Γράφει η Πηνελόπη Χριστάκου*

Το "Ανεμώλια" είναι το έκτο βιβλίο του Ισίδωρου Ζουργού, τον οποίο, σαν Λέσχη Ανάγνωσης, τον παρακολουθούμε από το 2005 που έγραψε το βιβλίο "Στη σκιά της πεταλούδας". Τότε είχαμε δημοσιεύσει τα σχόλιά μας και είχαμε εκφράσει την γοητεία που μας είχε ασκήσει η αφήγησή του.

"Ανεμώλια" στη γλώσσα του Ομήρου είναι τα λόγια του ανέμου, τα μάταια, τα ανώφελα.

Είναι αυτά που, πολλές φορές, ξεστομίζουν οι ήρωες του μυθιστορήματος. Πέντε φίλοι κοντά στα πενήντα, που γνωρίζονται από τα σχολικά χρόνια κι έχουν χτίσει ισχυρές σχέσεις φιλίας, αφού απαντούν στο ερώτημα "είμαστε μεγάλοι για να ξαναρχίσουμε;", αποφασίζουν να δραπετεύσουν από την πληκτική, μίζερη ή και δυσάρεστη καθημερινότητά τους. Δραπετεύουν από την αφυκτική κι αφόρητη ζωή τους αλλά κι από τις ευθύνες τους. Τη φυγή βλέπουν ως τη μόνη διέξοδο, για να αναζητήσουν τη νιότη τους και να ξεφύγουν από την κατάθλιψη, που τους βάραινε την ανάσα.

Εγκαταλείπουν συζύγους και παιδιά και με κλειστά τα κινητά τους, ανοίγουν τα πανιά τους με το ιστιοφόρο του πιο πλούσιου της παρέας, με τελικό προορισμό τη Ρόδο, όπου είχαν πάει για πρώτη φορά με τη σχολική πενθήμερη.

Το μυθιστόρημα, εκτός του ότι κρατάει σε αγωνία τον αναγνώστη για το πώς θα εξελιχθεί η απόδραση, καταφέρνει να περιγράψει και να μας θυμίσει τις κοινωνικο-πολιτικές αλλαγές της χώρας μας από τη μεταπολίτευση ως την οικονομική κρίση. Διότι ενώ ο Θερσίτης (το όνομα του ιστιοπλοϊκού, που τους υπόσχεται την ποθητή αναζωογόνηση), βρίσκεται εν πλω, ο αφηγητής μάς ξεδιπλώνει την επαγγελματική και οικογενειακή ζωή των πέντε φίλων στα προηγούμενα χρόνια. Όνειρα, προσδοκίες, δανεική ευμάρεια, νεοπλουτισμός, διαψεύσεις, ματαιώσεις. Ο ίδιος ο Ζουργός λέει «ζούσαμε σε μια χώρα που φούσκωνε σαν παγόνι, αλλά έκρυβε το κεφάλι στο χώμα σαν στρουθοκάμηλος».

Αν σας δημιουργείται η εντύπωση ότι πρόκειται για ένα «αντρικό» βιβλίο που αφορά μόνον άνδρες αναγνώστες, σφάλλετε. Το μυθιστόρημα ψηλαφεί τόσες πολλές ευαίσθητες και καίριες πλευρές της σχέσης ενός ανδρόγυνου, που αναμφίβολα αφορά και τα δύο φύλα.

Ας απολαύσουμε μερικά αποσπάσματα:
- Ο τάπητας, που σε οδηγεί στο μέλλον, είναι από καθρέφτη κι όποιος τρέχει επάνω του ή γλιστράει στη γυαλάδα και πέφτει ή ξεχνιέται χαζεύοντας το είδωλό του, μπερδεύεται και χάνεται.
- Αναρωτιέμαι τα τρυφερά λόγια ενός ζευγαριού, πού πάνε μετά τον θάνατό τους; Οι λέξεις τους οι μικρές, οι χαϊδευτικές, τα παρατσούκλια του έρωτα, τα προσωνύμια εκείνα που μπεμπεκίζουν, που ακούγονται στ’ αυτιά των άλλων γελοία αλλά δεν είναι. Θρηνώ για τον χαμό τους τον αναπόφευκτο.
- Ανάψαμε τσιγάρα και οι πέντε ταυτόχρονα. Στην παρέα μας πάντα σβήναμε τη φωτιά με καπνό.
- Οι καναπέδες με την τηλεόραση ανοιχτή θύμιζαν μικρά φέρετρα.
- Η θάλασσα είναι ο αμνιακός μας σάκος. Μόνο μέσα σ’ αυτήν θα μπορούσαμε να βρούμε κάτι από την ξεχασμένη ενδομήτρια γαλήνη.
- Ο άντρας της την είχε κλειδώσει στη φυλακή και της έκανε παιδιά, για να ξεχνάει τα κάγκελα.
- Η εξομολόγηση σε φίλους είναι το αλεξιλύπιο της ψυχής.
- Ήταν ένα καρκινικό βάρος, που θα ’σπαγε σε πολλά ίδια κύτταρα και θα σκορπιζόταν σ’ όλο το σώμα. Μετάσταση της θλίψης.
- Είχε την ικανότητα να υποτάσσει τον περίγυρο με τη δύναμη της ηρεμίας της.
- Οι γυναίκες των παιδικών φίλων είναι νερό και λάδι: όσο και να θέλεις να τις ανακατέψεις, κάποια στιγμή ξεχωρίζουν.
- Κάποια στιγμή το κέλυφος έσπασε γιατί ήρθαν οι παχιές ρόδες του χρόνου, οι γεμάτες αυλακιές-τρακτέρ είναι ο καιρός- κι όλα τα έλιωσαν.

Ελπίζω με τα παραπάνω αποσπάσματα να συμμερίζεστε την ανάγκη που μας δημιουργήθηκε να γνωρίσουμε τον συγγραφέα από κοντά. Ο Ισίδωρος Ζουργός θα επισκεφτεί την πόλη μας, καλεσμένος της Λέσχης Ανάγνωσης, στις 3 Ιανουαρίου 2017. Θα μιλήσει για τα έργα του και θα συνομιλήσει με το κοινό στις 8.μ.μ στην Πνευματική Εστία Σπάρτης.
Σας περιμένουμε για μια ξεχωριστή βραδιά.

* Για τη Λέσχη Ανάγνωσης Σπάρτης