Γράφει ο Γιάννης Μητράκος

Πάνε χρόνια από την πρώτη φορά που επισκέφτηκα, ταπεινός προσκυνητής, το Παλαιομονάστηρο των Αγίων Τεσσαράκοντα, που βρίσκεται φωλιασμένο στο βάθος της λαγκαδιάς του ρέματος του Σωφρόνη. Από τότε αισθάνομαι «δεμένος» με τα λιγοστά εναπομείναντα ερείπια της παλαιάς μονής και με το σπηλαιώδες καθολικό, όπου τελείται η Θεία Λειτουργία, κάθε 24η Ιουνίου, εορτή του Γενεσίου του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου του «εν γεννητοίς γυναικών μείζονα»!

Ο Γέροντας Εφραίμ και οι συν αυτώ αδελφοί, εκτός αυτών που τους έχουν ανατεθεί διακονήματα, λίαν πρωί αναχωρούν από το χώρο της νέας Μονής, συνοδευόμενοι από δεκάδες πιστών, για να μετριάσουν τις συνέπειες του καλοκαιριάτικου καύσωνα. Ο ήλιος δεν έχει ακόμα ανατείλει και ο πρωινός δροσερός αγέρας ανακατεύεται με τα αρώματα από τα φασκόμηλα, τις λαδανιές, το θρούμπι, τις πικροδάφνες, τη ρίγανη, τα σχίνα, τις φασκομηλιές, το φλισκούνι και τ’ άλλα λιβανωτά της ελληνικής φύσης, που θυμιάζει καθημερινά τον Δημιουργό!

Ο χωματόδρομος κατηφορίζει απότομα μέχρι την ποταμιά! Λίγο πριν υπάρχει η αρχή ενός στενού μονοπατιού, που το επιμελείται με φροντίδα, κάθε χρόνο, ο μοναχός Ιάκωβος με τη συνδρομή του Χρήστου, φίλου της Μονής και του Παλαιομονάστηρου. Ακούγεται το γάργαρο κελάρυσμα του νερού και σε λίγο φαίνονται, ανάμεσα στα γκρίζα βράχια, μικρές λιμνούλες, που μοιάζουν με πίνακες ζωγραφικής!

Για να φτάσεις στο Παλιομονάστηρο χρειάζεται να περάσεις το μικρό ποταμάκι και ν’ ακολουθήσεις το μονοπάτι, που συνεχίζεται ανηφορικό πάνω στους βράχους, ωσότου ν’ αντικρίσεις τα ερείπια, τα οποία σου θυμίζουν πως κάποτε εδώ ήρθαν κάποιοι άνθρωποι φλεγόμενοι από την επιθυμία ν’ αφιερώσουν τη ζωή τους στο Χριστό, να πολεμήσουν με τη σάρκα τους, να νικήσουν τον κόσμο, να υπερβούν τα φθαρτά και επίγεια για να κατακτήσουν την αιωνιότητα! Και δεν περιορίστηκαν στη Παλιά Μονή που χτίστηκε με υπεράνθρωπες προσπάθειες στην απότομη και βραχώδη βορειοανατολική πλευρά του Σωφρόνη, αλλά οι πιο τολμηροί, οι πιο πεισματάρηδες, ανέβηκαν πιο ψηλά στην ορθοπλαγιά, βρήκαν κάποιες μικρές βραχοσπηλιές και τις μετέτρεψαν σε ασκηταριά!

Εκεί, στην έρημο, μεταξύ ουρανού και γης, έδωσαν τον αγώνα τους , χωρίς ποτέ να ξεχάσουν να προσεύχονται και «υπέρ σωτηρίας του σύμπαντος κόσμου»! Μερικοί απ’ αυτούς άφησαν την τελευταία τους πνοή σ’ αυτές τις «τρύπες», στις οποίες βρίσκονται ως σήμερα τα λείψανά τους, απόδειξη της ισαγγελικής τους ζωής! Τα νερά της βροχής το χειμώνα παρασέρνουν τα οστά τους και τα ρίχνουν κάτω στο χώρο του καθολικού! Και οι σημερινοί μοναχοί τα συγκεντρώνουν με στοργή και τρυφερότητα, για να τα μεταφέρουν στο οστεοφυλάκιο της Νέας Μονής, όπου θα προσδοκούν την Ανάσταση μαζί με όλους τους αδελφούς τους!

Ποιοι ήταν όλοι αυτοί; Από πού ξεκίνησαν; Πόσα χρόνια εγκαταβίωσαν εδώ; Ποιους κινδύνους κοσμικούς και πνευματικούς αντιμετώπισαν; Ποιος ξέρει; Μόνον ο Θεός ξέρει! Γράφει ο μοναχός Μωυσής στο βιβλίο του «Η κοινωνία της ερήμου και η ερημία των πόλεων»: «Μοναχοί χαρισματούχοι και ουρανότρωτοι, χριστοφόροι και θεοφιλείς, λάτρεις της ησυχίας, της μονώσεως, εργάτες βροντεροί της σιωπής, μόνοι μα δίχως μοναξιά, που στη μοναξιά τους θυμούνται τις μοναξιές όλου του κόσμου και τις ώρες που ακούσια άλλοι πάσχουν από αϋπνίες κι άλλοι ξαγρυπνούν ανούσια, ανέστιοι και ανέραστοι, σε τόπους ξένους , αυτοί εκούσια αγρυπνούν και προσεύχονται υπέρ υγείας, σωτηρίας, ελέους και θείας βοηθείας σύμπαντος του κόσμου»! Κι έμειναν μόνον τα σπασμένα οστά τους για να τους θυμίζουν σε μας τους ετήσιους προσκυνητές του Παλαιομονάστηρου !

Στην εποχή της κρίσης η ψυχή του ανθρώπου ταλανίζεται και δοκιμάζεται! Διαψευσμένος από την πολιτική ηγεσία, απογοητευμένος από το πολιτικό σύστημα, προβληματισμένος από τους «πνευματικούς» ανθρώπους, ψάχνει μιαν άγκυρα σωτηρίας! Κι αυτή δεν είναι άλλη παρά η Εκκλησία του Χριστού, η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, η οποία δέχεται «την μετάνοια των θελόντων, την ικεσία των πιστών, την δέηση των πενήτων» (μ. Μωυσής) και παρά τα προβλήματά της (π.χ. εκκοσμίκευση) κατορθώνει να προσφέρει «την εξ ύψους παρηγορία και σωτηρία», ανοίγοντας το δρόμο για τη θέωσή μας!

Τα λόγια είναι φτωχά για να εκφράσουν τις ευχαριστίες όλων ημών, που συμμετείχαμε και φέτος στην προσκυνηματική επίσκεψη στο Παλαιομονάστηρο και στη Θεία Λειτουργία για τη γέννηση του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, προς τον ηγούμενο και τη μοναχική αδελφότητα της Νέας Μονής, τόσο για την πνευματική στήριξη που αφειδώλευτα παρέχουν προς κάθε άνθρωπο, όσο και για την πλουσιοπάροχη φιλοξενία τους προς όλους τους προσκυνητές. Ο Θεός να τους ενδυναμώνει και να τους ευλογεί!