Γράφει ο Ηλίας Μπόνος

Ο όρος δεν είναι δικός μου. Τον υιοθέτησε και διέδωσε ο ίδιος ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Σπάρτης, εν έτη 2014, για να χαρακτηρίσει εκείνους τους δημοτικούς συμβούλους που μετά απο 8, 12 αλλά και 16 ίσως και 20 χρόνια επιμένουν να είναι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι.
Φιλοδοξούν δηλαδή να διοικήσουν τον Δήμο και το 2015.
Καποδίστριας και Καλλικράτης δεν μπόρεσαν να τους «πείσουν» ότι η επιτυχία στην Αυτοδιοίκηση είναι και θέμα προσώπων…

Ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Σπάρτης θα γνωρίζει κάτι περισσότερο, από όλους μας, σχετικά με τις δυνατότητες και επιδόσεις των δημοτικών συμβούλων.

Υποτίθεται ότι οι δημοτικές ομάδες πρέπει να εργάζονται για το καλό του τόπου. Να μελετούν, να συζητούν και να αποφασίζουν. Τα πρόσωπα πρέπει να είναι δίνουν «ουσίες» και όχι μόνον παρουσίες.

Τι σημαίνει όμως για τον τόπο και για τη κοινωνία μας όταν είναι «γαντζωμένα» στις καρέκλες τους πρόσωπα που έχουν χάσει κάθε ουσία και ικμάδα;
Πρόσωπα κουρασμένα και αναποτελεσματικά;

Προφανώς η λειτουργία του Δημοτικού Συμβουλίου δεν είναι πλήρης, ουσιαστική και προσοδοφόρα πολιτικά αφού οι δημοτικοί σύμβουλοι έχουν ξεπεράσει, κατά πολύ, την ημερομηνία λήξης… τους.

Ειδικά η Παράταξη της πλειοψηφίας όταν δεν κοσμείται και δεν εμπλουτίζεται από νέους ανθρώπους με φρέσκιες ιδέες και δύναμη για δουλειά δεν μπορεί να αποδώσει έργο, ούτε στο Συμβούλιο, ούτε στον Δήμο.

Η προσχηματική ανανέωση, που θα δούμε στην Παράταξη Αργειτάκου, δεν πείθει κανέναν για τον απλούστατο λόγο ότι άλλοι και λίγοι θα έχουν τη χάρη και άλλοι τα πόστα, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό για την ψηφοθηρία και εκλογή των συμβούλων.

Όταν ένας επικεφαλής Παράταξης δεν κρατά έξω τις «στημένες λεμονόκουπες» αλλά τις διατηρεί βάζοντας δίπλα τους ανθούς λεμονιάς για πολιτικό ξεκάρφωμα κάνει έγκλημα:
Εγκληματεί σε βάρος των «στημένων» που αυτοιδεάζονται ότι έχουν μέλλον.
Εγκληματεί σε βάρος των «ανθών» που καταδικάζονται σε ρόλο αιμοδότη κομπάρσου.
Εγκληματεί σε βάρος της πόλης και των χωριών που σκεπάζει με δίχτυ που κρατούν ασφυκτικά και χαμηλά τα βαρίδια των επιλογών του.

Όταν ο πρώτος δεν τολμά…
Όταν ο δήμαρχος δεν ξέρει…
Όταν ο Αργειτάκος δεν μπορεί… να απαλλάξει το μέλλον από τους «αποχυμωμένους» συμβούλους της παράταξής του, τότε είναι επικίνδυνος και στην καλύτερη περίπτωση ακατάλληλος.

Αυτοί οι άνθρωποι έδωσαν ότι είχαν. Γιατί τους εκθέτει στην προσβολή; Πρέπει να πάρουν τη θέση που τους αξίζει. Πλάι, δίπλα, πίσω, πάνω ή και πέρα από τα νέα πρόσωπα. Η εμμονή τους να είναι παρόντες τους εκθέτει ανεπανόρθωτα και ιστορικά.

Όταν μάλιστα τολμούν και εμφανίζονται δημόσια (σε μμε) για να ασκήσουν κριτική, να επηρεάσουν, να αναλύσουν και να ειρωνευτούν θεσμούς και λαό είναι θλιβεροί, είναι τραγικοί.
Είναι απαράδεκτοι παλλιμπαιδίζοντες γκεμπελίσκοι που ονειρεύονται μεταξύ άνοιας και ανίας.

Όχι, δεν έχουν αυτό το δικαίωμα.
Δεν διατυπώνουν ωφέλιμο δημόσιο λόγο, αλλά δημαγωγούν.
Δεν προτείνουν λύσεις και πράξεις, αλλά μας εμπαίζουν.
Δεν συζητούν για θεσμούς και πρόσωπα, αλλά βυζαντινολογούν.
Δεν φέρονται ως ίσοι κι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού, αλλά ως αλλαζόνες.
Δεν σκέπτονται απλά, πρακτικά και θετικά αλλά συνωμοτούν και ιντριγκάρουν.
Δεν συνθέτουν θέσεις και δυνάμεις αλλά διαιρούν για να βασιλεύουν.
Δεν βλέπουν την πραγματική εικόνα της πόλης και της κοινωνίας αλλά ναρκισσίζουν.

Έχουν καταντήσει τόσο άχρηστους τους εαυτούς τους ώστε εύκολα να τους χαρακτηρίζει ο Πρόεδρός τους «στυμμένες λεμονόκουπες».
Είναι λυπηρό. Πέρα και πάνω από λυπηρό όμως είναι επικίνδυνο!
Έχουν απολέσει το επιχείρημα του έμπειρου, έχουν εξαφανίσει το απόκτημα του σοφού κι έχουν καταχωνιάσει το αίσθημα του υπεύθυνου.
Έκαναν σπίτι τους τον Δήμο, γι’αυτό και δεν βρίσκουν λόγο και δρόμο για να πάνε σπίτι τους...