Αφήστε τον Τύπο και πιάστε την ουσία...

Την έντονη δυσαρέσκειά τους εκφράζουν τα μέλη του Συλλόγου Εστίασης Σπάρτης όχι για τη μη τέλεση της συνάντησης των Επιταφίων αλλά για τη θέση και τον σχολιασμό του γεγονότος από τον Τύπο και από αρθρογράφο της πόλης. Είναι η πρώτη φορά που ο Σύλλογος ασχολείται με τον Τύπο και βρίσκει μόνον κακό λόγο και επίκριση, λες και ο Τύπος δεν είναι κλάδος δοκιμαζόμενος, αλλά και δοκιμασμένος στην κοινωνία. Λες και ο Τύπος δεν είναι ο κατ΄εξοχήν κλάδος που πασχίζει χρόνια τώρα για καλύτερες ημέρες στην πόλη. Ο κλάδος που αναδεικνύει, εντός τα προβλήματα για να λύνονται, κι εκτός τα πλεονεκτήματα για να φαίνονται. Δεν είναι ο κλάδος που πρώτος και πριν απ’ όλους φώναξε «προσοχή, χάνουμε ΑΕΙ, χάνουμε ΚΕΕΜ, χάνουμε επισκέπτες, χάνουμε πόρους, χάνουμε έργα, από την αγορά μας...»

Για να αρθεί λοιπόν κάθε παρεξήγηση ή κάθε λανθασμένη εξήγηση ο Σύλλογος Εστίασης καλείται να ενεργεί θεσμικά όχι μόνον για να επικρίνει τον Τύπο (έχει και αυτό το αναφαίρετο δικαίωμα) αλλά κυρίως για να ρυθμίζει εγκαίρως τα θέματα που αφορούν την πόλη και τη λειτουργία της και σχετίζονται και με τη λειτουργία της Εστίασης. Αυτό σημαίνει ότι έπρεπε με θεσμική εκπροσώπηση να έχει προκαλέσει σύσκεψη δημόσια, Εστίασης - Δήμου - Εκκλησίας, προκειμένου να βρεθεί λύση σήμερα και για πάντα. Αυτό είτε δεν έγινε είτε αν έγινε έμεινε στα κρυφά και κυρίως χωρίς ενημέρωση εκατοντάδων επισκεπτών και χιλιάδων πολιτών (κάτι που δεν θέλουμε καν να φανταστούμε). Μπορεί βέβαια να γίνει και τώρα, σήμερα, για του χρόνου και για πάντα.

Είναι σε θέση σήμερα ο Σύλλογος Εστίασης Σπάρτης να απαντήσει χωρίς να κινδυνεύσει να πέσει σε λάθος ή σε πλάνη, ποιος είναι ο λόγος που η Εκκλησία αποφεύγει Περιφορές και Λιτανείες στη κεντρική πλατεία; Φυσικά και η αιτία δεν είναι η συγκυριακή απουσία του Μητροπολίτη την Μ. Παρασκευή. Ίσως μάλιστα, όπως ο ίδιος ο κλήρος -που θέλει τη συνάντηση των Επιταφίων - ισχυρίζεται, αν η Μ. Παρασκευή, ήταν όπως η Εκκλησία θα ήθελε, ο Μητροπολίτης και να μην απουσίαζε ή να αναπληρωνόταν από τον Βοηθό Επισκόπου (που ήταν στην Μητρόπολη κι έφθασε μέχρι την Αγησιλάου με Λιτανεία).

Οι άνθρωποι της Εστίασης είναι πρόσωπα γνωστά, μαχητές, επιχειρηματίες με ρίσκο καθημερινό και αποτελούν βασικό συστατικό της εικόνας και της εμπειρίας που δίνει η πόλη. Δεν δικαιολογούνται να «πέφτουν» στον κοινωνικό αυτοματισμό που θυμίζει άλλες εποχές και να στρέφονται μόνον κατά του Τύπου. Ποιού Τύπου; Του Τύπου που είναι στην πρώτη γραμμή για να ολοκληρωθούν έργα, να διορθωθούν λάθη, να αλλάξουν παθογένειες, να συγχωρεθούν υπερβάσεις, να παραβλεφθούν παρατυπίες, να τονωθεί η αγορά, να ανοίξουν πάρκινγκ, να «ξυπνήσουν» οι φορείς και να συνεργαστούν όλοι για μια κοσμοπολίτικη και λειτουργική πόλη για όλους και για όλες.

Μια πόλη που ανήκει σε όλους, υπάρχει για όλους και λειτουργεί για όλους.

Ο Τύπος δεν είναι αυτός που αφιλοκερδώς προβάλει δράσεις, πρωτοβουλίες, events και ότι αφορά στην πόλη μόνον και μόνον για να διαφημιστεί η πόλη και να τονωθεί η αγορά της. Τότε ο Τύπος είναι άλλος και οι άνθρωποί του διαφορετικοί;

Αλίμονο αν τελικά καταλήξουμε ότι για τη μη τέλεση της συνάντησης των Επιταφίων, παλαιά, σήμερα και αύριο δεν ευθύνεται κανείς, Εστίαση, Δήμος, Εκκλησία, αλλά μόνον ο Τύπος δημιουργεί πρόβλημα. Τότε νομίζουν κάποιοι ότι «κρατούν τον τύπο» αλλά έχουν χάσει την ουσία...

Οι επικρίσεις για Τύπο που δεν έχει πληροφορίες ή δεν διασταυρώνει στοιχεία ή ακόμα έχει κακή πρόθεση είναι σαν να αποδίδεις στην Εστίαση ότι χαρακτηρίζεται από βρωμιά, μπαγιάτικα υλικά και αδιαφορία ή σκοπιμότητα για την κακή εικόνα που δημιουργεί στους επισκέπτες για την πόλη. Ποτέ κάτι τέτοιο δεν χαρακτήρισε το σύνολο της Εστίασης της Σπάρτης, το αντίθετο. Ομοίως και τον Τύπο.

Αν ο Τύπος της Σπάρτης δεν κρατούσε ισορροπίες, δεν είχε διάκριση, δεν ένιωθε πότε κάτι είναι εκούσιο και πότε ακούσιο λάθος, ποιος είναι ο μέσος επιχειρηματίας της Εστίασης και πως δεν πρέπει να εξαντλούμε τα όρια και τα περιθώρια στη συγκεκριμένη αγορά, τότε η δουλειά και η ζωή της Εστίασης θα ήταν πολύ πιο δύσκολη, ίσως και βασανιστική. Ειδικά στο κέντρο της πόλης.

Άλλωστε όπως η Εστίαση γνωρίζει καλύτερα το αντικείμενό της, δηλαδή τη γαστρονομία, την ψυχαγωγία και τις δημόσιες σχέσεις έτσι και ο Τύπος γνωρίζει καλύτερα το δικό του αντικείμενο που είναι, η πληροφορία, η ζύμωση, η διαμόρφωση αλλά και η ανάδειξη των δεδομένων που παράγονται από θεσμούς και πολίτες.