Οι Έλληνες μετανάστες

Γράφει ο Πάνος Κριάς

Έχουν περάσει πάνω από δυο δεκαετίες, από τότε που επέστρεψα απ’ τον μακρινό Καναδά και παρατηρώ με θλίψη την παρακμιακή πορεία των Ελλήνων μεταναστών ανά την υφήλιο.

Δεν έχουν χάσει μόνο πατρίδα –θρησκεία – οικογένεια, οι μετανάστες, ιδανικά με τα οποία γαλουχήθηκαν δεόντως τα τελευταία χρόνια, αλλά και την ίδια τους την ζωή.

Δεν έρχονται πια οι αξιομνημόνευτοι μετανάστες – εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- στην πατρίδα τους την Ελλάδα ούτε καν για διακοπές όπως συνήθιζαν παλαιότερα. Γιατί; Για δυο συνοπτικούς λόγους

Α) Διότι έχουν γίνει πλέον απόμακροι και φειδωλοί μετά από τόσα χρόνια απουσίας και

Β) Διότι τώρα έχουν πια γεράσει.

Δεν πρόλαβαν να επαν-εγκατασταθούν στον τόπο που γεννήθηκαν και τους τρώει τώρα κυριολεκτικά το μαράζι της ξενιτιάς.

Μετά από μακρόχρονη απουσία από τη γενέτειρα, χάνουν πλέον την ελληνική ψυχή και μεταλλάσσονται σε έναν ουδέτερο και απόμακρο ον. Παραπαίουν ανενδοιάστως ανάμεσα σε δυο φαντασιακές πατρίδες, οι οποίες όμως αδυνατούν να τους εξασφαλίσουν status – ταυτότητα.

Με την πρώτη πατρίδα δεν έχουν ουσιαστική επαφή – λόγω απόστασης και με την δεύτερη δεν απέκτησαν ποτέ βαθειά και ζωτική επαφή λόγω διαφορετικής κουλτούρας και γλώσσας. Άρα τι απομένει;

Η ανασφάλεια, η αλλοτρίωση και η αποξένωση.

Δεν αναφέρομαι σαφώς στα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν στην Αλλοδαπή και τα οποία νοιώθουν ωσάν πατρίδα τους την ξένη γη όπου μεγάλωσαν και αντρώθηκαν εκεί, αλλά τους Έλληνες μετανάστες οι οποίοι μετανάστευσαν κυρίως κατά τις δεκαετίες 60 και 70.

Όσοι κατάφεραν να επαναπατρισθούν καθώς τα παιδιά τους δεν υπερέβαιναν το 12ο έτος της ηλικίας, έχει καλώς.

Οι περισσότεροι κατάφεραν να παραμείνουν εσαεί εδώ, παρά τις αντιξοότητες που αντιμετώπισαν από το ελληνικό κράτος, αλλά φευ! και από την ίδια την ελληνική συντηρητική κοινωνία..

Οι υπόλοιποι - που αποτελούν και την συντριπτική πλειονότητα, παγιδεύτηκαν στην ξενιτιά. Δεν μπόρεσαν ποτέ να επιστρέψουν. Δεν συνάντησαν ποτέ τον Οδυσσέα!

Τα παιδιά τους μεγάλωσαν στο εξωτερικό δημιουργώντας εκεί δική τους οικογένεια, κι έτσι παγιδεύτηκαν κι αυτοί μαζί τους.

Επίσης ούτε και τα παιδιά των μεταναστών έρχονται πια στην Ελλάδα. Ούτε καν για διακοπές. Αυτό μου φαίνεται αδιανόητο.

Έρχονται τουρίστες από τις μακρινές χώρες του Βορά για να απολαύσουν το εξαίσιο ελληνικό καλοκαίρι και το μαγευτικό ελληνικό φως, αλλά αυτά που έχουν πρόσβαση εδώ, δεν πατάνε ποτέ το πόδι τους.

Παρατηρώ με θλίψη και οργή, μετανάστες, να ξεπουλούν τα πατρικά τους σπίτια και τις περιουσίες τους για ολίγα άχρηστα -σε σχέση με το προσδόκιμο όριο ζωής - αργύρια.

Τι θα τα κάνουν αυτά τα χρήματα;

Τα παιδιά τους έχουν τακτοποιηθεί στην ξενιτιά και δεν τα χρειάζονται. Αλλά το κάνουν από μικρότητα και φιλαργυρία. Η άλλως πώς: νομίζουν ότι θα ζήσουν για πάντα!. Ακμή και Παρακμή έλεγαν οι αρχαίοι. Δεν το γνωρίζουν αυτό;

Πρόδωσαν την πατρίδα τους διπλά. Την μια που την εγκατέλειψαν και την άλλη που δεν ξαναπατούν το πόδι τους εδώ. Βέβαια και η πατρίδα τους πρόδωσε διπλά. Την μια που τους εκδίωξε και την άλλη που κάνει ότι μπορεί για να μην φανεί χρήσιμη στα παιδιά της όταν την χρειαστούν, δηλαδή στους μετανάστες που θέλουν να επαναπατρισθούν και να προσφέρουν εδώ.

Όχι μόνο δεν τους παρέχει τίποτα αλλά κάνει και την ζωή τους δύσκολη με την απεχθέστατη γραφειοκρατία. Εδώ είναι ακόμα Βαλκάνια έτσι;

Υ. Γ. Ωστόσο εάν επέστρεφαν οι μετανάστες στην Ελλάδα για μόνιμη εγκατάσταση έστω στα 65 τους, θα αποτελούσαν πόλο έλξης και για τα παιδιά και τα εγγόνια τους. ΄Όμως όχι, προτιμούν το ψύχος και την υγρασία της ξενιτιάς, την παρακμή και την κατάθλιψη, παρά να επιστρέψουν…..