Γράφει ο Χρήστος Α. Πλειώτας, Δικηγόρος

Στο πρώτο εκ των Δώδεκα Ευαγγελίων της Μεγάλης Πέμπτης, ο Ιησούς απευθυνόμενος προς «τοις εαυτού Μαθηταίς» με τον συγκλονιστικό παραβολικό του λόγο, όπως καταγράφεται εις το εκ του κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, μεταξύ άλλων αναγγέλλει: «Μικρόν και ου θεωρειτέ με και πάλιν μικρόν και όψεσθέ με, ότι εγώ υπάγω προς τον Πατέρα».

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης καταγράφει την έκπληξη των μαθητών του, στο άκουσμα της ανωτέρω φράσης του Χριστού:

«Είπον ουν εκ των μαθητών αυτού προς αλλήλους. τι εστί τούτο ό λέγειν ημίν, μικρόν και ού θεωρείτε με και πάλιν μικρόν και όψεσθέ με και ότι εγώ υπάγω προς τον Πατέρα; Έλεγον ουν: τούτο τι εστίν ό λέγει το μικρόν; Ουκ οίδαμεν τι λαλεί».

Και συνεχίζει ο Ευαγγελιστής, παραθέτοντας τον συγκλονιστικό ενσαρκωμένο θείο λόγο του Ιησού Χριστού: «Έγνω ουν ο Ιησούς ότι ήθελον αυτόν ερωτάν και είπεν αυτοίς: περί τούτου ζητείτε μετ’ αλλήλων ότι είπον, μικρόν και ου θεωρειτέ με και πάλιν μικρόν και όψεσθέ με; Αμήν αμήν λέγω υμίν, ότι κλαύσετε και θρηνήσετε υμείς, ο δε κόσμος χαρήσεται, υμείς δε λυπηθήσεσθε, αλλ΄η λύπη υμών εις χαράν γενήσεται. Η γυνή όταν τίκτη λύπην έχει, ότι ήλθεν η ώρα αυτής. όταν δε γεννήση το παιδίον, ουκέτι μνημονεύει της θλίψεως δια την χαράν, ότι εγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον. Και υμείς ουν λύπην μεν νυν έχετε. πάλιν δε όψομαι υμάς και χαρήσεται υμών η καρδία και την χαράν υμών ουδείς αίρει αφ’ υμών. και εν εκείνη τη ημέρα εμέ ουκ ερωτήσετε ουδέν».

ΕΠΕΛΕΞΑ ΤΑ ΑΝΩΤΕΡΩ ΛΟΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ ΔΙΟΤΙ ΕΣΩΚΛΕΙΟΥΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΛΕΟΝ ΔΟΞΑΣΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΕΝΔΟΞΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ.

Αλλά και διότι κατά την ταπεινή μου άποψη, μέσω των λόγων αυτών, ευρίσκει «ΑΝΑΣΤΑΣΗ» ο συγκροτημένος, ταπεινός, υπεύθυνος, τεκμηριωμένος, ουσιαστικός, μεθοδικός και ειλικρινής λόγος του κάθε συνετού ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

«Μικρόν και ου θεωρειτέ με….» είπε ο Χριστός.

Ελεύθερη δική μου μετάφραση: Θα σταυρωθώ, θα κλαύσετε, θα θρηνήσετε, θα λυπηθείτε………………. εκείνη τη στιγμή του θανάτου μου, θα με θεωρήσετε ίσως «μικρόν» δηλαδή κοινό θνητό που πέθανα, όμως σύντομα «και πάλιν μικρόν και όψεσθέ με» θα με δείτε δηλαδή εμένα τον «μικρόν» «ότι υπάγω προς το Πατέρα» να ανέρχομαι προς τον Θεό – Πατέρα μου δηλαδή προς το επουράνιο, το μέγιστο, το αληθινό, το τέλειο!!!

Η «λύπη υμών» (η λύπη Σας) «εις χαράν γενήσεται» (χαρά μεγάλη τότε θα γεννήσει).

Όπως η γυναίκα που όταν γεννά (όταν τίκτη) «λύπην» έχει (πόνο, κλάμα) διότι έρχεται η δύσκολη ώρα της γέννας, αλλά όταν γεννήσει το παιδί «ουκέτι μνημονεύει της θλίψεως δια την χαράν» (δεν θυμάται τους πόνους μπροστά στην χαρά της γέννησης του παιδιού της) «ότι εγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον», διότι έναν νέον άνθρωπο έδωσε στον κόσμο, έτσι και εσείς λέγει ο Χριστός «λύπην μεν νυν έχετε» (λυπόσασθε τώρα που σταυρώνομαι και φεύγω από ανάμεσά Σας) πλην όμως «πάλιν δε όψομαι υμάς» πάλι (σύντομα) θα Σας φανερωθώ «και χαρήσεται υμών η καρδία» (και θα χαρεί η καρδιά Σας) «και την χαρά υμών ουδείς αίρει αφ’ υμών» και την συγκλονιστική χαρά Σας κανένας δεν θα Σας πάρει!!! «και εν εκείνη τη ημέρα εμέ ουκ ερωτήσετε ουδέν» (και όταν έρθει η ημέρα της χαράς, της Αναστάσεως, της απελευθέρωσής Σας από την λύπη και την θλίψη, τίποτε δεν θα με ρωτήσετε για τον θάνατο (διότι χαρά και αγαλίαση θα έχετε).

Ένας ήταν ο Χριστός και Δώδεκα οι Απόστολοι του, για τους οποίους όπως αναφέρει στο Ευαγγέλιό του ο Ευαγγελιστής Ιωάννης κατά την σύλληψη του Ιησού απ’ την σπείρα των Αρχιερέων και τους υπηρέτες των Φαρισαίων, είπε (ο Ιησούς): «Ει ουν εμέ ζητείτε άφετε τούτους υπάγειν»; (εφόσον εμένα ψάχνετε και θέλετε αφήστε τους μαθητές μου να φύγουν) «ίνα πληρωθή ο λόγος ον είπεν, ότι ους δέδωκας μοι, ουκ απώλεσα εξ’ αυτών ουδένα» (Από όσους Αποστόλους μου έδωσες θεέ μου δεν χάθηκε απ’ αυτούς τους Δώδεκα κανένας).

Ο Χριστός ακόμα και επάνω στο Σταυρό του μαρτυρίου του: «μετά ανόμων ελογίσθη», δηλαδή με τους παραβάτες και καταλύσαντες με εγκληματικές πράξεις τον ανθρώπινο νόμο, ήρθε στην ίδια θέση και όχι μόνο αυτό, αλλά «ελογίσθη» μετ’ αυτών, δηλαδή πέραν το ότι θεωρήθηκε και αυτός «μικρός» και κοινός εγκληματίας (βλάσφημος και προδότης του Μωσαϊκού Νόμου) είχε και διαλογισμό μαζί τους!!! όταν ο ένας εξ’ αυτών (ληστών) αμφισβήτησε την θεότητά του….

Ο κάθε ένας εξ’ ημών μετά «ανόμων» συμπλέκεται καθημερινώς. Άνομοι μεταξύ ανόμων είμεθα όλοι μας. Άνομοι «εν αμαρτίαις». Μικροί και ασήμαντοι, τα έργα και οι ημέρες μας δεν διακρίνονται για την διαχρονικότητά τους, γι’ αυτό και απαρατήρητοι περνάμε στους συνανθρώπους μας.

Ποίον εκ των συνανθρώπων μας τον οποίον ο θεός «έδωσε» «συνυπάρχοντα μεθ’ ημών» διαφυλάξαμε ώστε περήφανοι και περιχαρείς να απολογηθούμε αύριο: «ους δέδωκάς μοι ουκ απώλεσα εξ’ αυτών ουδένα;».

Βοηθήσαμε; Υποστηρίξαμε; Διελογίσθημεν μετά ανόμων; Υπερασπιστήκαμε το Δίκαιο του αδυνάτου; Σπλαχνιστήκαμε; Κοινωνήσαμε την φιλανθρωπία;

Ταπεινωθήκαμε; Μετανοήσαμε; Αγαπήσαμε και συγχωρέσαμε; Ομιλήσαμε και ομολογήσαμε την δικαιοσύνη και την αλήθεια;

Πότε αναζητήσαμε πίσω απ’ το «φαίνεσθαι» το «είναι;», πίσω από το «ΜΙΚΡΟ» το «ΜΕΓΑΛΟ» που έρχεται;, πίσω από το σημερινό φαινομενικά ΛΥΠΗΡΟ το αυριανό ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ; Πόσο συχνά ομιλούμε με δικαιοσύνη, θάρρος αληθείας και σύνεση; με όραμα και προοπτική;

Ακόμα και σήμερα που εορτάζομεν την Ανάσταση του Χριστού: Τι ακριβώς θεωρούμε ότι εορτάζομεν; Έχουμε σκεφτεί; Έχουμε στοχασθεί; Έχουμε καταλήξει; Έχουμε εμβαθύνει;

Ο επίλογος δικός Σας!!!