Γράφει η Μ.Α.Τ.

Όχι, ούτε από την πόλη έρχεσαι, ούτε στην πόλη πηγαίνεις, είμαστε σε "καραντίνα’" λέει ο στρατηγός, ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ και το σύνθημα και το παρασύνθημα, μένουμε και επιμένουμε και υπομένουμε, και πού να πας; Συχνά πυκνά καθημερινά αναρωτιέσαι.
Η μικρή μας πόλη, απόμακρη θλιμμένη, σφίγγεται η καρδιά σου να την αγναντεύεις από μακριά όταν με το μήνυμα στο χέρι πετιέσαι για τα αναγκαία. Όχι, δεν θέλεις να αναπνέεις τον τρεμάμενο φοβισμένο αέρα στο δρόμο, δε μπορείς, τρομάζεις με τις μάσκες που περπατάνε, δεν θέλεις να κάνεις ελιγμούς σαν συναντάς άνθρωπο, δεν θέλεις να κάνουν ελιγμούς όταν σε συναντούν, κήρυξες και εσύ τη δική σου καραντίνα στη μεγάλη καραντίνα και με το νόμο και τη ψυχή σου μένεις στο σπίτι.
Πηγαινοέρχεσαι λοιπόν ολημερίς και ευχαριστείς τη ζωή που έχεις σπίτι δωμάτια να τριγυρνάς, που έχεις γλάστρες να φροντίζεις, μπαλκόνι να σε παρηγορεί όταν χαιρετάς τους γείτονες, γιασεμιά να κλαδεύεις και μαραμένα τριφύλλια στη ρίζα τους να ξεχορταριάζεις. Τόση μα τόση μανία τόση διάθεση για ξεχορτάριασμα, δεν είναι δα και η πιο ενδιαφέρουσα και χαριτωμένη ασχολία, άλλη μια φορά, τότε με τα capital controls, μόνο που σήμερα εκείνες οι αγωνίες μοιάζουν.. παιχνιδίσματα. Παλεύεις με τις ρίζες, ξεριζώνεις τσουκνίδες, κυνηγάς τα αλλεργιογόνα περδικάκια και τις πανταχού παραμονεύουσες αγριάδες, για άλλη μια φορά υποκλίνεσαι στη φύση και στη γη, καθώς για μια ακόμη φορά διαπιστώνεις πόσο το δέσιμο και το δόσιμο μαζί τους βοήθησε τις προηγούμενες γενιές να τα βγάλουν πέρα στις τόσες τους αναποδιές.
Ο χρόνος σου έχει αλλάξει, αργόσυρτος ορίζεται κυρίως από τις ημέρες των "ηρωικών" εξόδων για παντοπωλεία ή φαρμακεία, τις παλιές καλές γνωστές ημέρες της εβδομάδας τις μπερδεύεις πια, έτσι και αλλιώς είναι όλες ίδιες, ευτυχώς όμως υπάρχουν οι οθόνες να στις θυμίζουν. Η μικρή οθόνη του ασύρματου, η μεγαλύτερη του κινητού, πιο μεγάλη του tablet, του laptop, του μεγάλου υπολογιστή, και τέλος της μεγάλης κυρίας... της τηλεόρασης. Ζωή οθονο-κρατούμενη, αλλά, ευλογημένη τούτη την ώρα η τεχνολογία, να μας συνδέει, να σε συνδέει με τους αλλού αγαπημένους, να θυμώνεις όμως μαζί της σαν λαχταράς να τους αγκαλιάσεις και τα δάχτυλά σου παγώνουν σε ένα γυαλί.
Λένε λοιπόν οι οθόνες, πως σήμερα είναι το Σάββατο του Λαζάρου και αύριο η Κυριακή των Βαΐων. Και σε πλημμυρίζει μια νοσταλγία για τις Κυριακές που πήγαινες και έφερνες βάγια από την εκκλησία, και μια ενοχή για τις φορές που, είχε παλιόκαιρο έλεγες και δεν πήγες, με τη μάννα να σε ρωτάει, πήγες παιδάκι μου στην εκκλησία σήμερα; και συ επανάσταση τάχα μου, όχι να απαντάς, όλα εδώ πληρώνονται τελικά.
Δεν θα πάμε στις εκκλησιές εφέτος λοιπόν, σου λέει και σου ξαναλέει ολημερίς το "καραντινάτο" σου μυαλό, και σαν για να σε παρηγορήσει, σου κατεβάζει μια "εφαρμογή" - ιδέα.
Τη νύχτα του Μ. Σαββάτου ακριβώς τα μεσάνυχτα ώρα 12, να βγούμε όλοι με ένα κεράκι στο μπαλκόνι μας, να ψάλλουμε όλοι μαζί το Χριστός Ανέστη, να ευχηθούμε Χρόνια Πολλά σε γνωστούς και άγνωστους απέναντι, να νιώσουμε μια σταλιά από εκείνη την κατάνυξη και τη συλλογικότητα της ελπίδας για τη δική του Ανάσταση ο καθένας, που όλα τα χρόνια στα προαύλια των εκκλησιών εισπράττουμε, μα δεν παραδεχόμαστε, παρασυρμένοι από τα "καλά μας" που φοράμε και τη μαγειρίτσα που μας περιμένει...

Καλή Ανάσταση - Ανάσταση σε όλους μας!!

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr