυχώς όμως, για όλους εμάς, η πρωθυπουργία του υπήρξε μόνο μια άκρως φωτεινή αναλαμπή.

Στο στόχαστρο επίσης του διακομματικού εθνολαϊκιστικού βρίσκονται καιρό τώρα ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Γιάννης Στουρνάρας. Και οι δύο ενσαρκώνουν τον ορθό λόγο και τον πραγματισμό. Με το μέτωπο που έχουν ανοίξει με τους ιδεοληπτικούς και τους παρωχημένους, τους ανίκανους και τους ανεπαρκείς, είναι εύλογο να δέχονται πυρά. Οι αριστερο-ακροδεξιοί και οι «νεοκαραμανλικοί», που επιδίδονται σε σκιαμαχίες και τσάμπα μαγκιές, τους θεωρούν εμπόδιο για τα σχέδια που εξυφαίνουν στο παρασκήνιο. Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος έχει να επιδείξει θετικό έργο απ’ όλες τις θέσεις που πέρασε, συνδυάζοντας την τεχνοκρατική γνώση με την πολιτική επάρκεια. Αντίστοιχο και σε μεγαλύτερο βαθμό είναι και το αποτύπωμα του Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος έθεσε, σε οριακές στιγμές για τον τόπο, το εθνικό συμφέρον πάνω από το προσωπικό του. Το διανοητικό και πολιτικό του εκτόπισμα αποδεικνύεται από τα χωρίς όρια ευφυή πολιτικά αντανακλαστικά του και τις εύστοχες κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις του.

Σημίτης, Βενιζέλος, Στουρνάρας, ο καθένας για διαφορετικό αλλά στην ουσία για ίδιο λόγο, βάλλονται από τους εθνολαϊκιστές, οι οποίοι έχουν ως μοναδικό τους μέλημα να κρατήσουν την Ελλάδα μακριά από τον ορθολογισμό.

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr