Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Η πρόσκληση ήταν λιτή αλλά γεμάτη συγκίνηση:

«Οι παλιοί μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Λογγάστρας καλούν τους δασκάλους τους σε συνάντηση τιμής και μνήμης , στο προαύλιο του Δημοτικού Σχολείου Λογγάστρας , το βράδυ του Σαββάτου , 10 Αυγούστου 2013» .

Η Λογγάστρα είναι ένα πανέμορφο και γραφικό χωριό του Ταϋγέτου με δραστήριους και φιλοπρόοδους κατοίκους , που έχουν καταγράψει σημαντική παρουσία στην ιστορική , πολιτιστική , πολιτική και οικονομική πορεία του τόπου μας .

Το Δημοτικό Σχολείο Λογγάστρας χτίστηκε στα 1954 με χρήματα δωρητή και με προσωπική εργασία των κατοίκων . Ένα όμορφο , λιτό , πέτρινο , υγιεινό διδακτήριο με πολλά και μεγάλα παράθυρα , δυο αίθουσες διδασκαλίας , μεγάλο προαύλιο , γραφείο Διευθυντή και κατοικία για τους δασκάλους.

Δυστυχώς , η μεταπολεμική λαίλαπα , που με ευθύνη των εκάστοτε κυβερνήσεων έπληξε με μορφή χιονοστιβάδας την ελληνική ύπαιθρο , οδήγησε στην ερήμωση των χωριών και στο συνακόλουθο κλείσιμο των σχολείων τους .

Το Δημοτικό Σχολείο Λογγάστρας ακολουθώντας τη μοίρα και των άλλων σχολικών μονάδων της υπαίθρου έκλεισε κι αυτό στα 1989 . Εκεί όπου για 10ετίες βασίλευε η χαρά της δημιουργίας και της μόρφωσης , το φως , το γέλιο και η ζωή …εγκαταστάθηκε το σκοτάδι , η ερήμωση και η σιωπή .

Εκείνο το βράδυ όμως στις 10-8-2013 το Δημοτικό Σχολείο Λογγάστρας αναστήθηκε. Τα φώτα άναψαν , οι πόρτες και τα παράθυρα άνοιξαν διάπλατα και το προαύλιο γέμισε κίνηση και ζωή . Μπροστά στο διδακτήριο που έλαμπε όλο από χαρά , κάπου εκεί που ορθωνόταν τότε ο κοντός της Ελληνικής Σημαίας , εκεί ακριβώς που οι μικροί μαθητές με τις σάκες στα χέρια και στους ώμους, παραταγμένοι , ήσυχοι και πειθαρχικοί έκαναν την πρωινή προσευχή κι έψαλλαν τον Εθνικό Ύμνο μαζί με τους δασκάλους τους κάνοντας έπαρση της Σημαίας , είχαν στρωθεί , με περισσή επιμέλεια και φροντίδα , φιλόξενα τραπέζια , με καθαρά τραπεζομάντιλα και μπουκέτα λουλουδιών από λογγαστρίτικους κήπους .

Οι παλιοί μαθητές συγκεντρωμένοι σε κεφάτες παρέες έπαιζαν το παιχνίδι της αναγνώρισης και των αναμνήσεων . Γέλια , μάτια χαρούμενα , ζεστές καρδιές και αγκαλιές ανοιχτές κι ανάμεσά τους οι δάσκαλοι που μπόρεσαν να παρευρεθούν Βούλα Βαρβιτσιώτη-Τζανάκου , Νίκος Γερμανάκος , Βούλα Γούλα-Μητράκου και Βαγγέλης Μητράκος , να λένε ακόμα «παιδιά» τους τριαντάχρονους και βάλε μαθητές τους κι εκείνοι να τους απευθύνουν το σεβαστικό «κύριε» και «κυρία» . Σε μια γωνιά του τραπεζιού το φωτογραφικό άλμπουμ του σχολείου με φωτογραφίες από εκδρομές , εκδηλώσεις και ομαδικές πόζες μπροστά στο σχολείο , ταξίδεψε δασκάλους και μαθητές σε χρόνια περασμένα και αξέχαστα , πασχίζοντας ο καθένας να εντοπίσει μέσα στους πολλούς , το κοντοκουρεμένο κεφάλι τους τ’ αγόρια , το καλοχτενισμένο κεφαλάκι τους με την άσπρη κορδέλα τα κορίτσια. Παραδίπλα μερικά παλιά βιβλία …μια Γραμματική …ένα Αναγνωστικό …ξεφυλλίζονταν με τρεμάμενα απ’ τη συγκίνηση χέρια κι ανάμεσά τους τρεις χοντρές βέργες ενθύμια μιας άλλης εποχής που όμως κατά περίεργο τρόπο δεν άφησαν «ψυχικά τραύματα» σε τούτα τα παιδιά , σε αντίθεση με τα σημερινά που αν τα κοιτάξει , έστω , αυστηρά ο δάσκαλος έρχεται την άλλη μέρα όλη η οικογένεια στο σχολείο , ζητώντας την κεφαλήν του δασκάλου «επί πίνακι» , γιατί τα τραυμάτισε ψυχικά… κι έχουν εφιάλτες … και δε θέλουν να έρθουν σχολείο… και μεταβλήθηκε η συμπεριφορά τους και …και…και ένα σωρό άλλες «αιτιάσεις» που τις διάβασαν , λέει , σε βιβλία ψυχολογίας ή τα άκουσαν από μεγάλους επιστήμονες στα πρωινάδικα της τηλεόρασης . Ας είναι !

Μέσα στο φωταγωγημένο σχολείο (ανακαινισμένο εξωτερικά με προσωπική δουλειά των παλιών μαθητών) μπορούσες να ψηλαφίσεις το χτύπο της καρδιάς των παιδιών και των δασκάλων που πέρασαν από τα θρανία και τις έδρες του : Η μεγάλη σόμπα του πετρελαίου φρουρός στο διάδρομο της εισόδου . Πινέζες και καρφιά ψηλά στους τοίχους με υπολείμματα χαρτιών φυλακισμένα ακόμα στα κεφάλια τους από τις ζωγραφιές των παιδιών , που οι δάσκαλοι είχαν αναρτήσει στους τοίχους . Μια μεγάλη , πράσινη εξάφυλλη πόρτα , που χώριζε τις δυο αίθουσες διδασκαλίας και που άνοιγε στις γιορτές του σχολείου για να χωρέσουν οι γονείς και οι κάτοικοι , όταν προσέρχονταν για να παρακολουθήσουν τα παιδιά τους στα ποιήματα , στα τραγούδια και στα θεατρικά σκετς και να τα καταχειροκροτήσουν . Πάνω στην πόρτα , οι τελευταίες διακοσμητικές ζωγραφιές των παιδιών με χρωματιστές κιμωλίες : Εδώ ένας ήλιος γελαστός , εκεί ένα σπιτάκι με κόκκινα κεραμίδια μέσα στα δέντρα , παραπέρα ένα χαριτωμένο λαγουδάκι…

Στους πίνακες του σχολείου , που κρέμονταν ακόμα ακλόνητοι στους τοίχους , γραμμένες με λευκή κιμωλία οι τελευταίες θύμησες , πριν οι μαθητές πάρουν το δρόμο της σχολικής εξορίας : Εδώ , κάποτε , ήταν η «Γιωργία» , «ο Ηλίας» και τ’ άλλα παιδιά , την τελευταία μέρα της τελευταίας χρονιάς που δούλεψε το σχολείο και ήταν εκείνη η χρονιά το 1989 , γραμμένη κι αυτή από μικρά χεράκια στον πίνακα .

Ύστερα η εξώπορτα έκλεισε πίσω τους και δεν ξανάνοιξε ποτέ για να γίνει το μάθημα .Μια νυχτερίδα που πετούσε από τη μια αίθουσα στην άλλη κουβαλούσε στα αθόρυβα φτερά της τη θλίψη και το σφίξιμο της καρδιάς , πώς ένα χώρος γεμάτος ζωή είχε γίνει ένα ερημητήριο σιωπής , σκότους κι εγκατάλειψης . Μοναδική παρηγοριά , η θέληση του τοπικού Πολιτιστικού Συλλόγου να ανακαινίσει ΚΑΙ εσωτερικά το Σχολείο και να το μετατρέψει σε Πολιτιστικό Κέντρο Ψυχαγωγίας και Πολιτισμού .

Όμως η χαρά του προαυλίου σκέπασε γρήγορα τη στενάχωρη ατμόσφαιρα του εσωτερικού του σχολείου . Οι παλιοί συμμαθητές απ’ όλες τις εποχές είχαν ήδη συγκεντρωθεί . Μαζί και κάποιοι απ’ τους δασκάλους τους που μπόρεσαν να παρευρεθούν .. Κάθισαν όλοι στα καλοστρωμένα τραπέζια , ήρθαν τα καλά κρασιά , ήρθε και το θεϊκό ψητό αρνί του φούρνου με τις πατάτες και τη ρίγανη , ήρθαν και τα καλοψημένα σουβλάκια και οι σαλάτες … όλα ετοιμασμένα με φροντίδα και αγάπη από μαθητές για τους συμμαθητές και τους δασκάλους .

Οι αναγκαίοι επίσημοι χαιρετισμοί , ένθεν κι ένθεν , ήταν σύντομοι αλλά γεμάτοι αληθινή συγκίνηση .Άλλωστε τι να πει κανείς με το στόμα , όταν μιλάνε τα μάτια και οι καρδιές ; Ύστερα άρχισε η ευωχία κι ενώ ευφραίνονταν οι καλεσμένοι κι είχαν δέσει αλυσίδα οι καρδιές με τα θυμήματα που ο καθένας ανέσυρε απ’ τα συρτάρια της ψυχής του , ο ρυθμικός ήχος ενός τυμπάνου επέβαλε σιγή . Μέσα από το σκοτάδι, από το βάθος του προαυλίου , ξεπρόβαλαν τρεις «μαθητές» , ένα αγόρι σημαιοφόρος και δυο κορίτσια παραστάτριες , ντυμένοι με τις γαλάζιες μαθητικές ποδιές . Με βήμα παρέλασης επιβλητικό , σοβαροί κι αγέρωχοι , διέσχισαν κάτω από το χτύπο του τυμπάνου το προαύλιο και τερμάτισαν στην είσοδο του σχολείου , μέσα σε παρατεταμένα ζωηρά χειροκροτήματα κι επευφημίες . Ήταν μια παρέλαση , πραγματικά , ξεχωριστή . Ένας φόρος τιμής στο σχολείο που σμίλεψε την ψυχή και το πνεύμα τους , ένας φόρος τιμής στον Έλληνα δάσκαλο που μόχθησε , πολλές φορές εγκαταλειμμένος απ’ την πολιτεία , μοιράζοντας την ψυχή του ως «άρτο ζωής» στα παιδιά του , στους μαθητές του.

Κατόπιν πιάσαν δουλειά τα όργανα . Το κλαρίνο , το ακορντεόν , το λαούτο και το νταούλι άρχισαν να βαράνε τα τσάμικα , τα καλαματιανά και τα ηπειρώτικα .Και τραγουδιστές ΟΛΟΙ , κι ΟΛΟΙ χορευτές . Πρώτοι να σέρνουν το χορό , πότε οι δάσκαλοι και πότε οι μαθητές , με χέρια δεμένα σφιχτά σ’ έναν χορό που άρχισε κάποτε σ’ αυτό το σχολείο και συνεχίζεται μέσα στα κυλίσματα του χρόνου .

Όταν τα τραγούδια και οι χοροί κάναν διάλειμμα , έγιναν οι απονομές των αναμνηστικών . Κάθε μαθητής που άκουγε το όνομά του ερχόταν και παραλάμβανε από τα χέρια του δασκάλου ή της δασκάλας του ένα ενθύμιο με τη φωτογραφία και τη σφραγίδα του σχολείου της Λογγάστρας , με τον ίδιο τρόπο που κάποτε παραλάμβανε το ενδεικτικό του για να πάει στην άλλη τάξη . Τέλος και οι μαθητές προσέφεραν τα δικά τους αναμνηστικά στους δασκάλους τους με πρώτα ανάμεσά τους το φιλί τους , την αγάπη τους , το «ευχαριστώ» τους και μια ζεστή αγκαλιά .

Τα «παιδιά» της Λογγάστρας , με την άρτια από κάθε πλευρά οργάνωση της συνάντησης Δασκάλων και Μαθητών του Δημοτικού Σχολείου Λογγάστρας , στις 10 Αυγούστου 2013 , στο χώρο του παλιού Σχολείου , έδειξαν το πλούτο της ψυχής τους και τον καλο-σμιλεμένο ανθρώπινο χαρακτήρα τους . Σε καιρούς δικτατορίας του υλικού πλούτου έδειξαν ότι ο Άνθρωπος παραμένει πρώτη ιεράρχηση και ότι υπάρχουν ακόμα αξίες και ιδανικά που κατευθύνουν τη ζωή στα σωστά μονοπάτια .

Τέλος , τα «παιδιά» της Λογγάστρας έδειξαν ότι στους σκοτεινούς και στενάχωρους καιρούς που ζει η χώρα και ο λαός μπορούμε , αντί να είμαστε γονατιστοί , να σηκωθούμε όρθιοι και ν’ ανοίξουμε παράθυρα για να μπει φως και να φύγει το σκοτάδι .

Ο σπόρος που κάποτε έπεσε στο Δημοτικό Σχολείο Λογγάστρας δεν πήγε χαμένος ! Βλάστησε , θέριεψε κι έδωσε πλούσιους και ζηλευτούς καρπούς .

Να είναι πάντα καλά τα Παιδιά μας και μακάρι η Ζωή να τους δίνει τα καλύτερα λουλούδια απ’ το περιβόλι της .