Γράφει ο Γιάννης Μητράκος

Τρίτη, 29 Μαΐου 1453.

Η μαύρη Τρίτη, η αποφράδα ημέρα της αλώσεως της Βασιλεύουσας από τον σουλτάνο Μωάμεθ τον Β΄!

«Η τραγωδία ήταν τελική. Στις 29 Μαΐου 1453 ένας πολιτισμός σαρώθηκε αμετάκλητα. Είχε αφήσει μια ένδοξη κληρονομιά στα γράμματα και στην τέχνη. Είχε βγάλει χώρες ολόκληρες από τη βαρβαρότητα και είχε δώσει σε άλλες την εκλέπτυνση των ηθών. Για έντεκα αιώνες η Κωνσταντινούπολη ήταν το κέντρο ενός κόσμου φωτός» (Στήβεν Ράνσιμαν)!

Η Πόλη, το απομεινάρι της άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας της Ρωμανίας, είχε περίπου εβδομήντα χιλιάδες κατοίκους, όταν άλλοτε περνούσε το μισό εκατομμύριο, και βρισκόταν σε συνθήκες απόλυτης παρακμής. «Δεισιδαιμονία, διχόνοια, φτώχεια, κακομοιριά και επαίτες αυτοκράτορες, συγκροτούν την ατμόσφαιρα της εποχής της πτώσης», επισημαίνει η Βυζαντινολόγος Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, περιγράφοντας τα όσα οδήγησαν στο τέλος της Αυτοκρατορίας (ΤΑ ΝΕΑ, Σαββατοκύριακο 29-30/05/2010).

Η συμβολική σημασία της άλωσης ήταν πολύ μεγάλη! Όχι μόνον για τους Έλληνες, αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη, που μόνον τότε συνειδητοποίησε τον κίνδυνο που ορθωνόταν απέναντί της, νιώθοντας πως η ένοχη αδιαφορία της έφερε στην αυλή της την καταστρεπτική δύναμη μιας ορμητικής κι επεκτατικής τουρκικής αυτοκρατορίας.

Μα ήταν αργά, γιατί το προπύργιό της, η Κωνσταντινούπολη, είχε αφεθεί αβοήθητη να πέσει στα χέρια των ασιατών μακελάρηδων. Ο Στέφαν Τσβάιχ γράφει στο έργο του «Οι μεγάλες ώρες της Ανθρωπότητας»: « Στην Ιστορία, όπως και στη ζωή, καμιά λύπη, καμιά μεταμέλεια, δεν μπορούν να αναπληρώσουν την απώλεια μιας μοιραίας στιγμής, όπως χίλια χρόνια δεν μπορούν να εξαγοράσουν μιας ώρας απερισκεψία»!

Εκεί, στα τείχη της Πόλης, ο τελευταίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, έπεσε ηρωικά μαχόμενος σαν απλός στρατιώτης, προτιμώντας τον ένδοξο θάνατο από την ατιμωτική παράδοση. Όταν οι απεσταλμένοι του Μωάμεθ του πρότειναν να παραδώσει την Πόλη και να φύγει με τους δικούς του, επιλέγοντας ως τόπο της εγκατάστασής του την Πελοπόννησο, ο Κωνσταντίνος χωρίς άλλη σκέψη τους απάντησε: «Την πόλιν ου σοι δίδομεν! Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεθα και ου φεισόμεθα της ζωής ημών»!

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο βυζαντινός Λεωνίδας, δεν πέθανε! Κανένας δεν τον αναγνώρισε νεκρό! Κανένας δεν ξέρει πού είναι ο τάφος του! Γι΄αυτό κι έμεινε ζωντανός στη συλλογική θύμηση του Γένους! Με τις βυζαντινές σημαίες αγωνίστηκε ο Κροκόδειλος Κλαδάς λίγο μετά την άλωση, εδώ στη Λακεδαίμονα! Τον δικέφαλο αετό έφεραν πολλές από τις αυτοσχέδιες σημαίες των κλεφτών και των αρματολών, υποδηλώνοντας τον στρατιωτικό τους δεσμό με τον τελευταίο αυτοκράτορα και τη Ρωμανία! Στα τετρακόσια χρόνια της σκλαβιάς τα Ελληνόπουλα ρωτούσαν: «Τον είδες με τα μάτια σου γιαγιά τον Βασιλέα»; Κι ο Κολοκοτρώνης δήλωνε αδίσταχτα στους ξένους: «Εμείς έχουμε βασιλιά τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο στην Πόλη»!

Σήμερα, στην εποχή της μαζικής αποβλάκωσης, των εκπαιδευτικών απορρυθμίσεων και της «εκσυγχρονιστικής» αμφισβήτησης, έχουμε φτάσει στο σημείο να απαρνιόμαστε την μεσαιωνική μας ιστορία, να διαγράφουμε την ελληνοχριστιανική Βυζαντινή Αυτοκρατορία μας και να κάνουμε ένα ανιστόρητο άλμα από την αρχαιότητα στην Επανάσταση του 1821 και την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους!

Η Εκκλησία μας διστάζει να ανακηρύξει Άγιο τον Εθνομάρτυρα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και το επίσημο κράτος μας αποφεύγει να τον τιμήσει όπως του πρέπει!

Και η επέτειος της άλωσης τιμάται μόνο στο Μυστρά μέσα σε μια γενικότερη σύγχυση αν είναι επέτειος ή εορτασμός, ενώ αρκετοί προσέρχονται στις εκδηλώσεις αυτές από τυπικό καθήκον και «προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις», χωρίς να έχουν συνείδηση της τεράστιας ιστορικής κληρονομιάς που συνοδεύει αυτήν την ημέρα!

Αυτά είναι τα κατορθώματα όσων κυβέρνησαν τον τόπο μας τις τελευταίες δεκαετίες! Όχι μόνον μας οδήγησαν στην καταστροφή και τη διάλυση, αλλά με τις εκπαιδευτικές τους πολιτικές προσπάθησαν να αφελληνίσουν τα παιδιά μας απαξιώνοντας έννοιες και αξίες όπως η πατρίδα, η θρησκεία, η εκκλησία, η παράδοση, η οικογένεια κ.ο.κ. , «μορφώνοντας» τους μαθητές με συνταγές για επιτυχημένα «μακαρόνια με κιμά» και «οδηγίες για τη χρήση καφετιέρας»!

Ο Νίκος Καζαντζάκης ευρισκόμενος στο Μυστρά το 1927, αφού «αναμερίζει πατωσιές τις θύμησες που στοιβάζονται» στην ψυχή του ανθρώπου και συνδέει τον τελευταίο αυτοκράτορα με τα μεγαλεία της φυλής στο Μαραθώνα, στη Σαλαμίνα, στις Θερμοπύλες και το Μυστρά, καταλήγει: «Θαρρώ, ευτύς μετά το προσκύνημά μου στην Ελλάδα, ήμουν ώριμος να μπω στην αντρική ηλικία. Και δεν ήταν η Ομορφιά που πήγαινε μπροστά και μ’ έμπαζε στον αντρωνίτη, ήταν η Ευθύνη»!

Αναρωτιέμαι: Πόση απ’ αυτήν την Ευθύνη έχουμε οι σημερινοί Έλληνες;