Διακρίνω πολλές ομοιότητες στον Πέτρο Τατούλη και στον Σίνη τον «πιτυοκάμπτη» (= αυτός που λυγίζει τα πεύκα).
Όπως ο Σίνης έσχιζε τα θύματά του δένοντας τα άκρα τους σε δύο λυγισμένα πεύκα έτσι και ο Πέτρος Τατούλης «σχίζει» το πολιτικό σκηνικό με δηλώσεις περί άκρων και επικίνδυνων ακραίων θέσεων.
Αναφέρεται πότε στον ΣΥΡΙΖΑ, πότε στη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, πότε και στους δύο μαζί. Όταν αποφασίζει να κόψει τα σχοινιά της ασυγκράτητης αλλά κεντρομόλας όψιμης ιδεοληψίας του τότε ξεσκίζει κάθε αντίληψη για διαφορετική άποψη. Λησμονεί, όπως και ο Σίνης, ότι τα άκρα πλέον έχουν τον όγκο και το εκτόπισμα της βάσης και αυτό που υποχωρεί και καταβαραθρώνεται είναι το αμαρτωλό αδύναμο κι ένοχο κέντρο…
Αυτό ξεσκίζεται… τελικά.

Με δηλώσεις ασφαλούς ιδεολογικοπολιτικού στίγματος, αφού έχει κάνει την επιλογή του πλάϊ στη σημερινή Κυβέρνηση, «κατακεραυνώνει τους πολιτικούς του αντιπάλους χαρακτηρίζοντάς τους πότε ακραίους, πότε φασίστες, πότε αλήτες. Αναφέρεται δηλαδή στο 50% (σήμερα) του ελληνικού λαού το οποίο εκφράζεται μέσα από δύο δημοκρατικά, αλλά αιφνίδια, ενδυναμωμένα κόμματα.

Με μαθηματική αν όχι με ιστορική ακρίβεια ο Πέτρος Τατούλης κινδυνεύει να υποστεί ότι και ο Σίνης στην Κόρινθο: Να «θανατωθεί» από κάποιον σύγχρονο Θησέα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Θα διαμελιστεί εις τα εξ’ ων συνετέθη από άκρα αριστερά έως άκρα δεξιά το μόρφωμα που ονόμασε «Νέα Πελοπόννησος» και μαζί με αυτό να καταποντιστούν τα μυθεύματα για τους «άθλους του Πέτρου».