Γράφει ο Χρήστος Α. Πλειώτας, δικηγόρος

Πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών ζήτησα από τον Καθηγητή μου των Διεθνών Σχέσεων συστατική επιστολή, προκειμένου να διεκδικήσω υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (Ι.Κ.Υ.) για μεταπτυχιακό στο London School of Economics στο Λονδίνο.

Η υποτροφία χάθηκε γιατί δεν ανήκα στους τότε «ημετέρους», αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο…

Θεωρώ πάντα ότι κάθε εμπόδιο είναι για καλό στην ζωή του ανθρώπου και προσωπικά εξ αφορμής τούτου, άλλαξα «ρότα» και έγινα Δικηγόρος….

Αυτό που θέλω να αναδείξω με την γραφή μου, είναι άλλο: Όταν έφτασα μπροστά στον αγαπημένο μου Καθηγητή με ρωτούσε για τους γονείς μου, πόσα μέλη έχει η οικογένειά μου, που τελείωσα το γυμνάσιο, ποια η οικονομική μας κατάσταση, μέχρι και που έμενα ως φοιτητής!!!

Είναι αλήθεια ότι αισθάνθηκα αμήχανα, όμως με υπερηφάνεια ξεδίπλωσα την ζωή μου, που «παρασάγγας» απείχε απ’ του καθηγητή μου, ή καλύτερα απ’ αυτή της δικής του οικογενείας.

Έλεγα λοιπόν απαντώντας ότι οι γονείς μου ήταν μεσοαστοί με τέσσερα παιδιά που πολύ δύσκολα τα σπούδαζαν, χωρίς πολλά οι ίδιοι να γνωρίζουν, ούτε να μπορούν να τους προσφέρουν, ότι τελείωσα το τοπικό και θρυλικό στο παιδικό μου μυαλό γυμνάσιο αρρένων Σπάρτης, ότι στην Αθήνα φοιτητής έμενα σε μια γκαρσονιέρα των αμπελοκήπων, μαζί με τον αδερφό μου, καταλήγοντας ότι ήθελα την υποτροφία λόγω οικονομικής αδυναμίας να ανταπεξέλθω στις σπουδές μου.

Φρονώ ότι ήμουν ένας από εσάς που είχατε ίδια οικογενειακή και φοιτητική πορεία με τη δική μου.

Ο Καθηγητής μου είχε δύο παιδιά και ζούσε σε υπέροχη βίλα στην Εκάλη. Το ένα παιδί του είχε μπλέξει με ναρκωτικά, το άλλο κοιτούσε την ζωή «αφ’ υψηλού»!!!

Το δάκρυ του το θυμάμαι ακόμα!!!

Το δάκρυ ενός Πανεπιστημιακού δασκάλου που όταν δίδασκε Διεθνείς Σχέσεις εκστασιαζόταν το ακροατήριο… Το δάκρυ ενός σοφού ανθρώπου, που ήταν σύμβουλος Πρωθυπουργών!!! Το δάκρυ ενός θαυμάσιου ανθρώπου που διαμόρφωνε ακαδημαϊκούς πολίτες με τις διδαχές του…

Το δάκρυ του Καθηγητή μου ήταν η πιο δυνατή διάλεξή του για εμένα!!!

Το δάκρυ του Καθηγητή μου δεν έχει σχέση με τα δικά μας δάκρυα χαράς, που μεγαλώσαμε παιδιά έτοιμα να επιτύχουν το στόχο της ζωής τους.

Παιδιά έτοιμα να συμμετάσχουν στις Πανελλαδικές εξετάσεις για να μπουν στο Πανεπιστήμιο.

Τα παιδιά μας αξίζουν πολλά!!!

Κορωνίδες φωτεινές των προσδοκιών μας, αξίζουν ένα μόνο δάκρυ ενθουσιασμού και συγκίνησής μας για την προσπάθειά τους.

Μόλις προχθές ήταν μωρά και τα ματάκια τους ζωγράφιζαν με φωτεινά χρώματα την ζωή μας!!!

Χθες έλεγαν τα ποιήματά τους και τα χειροκροτούσαμε.

Σήμερα μόλις τα μαλώσαμε που ήταν «ζόρικα» και αντέδρασαν στις προτροπές μας για προσαρμογή στα δεδομένα του κόσμου μας...

Είμεθα ένοχοι ως γονείς για τον δύσκολο κόσμο που δημιουργήσαμε στα παιδιά μας.

Δεν μας συγχωρείται πλάνη μόνον ελαφρυντικό ειλικρινούς μεταμελείας….

Τώρα είναι η ώρα που μας ζητούν δίπλα τους περισσότερο από ποτέ. Όχι υποκριτικά, όχι εγωιστικά, όχι υστερόβουλα…

Η φιλία των παιδιών μας μεταξύ τους, είναι τόσο δυνατή και γνήσια που καμία σχέση δεν έχει με τις ματαιοδοξίες των γονιών τους!!!

Τα παιδιά όλου του κόσμου που έχουν υγεία και συμμετέχουν στις Πανελλαδικές Εξετάσεις, στην φοβερή τους πλειοψηφία έχουν γονείς μέσους κοινωνικούς ανθρώπους.

Οι γονείς αυτοί πέτυχαν στη ζωή τους το ωραιότερο: Να μην δακρύσουν όπως ο καθηγητής μου για τα δικά του παιδιά!!!

Τι κι αν είναι ο γονιός «περισπούδαστος» στον χώρο του, όταν δεν μπορεί να δακρύσει από ευτυχία για τα παιδιά του;

Τι κι αν δουλέψαμε, τι κι αν γίναμε κάποιοι, καμία αναγνωρισιμότητα δεν θα είχαμε αν είχαμε αποκοπεί απ’ τα παιδιά μας.

Έχω νοιώσει μεγάλες χαρές, όπως κι Εσείς φαντάζομαι.

Μια μου είναι διαρκής και ασύγκριτη. Θα έλεγα ασυγκράτητη: Η θέα της ζωής που μου προσφέρει η νιότη των παιδιών μου.

Ευχαριστώ τα παιδιά μου!!!

Μεταμελώ ειλικρινώς για το μερίδιο της ό,ποιας ευθύνης μου, να δυσκολέψω την τεράστια προσπάθειά τους να έχουν παρόν στο μέλλον!!!

Ας το κάνουμε όλοι οι γονείς, τους αξίζει.