Γράφει ο Χρήστος Κ. Αλεξάκος*

Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι αθεράπευτα στερημένος. Γεννιέται, αναπτύσσεται και βιώνει μια καθημερινότητα που καθορίζεται από την βιολογία, την ανατροφή και τις γύρω του επιρροές. Άλλος τις διαχειρίζεται αποτελεσματικά, άλλος αυτοκαταστρέφεται, άλλος συνεχώς αποτυγχάνει. Πάντοτε όμως τον κατατρέχει ένα κενό, μια αδυσώπητη περιέργεια να "προοδεύσει" χωρίς ωστόσο να ξέρει που θέλει να πάει. Οξύμωρο είναι να θέλεις κάτι πολύ αλλά να μην ξέρεις γιατί το θέλεις. Ανούσιο είναι να ψάχνεις να ικανοποιήσεις περιττά αγαθά ενώ δεν έχεις καταλάβει ακόμα ποια είναι ουσία της ζωής σου. Θλιβερό είναι να μην γνωρίζεις τον εαυτό σου. Αποτρόπαιο είναι να παριστάνεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι ενώ δεν έμαθες ποτέ τι είδους ελλείμματα κουβαλάς. Άρρωστο είναι να παριστάνεις πως θα βοηθήσεις τον άλλον αλλά θέλεις να πάρεις αντίτιμο. Και ξαφνικά όταν κάποιους τους συναντήσει ο θάνατος όλα σταματούν. Γιατί ναι μεν αυτούς που πέθαναν τους βρήκε το μεγαλύτερο κακό όπως λένε οι ζώντες αλλά κανείς δεν κοιτάζει την ουσία. Όλοι στέκονται στα περιττά, σε αυτά που δημιούργησε, που έφτιαξε, τα χρήματα που έβγαλε, τη μεγάλη ζωή που έκανε, πως πολλοί τον υπηρετούσαν και τον περιτριγύριζαν. Όλοι στεκόμαστε γυμνοί μπροστά στο μέλλον γιατί το φοβόμαστε. Ενώ δεν θα έπρεπε. Μέλλον και φόβος δεν είναι ένα. Ζυμώνονται μαζί αλλά το καθένα δεν χάνεται. Κρατάει την μοναδικότητα και το συστατικό του. Διαφέρει. Αυτό δεν το βλέπουμε. Το αγνοούμε. 'Η δεν μας αφήνουν να το δούμε. Ποιοι; Αυτοί που τους εμπιστευόμαστε τις τύχες μας, που τους εμπιστευόμαστε να κάνουν τη ζωή μας καλύτερη. Πως όμως μπορεί να σου κάνει τη ζωή καλύτερη ένας άνθρωπος γεμάτος πάθη, ματαιοδοξία, διαβρωμένος από την ύλη; Πόσο αηδιαστικό ακούγεται από κάποιους στερημένους πως το χρήμα είναι το παν! Και η γεωμετρικά ανάλογη σχέση του χρήματος με τη δυστυχία είναι αυτή που στέκεται εκεί ψηλά για να τους δείχνει την αλήθεια. Δε τη βλέπουν. Είναι θαμπωμένοι από την ψευτιά, την φαντασμαγορική και οργίλη καθημερινότητά τους, την αίσθηση ότι είναι δυνατοί, πως διαφέρουν και είναι μοναδικοί. Στην ουσία δεν είναι τίποτα παραπάνω από γυμνά άτομα ντυμένα με χλαμύδες δανεικές που αδυνατούν να δουν γύρω τους. Έχουν όμως ένα ταλέντο. Μεγάλο ταλέντο. Να εξαπατούν, να χειραγωγούν. Η μάσκα που φοράνε είναι ακίνητη, ακούς μόνο τη φωνή τους μέσα από μια σχισμή. Δε βλέπεις τα μάτια τους. Τους βρίσκεις σε κάθε χώρο, σε κάθε σταυροδρόμι της ζωής. Το μόνο που δεν ξέρουν είναι να ζουν με ουσία. Γιατί έχουν την ανθρώπινη αδυναμία να ενεργούν σα να μην είναι άνθρωποι. Και το δείχνουν. Αισθάνονται υπεράνθρωποι ενώ στην ουσία είναι υπάνθρωποι, κατωτέρας ποιότητας και πομποί δευτερευόντων ενστίκτων.
Μα γιατί έχουμε διαβρωθεί έτσι οι άνθρωποι; Είναι απλό και θα φανεί απλούστερο. Γιατί κανείς δε φρόντισε να ασχοληθεί με το δυναμικό τους. Το ανθρώπινο δυναμικό που όλοι μας κουβαλάμε και ο καθένας ξεχωριστά. Γιατί αυτοί που δήθεν ασχολούνται με τις τύχες μας και την καθημερινότητά μας δεν έχουν κατανοήσει το βαθύτερο νόημά του, τον πυρήνα του. Δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν το μέγα που αγωνιωδώς ψάχνει να αναδείξει, το μέγα που κρύβει ο κάθε άνθρωπος μέσα του. Για αυτό καλούνται οι έχοντες τις τύχες να ενεργοποιηθούν. Να το αποκαλύψουν, να το φέρουν στο φως καθαρά και επιδεικτικά στο βαθμό όπου μπορεί να φτάσει, ώστε εκεί να συντελεστεί η ταύτιση του δυναμικού με το ατομικό ζητούμενο και κατ επέκταση με το κοινωνικό. Ατομικό και κοινωνικό ζητούμενο μπορεί να είναι το όραμα, η νόηση, η αυτογνωσία, ο στόχος. Σε κάθε περίπτωση η μαζική εφαρμογή. Και όταν λέω μαζική εννοώ τη μάζα των ανθρώπων, των ηρώων της καθημερινότητας. Αυτούς που αν τους δεις από ψηλά μοιάζουν σαν ένα κύμα που κινείται σε διάφορες κατευθύνσεις με ανάλογη ένταση, αν όμως κατέβεις χαμηλά και μπεις μέσα σε αυτό το κύμα θα δεις ότι είναι κάτι μοναδικό, θα δεις μια ψηφιδιακή πραγματικότητα με σώματα που το καθένα μιλάει, κινείται και μαρτυρά πάθη, προβλήματα, συναισθήματα, λύπη, ομορφιά, χαρά, ασχήμια, θυμό. Όλοι μαζί και όλοι διαφορετικοί. Η απόλυτη αντίφαση. Εντούτοις, μια πραγματικότητα που ταυτόχρονα είναι συμπερασματική από μακριά αλλά και μοναδικά περιπτωσιακή από κοντά. Σε κάθε περίπτωση αποκαλυπτική. Αρκεί να τη δεις. Να ασχοληθείς. Να μπεις μέσα σε αυτή και να γίνεις κομμάτι της. Ποιος όμως να κάνει κάτι τέτοιο; Γιατί να βιάσει τον εαυτό του; Γιατί να ασχοληθεί για τους άλλους; Γιατί να κοπιάσει; Γιατί να εξαντληθεί; Απεναντίας αρέσκεται να είναι ψηλά, να κοιτάζει αυτοθαυμαζόμενος και να προσπαθεί να κατευθύνει τη μάζα. Ποιος από αυτούς τους υπανθρώπους έχει ψυχική και πνευματική ετοιμότητα για να κάνει κάτι τέτοιο; Ποιο το αποτέλεσμα; Μα είναι πασιφανές, το βλέπουμε γύρω μας. Και τώρα που τα φτιασίδια λείπουν είναι ακόμα πιο έντονη η αδιαφορία, το ψέμα, η αυταρχικότητα, η στειρότητα, η γραφειοκρατία, οι δεσμεύσεις δηλαδή ένα έλλειμμα αντιφατικής συμπερασματικότητας.
Γινόμαστε κοινωνοί μιας σκοτεινής και δόλιας προσπάθειας οικονομικοποίησης και ποσοτικοποίησης των πάντων, γιατί όλα τα θέλουμε να είναι νούμερα. Πραγματοποιείται μια εκκωφαντικά ατελέσφορη προσπάθεια να μετρηθούν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Κάτι που οριστικά σε εγκλωβίζει στην τωρινή, ήδη υπάρχουσα και υφιστάμενη μοιρολατρία και ιδεοληψία, σε ακινησία και παρακμή, σε θυμό και θλίψη. Η περιπτωσιακή πραγματικότητα και η αντιμετώπιση της ανθρώπινης ύπαρξης πρέπει να αναβιώσει. Να ξαναγίνει ζωντανή μέσα από συγκεκριμένες διαδικασίες. Η εικόνα των ανθρώπων που μεταμορφώθηκε σε ακίνητη, γεμάτη από στραβοκολλημένα κομματάκια, άτακτα, στρεβλά, ασύνδετα, ευκαιριακά, ακατανόητα και ασυνεχή, πρέπει να αλλάξει. Να γίνει δαιμονικά κινητική. Ζωντανή. Πραγματική. Να αποκαλυφθούν όλες οι ουσιαστικές διεργασίες που αναπαράγουν την ανθρώπινη πραγματικότητα. Επιτέλους να σταματήσει η καθίζηση, να ενεργοποιηθεί ο αληθινός διάλογος, να ελευθερωθεί η σκοτεινή αγωνία και να σβήσει η κατασκευασμένη φοβία. Να εκφράσει όλα όσα μπορεί ο άνθρωπος. Και κυρίως όσα δεν μπορεί.
Η ικριωματική αλλά κατά τα άλλα εμβληματική μορφή τους πρέπει θεμελιακά να αποσαρθρωθεί. Να εξαφανιστεί. Να γκρεμιστεί.
Το ανεκπλήρωτο όραμα του ανθρώπου και η αθεράπευτη στέρησή του μπορούν να ισορροπήσουν, μπορούν από μια φυσική αθλιότητα που δεν είναι απλά κοινωνική και οριστικά αδικημένη, να δουλευτεί, να επεξεργαστεί και να επιστρέψει στο άτομο. Στο άτομο που αποτελεί τη μάζα και η μάζα με τη σειρά της να γίνει καλύτερη. Θα γίνει συντονισμένη, θα αποκτήσει αίσθηση, θα συλλάβει και θα νοήσει τις συναισθηματικές αντηχήσεις του μυαλού και της ψυχής της. Της αξίζει της ψυχής να είναι και όχι να φαίνεται όμορφη.
Ο στόχος είναι, πλέον, ένας για όποιον αναλάβει τις τύχες της μάζας: να την διαποτίσει με στοιχεία ευτυχίας, να την πλαισιώσει με μια απέραντη ευφορία, να της αλλάξει τη μοίρα, να της σβήσει το θυμό, να ομορφύνει το ρεαλισμό της καθημερινότητάς της. Τουλάχιστον, να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Άλλωστε δεν υπάρχει αμετακίνητος χρόνος και χώρος, όλα συμβαίνουν σας να γίνονται πάντοτε, σα να γίνονται σήμερα. Να η ευκαιρία. Τέλος στη δυσθυμία. Ναι στην ευτυχία.

* Ο Χρήστος Αλεξάκος είναι Σύμβουλος Οργανωσιακής Ανάπτυξης και Συμβουλευτικός Ψυχολόγος. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και είναι κάτοχος μεταπτυχιακών τίτλων στη Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού καθώς και Κλινικής- Συμβουλευτικής Ψυχολογίας με διάκριση.
Είναι αναγνωρισμένο και συνεργαζόμενο μέλος του American Psychological Association (No 28592811).
Είναι ιδρυτής και σύμβουλος στην Counseling 4U – Συμβουλευτική Υποστήριξη Ψυχικής Υγείας (www.counseling4u.gr).