Γράφει ο Τ. Ευόρας

Εγώ ο πολίτης…

Εγώ ο πολίτης, που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω μου χωρίς να περιορίζω την οπτική μου στις προσωπικές μου ανάγκες, εγώ ο πολίτης που δέχομαι της πληροφορίες που εκπέμπει η Παγκόσμια Κοινότητα χωρίς να τις περνώ μέσα από τα φίλτρα ιδεολογικών και πολιτικών επεξεργασιών, αντιλαμβάνομαι πως το πείραμα της παγκοσμιοποίησης βρίσκεται σε ιστορική καμπή… Αντιλαμβάνομαι πως η καπιταλιστική και συνάμα ιμπεριαλιστική πορεία του διεθνούς κεφαλαίου, αναγνωρίζει την αδυναμία του «Συστήματος» να επιβληθεί σε παγκόσμια κλίμακα και ετοιμάζεται για αναπροσαρμογές του προγραμματισμού…
Μετα την παταγώδη αποτυχία της τόσο πολυδιαφημισμένης «Αραβικής Άνοιξης» που το μόνο που τελικά κατάφερε ήταν η αποσταθεροποίηση μιας ολόκληρης περιοχής, το κύμα των τοπικών συρράξεων και της εμφύλιας διαμάχης με αποτέλεσμα την μετακίνηση – μετανάστευση εκατομμυρίων ανθρώπων… η νότιος Αμερική βρίσκεται σε αναβρασμό, προδιαγράφοντας για πολλούς την επερχόμενη «Λατινική Άνοιξη» προκειμένου να επιβληθεί ο «εκδημοκρατισμός» των δικτατορικών ή ημι – δικτατορικών καθεστώτων στην περιοχή.
Δυστυχώς το «Σύστημα» της παγκοσμιοποίησης, έχει τον τρόπο, να επενδύει τις απολυταρχικού τύπου παρεμβάσεις του, με ωραίες δημοκρατικές λέξεις…
Όπως ο «εκδημοκρατισμός» των αραβικών καθεστώτων παρέμεινε η υποκριτική ελπίδα του «Συστήματος» θα συμβεί το ίδιο και στην Λατινική Αμερική, αν και το πολιτισμικό και δημοκρατικό αισθητήριο των λαών δεν είναι το ίδιο…
Στο Περού, την Χιλή, την Ονδούρα, τη Βολιβία, το Εκουαδόρ και τη Βενεζουέλα αλλά και σε άλλες χώρες, ηχούν ήδη τα τύμπανα του ξεσηκωμού.
Η αιτία βέβαια δεν είναι η αναζήτηση του «εκδημοκρατισμού»… Κυρίως πρόκειται για την απαίτηση πάταξης της διαφθοράς, που μέσω ενός ακραίου καπιταλιστικού συστήματος εκμεταλλεύεται τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των χωρών, ανοίγοντας την ψαλίδα των ανισοτήτων και επιβάλλοντας στα λαϊκά στρώματα πολυτελή λιτότητα…
Δεν είναι παράξενο πως οι αραβικές και λατινικές χώρες συμπίπτουν ως προς την ύπαρξη πλουτοπαραγωγικών πηγών, αλλά παραλλήλως έχουν τους πιο φτωχούς πολίτες. Ότι σ’ αυτές τις χώρες παρατηρείται το μεγαλύτερο άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ φτωχών και πλουσίων… Ότι ενώ συνεχώς μεγαλώνει ο αριθμός των φτωχών, μικραίνει ο αριθμός των πλουσίων που όμως γίνονται πλουσιότεροι, ενώ παράλληλα τα κέρδη διαμοιράζονται πολυεθνικές εταιρείες…
Ήδη το «Σύστημα» της παγκοσμιοποίησης βρίσκεται σε στάση αμύνης και επαναπροσδιορισμού των στόχων του. Με την έναρξη της νέας δεκαετίας είναι σίγουρο πως θα αντιληφθούμε τις αναταράξεις που θα προκαλέσουν οι αποφάσεις προσαρμογής… Και εμείς δεν θα είμαστε έξω από το «τσουνάμι» που θα κτυπήσει σε παγκόσμιο επίπεδο!