Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Ήταν το αγαπημένο προσφάι του συχωρεμένου του πατέρα μου :

Έβαζε στο πιάτο ένα κομμάτι τυρί, του 'ριχνε πάνω λάδι κι ύστερα μ' ένα πιρούνι έλιωνε τη φέτα κάνοντας τυροψίχαλα. Έριχνε κι άλλο λάδι, όσο χρειαζόταν, για να γίνει ένα μείγμα ούτε πολύ πηχτό ούτε πολύ αραιό, πρόσθετε ρίγανη και 2-3 σταγόνες λεμόνι, ανακάτευε και το προσφάι ήταν έτοιμο. Ύστερα καθόταν στο παραγώνι του τζακιού, στο παλιό μας το σπίτι, καψάλιζε φέτες ψωμί, μετά έβαζε πάνω στις καψάλες τα λαδωμένα τυροψίχαλα και κέρναγε τα εγγόνια και τα παιδιά του κατευχαριστημένος που δεν προλάβαινε να ετοιμάζει φέτες. Όσο έμενε (αν έμενε) ήταν το δικό του δικαίωμα που το συνόδευε με γενναίες ποτηριές κρασί.

Πρόκειται για ένα πεντανόστιμο προσφάι που το 'χε ξεσηκώσει από τα παιδικά του χρόνια στη Γορτυνία κι από τα μπουλούκια με τους λαγκαδιανούς μαστόρους, όταν γύριζε, σαν μαστορόπουλο κι αυτός, όλη την Πελοπόννησο για δουλειά.

Δεν έχει όνομα αυτό το απλό προσφάι. Ο μικρός Γιαννάκης όταν το ζητάει λέει: "Τυράκι με λαδάκι". Νομίζω ότι είναι μια καλή ονομασία.

Το φτιάχνω κι εγώ αρκετά συχνά και χαίρομαι που αρέσει και στα δικά μου εγγόνια που το τρώνε με όρεξη κάνοντας μνημόσυνο ζωής στον προπάππο τους, τον Παναγιώτη Μητράκο ή Σερέτη από το χωριό Δόξα (Βρετεμπούγα) της Γορτυνίας Αρκαδίας, που δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν και να το δοκιμάσουν από τα χέρια του.

Το πετυχαίνω όταν το φτιάχνω (δεν είναι δα και κάτι δύσκολο), αλλά λείπει από τη νοστιμιά του το παλιό το σπίτι με τα κεραμίδια που «φυσάγανε» τα πορτοπαράθυρα, το τζάκι το παλιό με τις αναμμένες κουτσούρες που τριζοβολάγανε, λείπει το παραγώνι και τα σκαμνάκια, το πάτωμα με τις κουρελούδες, λείπουν κι οι άνθρωποι ...

Μπορεί, λοιπόν, ακόμα και σ' ένα πιάτο πρόχειρο προσφάι να κρύβεται μια ζωή ολόκληρη;

Ναι ! Μπορεί !