Γράφει ο Ηλίας Μπόνος

Πριν λίγες ημέρες «γιορτάσαμε» την παγκόσμια ημέρα Τηλεόρασης!
Παγκόσμια γιορτή. Διεθνής επέτειος. Εθνική αφορμή. Τοπική υποχρέωση…
Είδατε… πως φθίνει η έννοια όσο μικραίνει το εύρος της… Σαν την εικόνα που όταν είναι δυσδιάκριτη είναι αδύναμη.

Αλίμονο σε αυτόν που δεν μπορεί να διακρίνει τις διαφορές.
Η πλανητική τηλεόραση να είναι ίδια με την τοπική. Δεν μπορεί να διέπουν και τις δύο τηλεοράσεις τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά…
Ένας μεγάλος καναλάρχης μπορεί, επειδή έχει κανάλι να κάνει και άλλες αποδοτικές δουλειές…
Ένας μικρός καναλάρχης πρέπει για να έχει κανάλι να κάνει άλλες αποδοτικές δουλειές… Τεράστια η διαφορά!

Ο μεγάλος φοράει γραβάτα που την λέει «θηλιά ευθύνης και ρίσκου» και που όταν θέλει την μετατρέπει σε θηλιά στον λαιμό των άλλων.
Ο μικρός φοράει θηλιά που την έβαλαν οι άλλοι και την «λέει» γραβάτα γιατί είναι υποχρεωμένος να την φορά ακόμα και στις δημόσιες εμφανίσεις του…

Η γραβάτα είναι η απεικόνιση του πλούτου που αποφέρει η τηλεόραση στους μεγάλους καναλάρχες…
Η θηλιά είναι ο μοιραίος έλεγχος που φορούν στους μικρούς καναλάρχες οι «χρηματοδότες» τους.
Ο μεγάλος έχει κανάλι. Ο μικρός είναι σε «κανάλι».
Ο μεγάλος αντιμετωπίζει πάντα τον κίνδυνο να γίνει μικρότερος… Δεν τον θέλουν μεγάλο.
Ο μικρός αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να υπάρχει για πάντα. Δεν θέλουν να εξαφανιστεί αλλά να υπάρχει έτσι εξαρτώμενος!

Μια διέξοδο όμως έχουν και οι δύο. Να «βγουν» στον πολίτη, στην κοινωνία και να ανοίξουν το παιχνίδι. Ακαριαία, άμεσα, ξαφνικά, επίμονα, δυνατά, αληθινά…
Για να γίνουν όχι μεγαλύτεροι αλλά καλύτεροι!