Κανείς και για τίποτα δεν μπορεί να αλλοιώσει τη σημασία και την δυναμική της απεργιακής κινητοποίησης στη Σπάρτη στις 18 Οκτωβρίου. Είχε συμμετοχή και παλμό.

Ωστόσο συνέβησαν κάποια περιστατικά, εξόφθαλμα, που δεν άφησαν αδιάφορο το φακό του φωτορεπορτάζ.
Έχοντας λοιπόν καλύψει επαρκώς τόσο το κοινωνικό όσο και το πολιτικό μέρος των κινητοποιήσεων, δικαιούμεθα και μια αναφορά σε όσα μας ενόχλησαν.


1. Κρίμα η δύναμη και το πλήθος της απεργίας να έχει διαιρεθεί σε δύο πορείες αντίθετες σε φορά. Θα μπορούσαν με σαφή κι έντονο διαχωρισμό, οι πορείες να έχουν την ίδια φορά. Κάθε πορεία με τα συνθήματα και τα πανό της αλλά στην ίδια φορά και με τον ίδιο «στόχο». Η τραγική ειρωνεία να συναντηθούν ακριβώς στο κέντρο της πόλης με απόλυτα διαφορετική φορά – κατεύθυνση μας ενόχλησε, παρόλο που το άθροισμά τους ήταν εντυπωσιακό…


2. Όταν μια πορεία διαμαρτύρεται συμβολικά, στρέφοντας το μέτωπο της στα πολιτικά γραφεία των βουλευτών του Νομού η κάμερα πρέπει να δείχνει τα βουλευτικά γραφεία και όχι αντίστροφα τα πρόσωπα των διαδηλωτών. Το θέμα, εκείνη τη στιγμή δεν είναι οι διαδηλωτές αλλά ο πολιτικός συμβολισμός της στάσης τους έξω από τα γραφεία.


3. Ο απαράδεκτος παππούς – δικηγόρος, ο έχων - φαίνεται - το ακαταλόγιστο, που επέλεξε να ουρεί στην οδό Λυκούργου, επιδεικνύοντας μάλιστα την ανάγκη του, την ώρα ακριβώς που περνούσε η πορεία των διαδηλωτών… Κάποιος πρέπει να το μαζέψει…


4. Την στιγμή που τα καφέ του πεζόδρομου Κλεομβρότου - δίπλα στο πάρκο του ΟΤΕ ήταν κλειστά, τα καφέ στην κεντρική πλατεία - σημείο κορύφωσης της απεργιακής πορείας, ήταν κατάμεστα από θαμώνες που δεν συμμετείχαν στην απεργιακή πορεία. Δικαίωμά τους… Ναι. Δικαίωμα και των διαδηλωτών να σταθούν και να φωνάξουν: «Οι απεργοί πίνουμε καφέ στις καφετέριες που σήμερα είναι κλειστές…»