Αν ήσουν από τους λάτρης του θερινού σινεμά θα ένιωθες περίεργα συναισθήματα όταν η τσάπα έσπαζε την οθόνη του Ρόδον. Συγκίνησης και αγανάκτησης μαζί.

Συγκίνησης και λύπης διότι μπροστά στα μάτια σου χάνεται το τελευταίο θερινό σινεμά της πόλης. Χάνεται μια νησίδα έκφρασης και πολιτισμού. Χάνεται ένα στοίχημα…
Αγανάκτησης γιατί ζείς σε μια πόλη που ξεπερνά με τραχύτητα ότι ευαίσθητο και σημαντικοί. Γιατί οι λίγοι δεν μπορούν να πείσουν τους πολλούς για το καλό όλων. Γιατί έτυχε οι αιρετοί αυτού του Συμβουλίου στο Δήμο να μην είναι φίλοι του θερινού σινεμά…

Το Ρόδον από χθες αποτελεί παρελθόν. Ανάμνηση για όσους έζησαν στιγμές στην πλατεία του. Δίδαγμα για όσους πάλεψαν να το σώσουν αλλά δεν τα κατάφεραν. Εμπειρία για όσους κατάλαβαν ότι ακόμα και τα αυτονόητα θέλουν αγώνα σε μια κοινωνία κατά κανόνα αδιάφορη και μια πολιτεία κατά κανόνα ισοπεδωτική…