ΓΥΘΕΙΟ. Αυτό που πρόκειται να περιγράψω με την παρούσα επιστολή μου δεν είναι παρά οι απελπισμένες προσπάθειες ενός πολίτη να απευθυνθεί στους συμπολίτες του, ενός γονιού να απευθυνθεί στους γονείς των άλλων παιδιών που μοιράζονται το ίδιο σχολείο με τα παιδιά του και η ανεξήγητα πεισματική άρνηση των ιθυνόντων να χρησιμοποιήσουν τα απλούστερα εργαλεία της Δημοκρατίας, όπως εν προκειμένω η Γενική Συνέλευση ενός Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων.

Αφορμή για το απογοητευτικό συμπέρασμα του τίτλου, στάθηκε μια ανακοίνωση που δόθηκε στους μαθητές του Γ΄ Δημοτικού Σχολείου Γυθείου από κάποιον εκπρόσωπο του Συλλόγου Γονέων Κηδεμόνων, η οποία περιέγραφε μια διήμερη εκδρομή σε χειμερινό προορισμό με διόλου ευκαταφρόνητο κόστος συμμετοχής, τέτοιο που απέκλειε το μεγαλύτερο μέρος των μαθητών. Δεδομένου ότι καμμιά Γενική Συνέλευση δεν είχε πραγματοποιηθεί από τον Σύλλογο (ούτε καν για τις αρχαιρεσίες και την παράδοση παραλαβή των ΔΣ!), θεώρησα χρέος μου να απευθυνθώ προς τους υπεύθυνους αυτής της τελεσίδικα σερβιρισμένης πρότασης ώστε, μέσα από συζήτηση όλων των γονιών, να πέσουν στο τραπέζι άλλες προτάσεις, οικονομικότερες, κοντινότερες, πιο προσιτές και στα χαμηλά εισοδήματα, με σκοπό να μην αποκλειστεί κανένα παιδί . Ματαίως.

Σε μια κλειστού τύπου συνάντηση με μέλη του ΔΣ, ούτε λίγο ούτε πολύ, πληροφορήθηκα ότι η Γενική Συνέλευση είναι ένα περιττό και μάταιο να συγκληθεί εργαλείο, με τη δικαιολογία ότι συνήθως δεν επιτυγχάνεται η συμμετοχή των γονιών. Με τη λογική του «οι καλύτερες επιτροπές είναι οι πενταμελείς, όπου συνεδριάζουν οι τρεις και αποφασίζει ο ένας», οι όποιες ενστάσεις μου και η απαίτηση για εφαρμογή του καταστατικού και σωστή λειτουργία του θεσμού, έπεσαν στο κενό. Με μια νέα, διαταγματικού τύπου ανακοίνωση, οι μαθητές, ανάμεσα σε αυτούς και το παιδί μου, ενημερώθηκαν ότι η εκδρομή θα πραγματοποιηθεί κανονικά, παρά τις αντιρρήσεις συγκεκριμένων γονιών. Με άλλα λόγια, πας να διεκδικήσεις το γενικότερο δίκαιο και παρ’ ολίγον γλιτώνεις τον δημόσιο διασυρμό! Ας είμαι και ευγνώμων…

Και ας δεχτούμε, ότι αυτή ήταν μια αυτονόητη μάχη που καθόλου αυτονόητα χάθηκε, αλλά η όρεξή σου για «μπελάδες» εξαντλείται. Όμως, η έκπληξη από τα όσα άκουσες και είδες δε σε αφήνει να ηρεμήσεις στη θαλπωρή του σπιτιού σου. Γιατί δεν είναι μόνο η περιφρόνηση των δημοκρατικών διαδικασιών από αυτούς που όφειλαν να τις υπερασπίζονται. Είναι και ένας σωρός πληροφορίες που –ως αντίλογος στο ερώτημα τι κάνει ο Σύλλογος για το σχολείο- δόθηκαν και ως μέλος του συλλόγου δεν είχες ιδέα καμμιά. Υπάρχουν, λέει, παιδιά στο σχολείο μας που πεινάνε, υπάρχουν προβλήματα κτηριακά που περιμένουν γενναίους ιδιώτες δωρητές (!) και για όλα τρέχουν ένας δύο φιλότιμοι άνθρωποι, νομίζοντας ότι μόνοι τους αποτελούν το Σύλλογο. Συγκινητικό, αλλά προφανώς αναποτελεσματικό.

Να θυμίσω ότι ζούμε σε ένα Δήμο που η αποδοχή του Δημάρχου και της παράταξής του, ήταν τέτοια που έγινε πρωτοσέλιδο ανά την Ελλάδα. Και αυτό συγκινητικό. Μήπως όμως, αυτό που λέγεται σωστή και ισχυρή αντιπολίτευση έχει πολλή μεγαλύτερη αξία για τη Δημοκρατία από όσο μπορούσαμε να φανταστούμε; Για παράδειγμα, ο Δήμος Ανατολικής Μάνης διαθέτει ειδικό οργανισμό για την προστασία των ευπαθών κοινωνικά ομάδων (εδώ). Δε βρίσκω το λόγο ο ευγενής κύριος που «διαλύεται» πραγματικά προκειμένου να βοηθήσει τους αναξιοπαθούντες, δεν απευθύνεται εκεί.

Μια ισχυρή αντιπολίτευση ίσως έθιγε το ζήτημα στη σωστή του βάση, καθώς ως γνωστόν οι αντιπολιτεύσεις βρίσκονται σε εγρήγορση και γίνονται ευκολότερα δέκτες παραπόνων για τυχόν «στραβά». Σχετικά με το κτηριακό ενός σχολείου. Γιατί να χρωστάς χάρη σε έναν επιχειρηματία, ευπατρίδη φυσικά, όταν υπάρχει η σχολική επιτροπή υπεύθυνη για ανάλογα ζητήματα; Και μάλλον, λεφτά υπάρχουν στη Μάνη, όπως μπορεί να υποθέσει κανείς ρίχνοντας βιαστικά μια ματιά στο diavgeia.gov.gr : καλοκαιρινές, Χριστουγεννιάτικες κ.λ.π. εκδηλώσεις που κοστίζουν αρκετές χιλιάδες ευρώ, σημαιοστολισμοί, διοργάνωση παρελάσεων και τόσα άλλα που ο πολίτης του Δήμου Ανατολικής Μάνης απολαμβάνει, ίσως αγνοώντας ότι μπορούν να καλυφθούν και άλλες, πιο βασικές του ανάγκες. Και ο Δήμαρχος καλά κάνει, (εξάλλου δεν διατίθεμαι για solo αντιπολιτευτική καριέρα, που στιγματίζει τους λίγους με την ταμπέλα του γραφικού), όμως δεν παύω να μένω άναυδη με την παθητικότητα των πολλών, την περιφρόνηση της συμμετοχής στα κοινά και την απαξίωση των συλλογικών οργάνων από τους ίδιους τους εκπροσώπους τους.

Σας ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία,
Κατερίνα Μαριάτου
13/2/2015