Εσύ ψήνεις αρνί. Ο διπλανός σου έχει ψωμί;

Πάσχα. Λαμπρή για πολλούς αλλά και μέρες βαθιάς μοναξιάς για αρκετούς. Η ζωή αναζητά την ευτυχία μέσα από την διατήρηση παραδόσεων, ελαφρώς ή πολλαπλώς μεταλλαγμένων. Η γιορτή πλέον μετριέται με το ζύγι και με τη δυνατότητα κάποιου να έχει μονάδες στο κινητό, το ρεζερβουάρ γεμάτο, σταθερό μηνιάτικο, κέρδη για τους επιχειρηματίες, να βγουν τα έξοδα για τους ελεύθερους επαγγελματίες και μια λαμπάδα για το βαφτιστήρι... Οι περισσότεροι όμως έχουν, μέρες που είναι, κοινό παρονομαστή, το ψητό αρνί. Είτε στη σούβλα, είτε τεμαχισμένο, όπως και αν προσφερθεί συμβάλει σε αυτό που λέμε ολοκλήρωση της γιορτής...

Έχουν ομως όλοι ένα αρνί, μια μερίδα ή έστω και έναν μεζέ στον ισχνό και μάλλον σκοτεινό παρονομαστή τους; Αναλογίστηκες αν την ώρα που εσύ γυρίζεις το αρνί, ο διπλανός σου, κάπου πίσω απο ένα πατζούρι ή κάτω απο την ανέξοδη σκιά της λεμονιάς, εχει να γευθεί; Μόνον το άρωμα είναι για όλους δικαίωμα γιατί βλέπεις αυτό δεν φυλακίζεται, δεν μπαίνει σε τσέπες, δεν έχει κωδικό ή κόστος... Τσίκνα το λέει αυτός που το παράγει. Ευωδία αυτός που παρανόμως το απολαμβάνει. Κατά τα άλλα το Πάσχα είναι για όλους το «πέρασμα» απέναντι, για μια καλύτερη ζωή... Αναρωτήθηκες λοιπόν;